Айюб 22 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ БИСТУ ДУЮМ Нутқи сеюми Алифоз. Ӯ мисли пештара Айюбро гуноҳкор мешуморад.

¹ Ва Алифози Темонӣ ҷавоб гардонда, гуфт:

² «Оё мард ба Худо фоида мерасонад? Ба яқин, соҳибфаҳм фақат ба худаш фоида мерасонад.

³ Оё ба ин ки ту одил бошӣ, Қодирро ҳоҷате ҳаст? Ва оё Ӯро фоидае ҳаст аз он ки ту роҳҳои худро беайб созӣ?

⁴ Оё аз боиси худотарсии ту Ӯ туро азият медиҳад? Бо ту ба мурофиа меояд?

⁵ Оё шарорати ту бузург нест? Ва гуноҳҳои ту беинтиҳо нест?

⁶ Яқин аст, ки ту аз бародарони худ ноҳақ гарав гирифтаӣ, ва либоси бараҳнагонро кашидаӣ.

⁷ Ба ташна об надодаӣ, ва аз гурусна нонро дареғ доштаӣ.

⁸ Вале шахси муштзӯр соҳиби замин буд, ва олимақом дар он сокин мешавад.

⁹ Бевазанонро тиҳидаст фиристодаӣ, ва бозувони ятимон шикаста шудааст.

¹⁰ Бинобар ин гирдогирди ту домҳост, ва тарси ногаҳонӣ туро дар изтироб андохтааст,

¹¹ Ё торикӣ, ки чизеро дар он намебинӣ, ва оби фаровон туро пӯшонидааст.

¹² Худо, охир, дар афрози осмон аст; ба сари ситораҳо бингар: чӣ гуна онҳо баланд аст!

¹³ Вале ту мегӯӣ: „Худо чӣ медонад? Оё Ӯ метавонад аз миёни тирагӣ доварӣ намояд?

¹⁴ Абрҳо пардаи Ӯст, ва Ӯ намебинад, ва дар гунбази афлок гардиш мекунад“.

¹⁵ Оё ту тариқи қадимиёнро пайравӣ менамоӣ, ки мардуми ҷафокор бо он равона буданд,

¹⁶ Ва онҳо бемаҳал маҳкум гардиданд, ва буньёдашон ба наҳре мубаддал шуд?

¹⁷ Чунки ба Худо гуфтанд: „Аз мо дур шав! Ва Қодир ба мо чӣ метавонад бикунад?“

¹⁸ Ва ҳол он ки Ӯ хонаҳошонро аз нозу неъмат пур карда буд. Машварати шарирон аз ман дур бод!

¹⁹ Одилон инро дида, шод шуданд, ва бегуноҳ онҳоро тамасхур кард:

²⁰ „Ба яқин, мухолифони мо талаф шудаанд, ва бақияи онҳоро оташ хӯрдааст“.

²¹ Пас, бо Ӯ мувофиқат намо, ва саломат бош; ба ин тариқ ба некӯӣ ноил хоҳӣ шуд.

²² Аз даҳони Ӯ таълимот биомӯз. ва гуфтори Ӯро дар дили худ ҷойгир намо.

²³ Агар ба Қодир руҷӯъ намоӣ, бино хоҳӣ ёфт, ба шарте ки ноинсофиро аз хаймаи худ дур созӣ,

²⁴ Ва хазинаи тиллоро дар хок ва зари Ӯфирро дар сангҳои селобҳо андозӣ, —

²⁵ Он гоҳ Қодир хазоини тиллои ту ва нуқраи хушъиёр барои ту хоҳад буд,

²⁶ Зеро ки он вақт аз Қодир шодкомӣ хоҳӣ ёфт, ва рӯи худро сӯи Худо хоҳӣ бардошт.

²⁷ Сӯи Ӯ дуо хоҳӣ гуфт, ва Ӯ туро иҷобат хоҳад намуд, ва ту назрҳои худро иҷро хоҳӣ кард.

²⁸ Ва чизеро ният кунӣ, ва он барои ту ба амал хоҳад омад, ва бар роҳҳои ту рӯшноӣ хоҳад дурахшид.

²⁹ Агар сарпаст кунанд, хоҳӣ гуфт: „Баландӣ бидеҳ!“, ва Ӯ сархамро наҷот хоҳад дод;

³⁰ Он касро низ, ки бегуноҳ набошад, раҳо хоҳад кард, ва ба туфайли покии дастҳои ту вай раҳо хоҳад шуд».