Айюб 33 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ СИЮ СЕЮМ Давоми нутқи Элиҳу.

¹ Ва акнун, эй Айюб, суханони маро бишнав ва ба ҳамаи гуфтаҳоям гӯш андоз.

² Инак, лабҳои худро кушодам: забонам дар даҳонам сухан меронад.

³ Суханонам ифодаи дили софи ман аст, ва лабҳоям дониши холисро баён мекунад.

⁴ Рӯҳи Худо маро ба вуҷуд овардааст, ва нафаси Қодир ба ман ҳаёт бахшидааст.

⁵ Агар тавонӣ, ба ман ҷавоб гардон: пеши ман ба мунозира ҳозир шав.

⁶ Инак, ман нисбат ба Худо мисли ту ҳастам: ман низ аз гил сиришта шудаам.

⁷ Инак, бими ман туро дар даҳшат нахоҳад андохт, ва фишори ман бар ту гарон нахоҳад омад.

⁸ Ба яқин, ту дар гӯши ман сухан рондӣ, ва ман садои каломатро шунидам:

⁹ „Ман пок ҳастам ва бе маъсият; ман айбе надорам, ва гуноҳе дар ман нест;

¹⁰ Инак, Ӯ баҳонаҳо бар ман меҷӯяд, маро душмани Худ ҳисоб мекунад,

¹¹ Пойҳоямро дар ишкел меандозад, ҳамаи роҳҳои маро мепояд“.

¹² Ана дар ҳамин хусус ба ту ҷавоб мегардонам, ки ҳақ ба ҷониби ту нест, чунки Худо аз инсон бузургтар аст.

¹³ Чаро ба Ӯ даъво мекунӣ, ки аз тамоми аъмоли Худ ҳисобот намедиҳад?

¹⁴ Зеро ки Худо ба як тарз сухан меронад, ва ба тарзи дуюм, агар ба он суханаш сарфаҳм нараванд:

¹⁵ Дар хоб, дар рӯъёи шаб, вақте ки одамонро хоб зер мекунад; вақте ки бар бистар ғанабашон мебарад.

¹⁶ Он гоҳ Ӯ гӯши одамонро мекушояд ва панд дода, бар онҳо асаре мегузорад,

¹⁷ То ки одамизодро аз амали бад дур кунад, ва ғурурро аз мард пинҳон дорад.

¹⁸ Ҷони варо Ӯ аз гӯр маҳфуз медорад, ва ҳаёти варо аз нобуд шудан ба дами шамшер.

¹⁹ Ё ки вай болои бистари худ аз дарде азият мекашад, ва изтироби устухонҳояш пурзӯр аст,

²⁰ Ва ҳаёти вай аз нон нафрат дорад, ва ҷони вай аз хӯроки лазиз.

²¹ Ҷисми вай барбод меравад, ба тавре ки дида намешавад, ва устухонҳояш, ки ноаён буд, барҷаста мебарояд.

²² Ва ҷони вай ба гӯр наздик мешавад, ва ҳаёташ ба малакулмавт.

²³ Агар барои вай фариштае, як ҳимоятгаре аз байни ҳазор бошад, то ки росткории одамро баён намояд, —

²⁴ Дар он сурат Ӯ ба вай раҳм карда, ба он фаришта хоҳад гуфт: „Варо аз фурӯд омадан ба гӯр раҳо намо; Ман кафорате пайдо кардаам“.

²⁵ Ҷисми вай бештар аз ҷавониаш тароват хоҳад гирифт: вай ба айёми наврасии худ хоҳад баргашт.

²⁶ Ба ҳузури Худо дуо хоҳад гуфт, ва он мустаҷоб хоҳад шуд, ва рӯи Ӯро бо шодӣ хоҳад дид, ва Ӯ ба инсон адолати варо хоҳад баргардонид.

²⁷ Вай ба мардум рӯ оварда, хоҳад гуфт: „Гуноҳ кардам ва роҳи ростро каҷ кардам, ва сазои ман дода нашуд;

²⁸ Ҷони маро аз фурӯд омадан ба гӯр Ӯ раҳо намуд, ва ҳаёти ман аз нур баҳра мебарад“.

²⁹ Инак, ҳамаи ин чизҳоро Худо бо мард ду‐се дафъа ба амал меоварад,

³⁰ То ки ҷони варо аз гӯр баргардонад ва бо нури ҳаёт мунаввар созад.

³¹ Диққат намо, эй Айюб, маро бишнав; хомӯш нишин, ва ман сухан хоҳам ронд.

³² Агар сухане дошта бошӣ, ба ман ҷавоб гардон; бигӯ, зеро мехоҳам, ки адолати худро исбот намоӣ.

³³ Вагар на, ту маро бишнав; хомӯш бош, ва ман ҳикматро ба ту таълим хоҳам дод».