Айюб 29 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ БИСТУ НӮҲУМ Давоми ҷавоби Айюб. Ӯ ба айбдоркунии бардурӯғи Алифоз зрод мегирад.

¹ Ва Айюб нутқи худро давом дода, гуфт:

² «Кошки ман мисли моҳҳои пеш мебудам, мисли рӯзҳое ки Худо маро нигоҳ медошт,

³ Вақте ки чароғи Ӯ бар сари ман нур мепошид, ва ман бо рӯшноии он дар торикӣ роҳ мерафтам;

⁴ Мисли он ки дар рӯзҳои ҷавонии худ будам, вақте ки дӯстии Худо бар хаймаи ман буд,

⁵ Вақте ки Қодир ҳанӯз бо ман буд, ва фарзандонам дар гирду пеши ман буданд,

⁶ Вақте ки пойҳои ман бо қаймоқ шуста мешуд, ва кӯҳпора барои ман ҷӯйбори равған мерехт!

⁷ Ҳангоме ки ман ба дарвозаи шаҳр мебаромадам, ва нишастгоҳи худро дар майдон муҳайё менамудам, —

⁸ Ҷавонон маро дида, пинҳон мешуданд, ва пирон бархоста, рост меистоданд;

⁹ Мирон аз суханронӣ худдорӣ мекарданд, ва даст ба даҳони худ мемонданд;

¹⁰ Овози сарварон хомӯш мешуд, ва забонашон ба комашон мечаспид.

¹¹ Гӯше ки овозаи маро мешунид, маро сазовори хушбахтӣ медонист; ва чашме ки рафтори маро медид, ба адолати ман шаҳодат медод,

¹² Зеро мазлумеро, ки истиғоса мебурд, ва ятимеро, ки мададгор надошт, раҳо мекардам;

¹³ Баракати шахсе ки гирифтори ҳалокат буд, ба ман мерасид, ва дили бевазанро ман шод менамудам.

¹⁴ Ҷомаи адлро мепӯшидам, ва он ба воситаи ман ҷомаи амал мепӯшид: доварии ман мисли ридо ва дастор буд.

¹⁵ Ман барои кӯр чашм будам ва барои ланг — пой;

¹⁶ Барои мискинон ман падар будам, ва даъвои ношиносро тафтиш менамудам,

¹⁷ Ва дандонҳои осиёи шахси ноинсофро мешикастам, ва нахҷирро аз дандонҳояш меафтондам.

¹⁸ Ва дар дили худ мегуфтам: „Дар лонаи худ хоҳам мурд, пас аз он ки рӯзҳоям мисли рег сершумор гардад;

¹⁹ Решаи ман сӯи об паҳн хоҳад шуд, ва бар шоху баргҳои ман шабнам қарор хоҳад гирифт;

²⁰ Ҷалоли ман ҳамеша дар ман тоза хоҳад буд, ва камони ман дар дастам қувват хоҳад ёфт“.

²¹ Маро мешуниданд ва интизор мешуданд, ва барои машварати ман хомӯш мемонданд.

²² Баъд аз сухани ман чизе намегуфтанд, ва каломи ман бар онҳо мечакид:

²³ Ба ман мисли бороне интизорӣ доштанд, ва даҳони худро барои борони охирин мекушоданд.

²⁴ Вақте ки ба онҳо табассум менамудам, бовариашон намеомад; ва нури рӯи ман онҳоро хушнӯд мекард.

²⁵ Роҳи онҳоро интихоб менамудам ва дар садри маҷлис менишастам, ва дар миёни фавҷ мисли подшоҳе сокин будам, ва мисли шахсе ки азодоронро тасаллӣ медиҳад.