Айюб 3 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ СЕЮМ Нутқи якуми Айюб. Шикоят ва андӯҳи ӯ.

¹ Баъд аз он Айюб даҳони худро кушода, рӯзи худро нафрин кард.

² Ва Айюб нидо карда, гуфт:

³ «Нест бод рӯзе ки дар он таваллуд ёфтам, ва шабе ки дар он гуфта шуд: „Наринае ба вуҷуд омад!“

⁴ Бигзор он рӯз тира шавад, онро Худо аз афроз ба ҳисоб наоварад, ва рӯшноӣ бар он надурахшад!

⁵ Бигзор онро тирагӣ ва зулмот фурӯ барад, абр бар он сокин шавад, кусуфоти рӯз онро дар даҳшат андозад!

⁶ Бигзор он шабро торикӣ дар бар гирад, он ба рӯзҳои сол шарик нашавад, ба шумораи моҳҳо дохил нагардад!

⁷ Инак, бигзор он шаб нозой бошад, таронасароӣ дар он шунида нашавад!

⁸ Бигзор онро нафринкунандагони рӯз, ки метавонанд аждарро бедор кунанд, лаънат гӯянд!

⁹ Бигзор ситораҳои шоми он тира шавад, он ба нуре интизорӣ барад, — вале набошад, ва бигзор мижгони саҳарро набинад,

¹⁰ Барои он ки дарҳои батни модарамро набаст ва азобро аз чашмонам пинҳон накард!

¹¹ Чаро вақте ки аз батн берун омадам, намурдам? Ва ҳангоме ки аз раҳим баромадам, ҷон надодам?

¹² Чаро зонуҳо маро қабул кард? Ва чаро ба ман сина доданд, ки бимакам?

¹³ Дар он сурат ҳоло мехобидам ва фароғат менамудам, хоб мекардам ва ором меёфтам,

¹⁴ Бо подшоҳон ва мушовирони замин, ки барои худ вайронаҳоро бино мекунанд;

¹⁵ Ё бо мирон, ки тилло доштаанд, ва хонаҳои худро аз нуқра пур кардаанд;

¹⁶ Ё мисли афгонаи гӯронидашудае номавҷуд мебудам, мисли тифлоне ки рӯшноиро надидаанд.

¹⁷ Дар он ҷо шарирон хашмгиниро бас мекунанд, ва дар он ҷо бемаҷолон ором меёбанд.

¹⁸ Бандиён бо якҷоягӣ роҳат мекунанд, овози назоратчиро намешунаванд.

¹⁹ Хурд ва калон дар он ҷо баробаранд, ва ғулом аз оғои худ озод аст.

²⁰ Чаро рӯшноӣ ба сиёҳбахт дода мешавад, ва зиндагӣ ба касони талхком,

²¹ Ки онҳо ба марг интизорӣ мебаранд, ва он намеояд, ва онро бештар аз ганҷ ҷустуҷӯ менамоянд,

²² Ва ҳар гоҳ, ки қабр пайдо кунанд, шодикунон ба ваҷд меоянд ва хурсанд мешаванд?

²³ Чаро зиндагӣ ба марде дода мешавад, ки роҳаш гум шудааст, ва Худо дар гирдогирди ӯ хорбанд сохтааст?

²⁴ Пеш аз нони ман оҳу воҳи ман меояд, ва наъраҳоям мисли об ҷараён дорад.

²⁵ Зеро тарсу биме ки доштам, бар ман ғолиб шуд, ва чизе ки аз он метарсидам, ба сарам омад.

²⁶ Маро осоиш нест, ва оромӣ нест, ва фароғат нест, ва мусибат фаро расидааст».