Айюб 21 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ БИСТУ ЯКУМ Ҷавоби шашуми Айюб. Хушбахтии шарирон баъзан вақти бисъёр давом мекунад, то даме ки ба доварии Худо дучор оянд.

¹ Ва Айюб ҷавоб гардонда, гуфт:

² «Сухани маро бодиққат бишнавед, ва ин барои ман тасаллиҳои шумо хоҳад буд.

³ Маро тоқат кунед, ва ман сухан хоҳам ронд; ва баъд аз сухан ронданам тамасхур намо.

⁴ Оё шикоятам ба зидди одамест, ки мисли ман бошад? Ва чаро ман бесабрӣ накунам?

⁵ Ба ман назар кунед ва мутаҳайир шавед, ва даст бар даҳон бимонед.

⁶ Ман низ, чун ба ёд оварам, ба ҳаяҷон меоям, ва ҷисми маро ларза мегирад.

⁷ Чаро шарирон зинда мемонанд, ба пирӣ мерасанд ва сарват афзун мекунанд?

⁸ Наслашон ба ҳузури онҳо, бо онҳо сиҳат саломат аст ва авлодашон пеши назари онҳост.

⁹ Хонаҳошон аз тарс эмин аст, ва асои Худо бар онҳо нест.

¹⁰ Нарговашон бордор мекунад, ва зоеъ намеравад; модаговашон мезояд, ва гӯсолаи он нобуд намешавад.

¹¹ Кӯдакони худро мисли рамае мефиристанд, ва бачаҳои онҳо рақс мекунанд.

¹² Бо даф ва барбат месароянд, ва бо садои най дилхушӣ мекунанд.

¹³ Рӯзҳои худро дар хушбахтӣ мегузаронанд, ва ба як тарфатулъайн ба қабр фурӯд меоянд.

¹⁴ Ва ба Худо мегӯянд: „Аз мо дур шав! Ба донистани тариқҳои Ту хоҳиш надорем.

¹⁵ Қодир кист, ки Ӯро ибодат кунем? Ва чӣ нафъ дорад, ки ба Ӯ илтиҷо намоем?“

¹⁶ Яқин дорам, ки нозу неъматашон дар дасти онҳо нест. Машварати шарирон аз ман дур бод!

¹⁷ Оё бисьёр воқеъ шудааст, ки нури шарирон хомӯш бошад, ва ҳалокаташон бар сарашон омада бошад, ва Ӯ дар ғазаби Худ азиятҳоро насиби онҳо гардонда бошад?

¹⁸ Оё онҳо мисли хасе пеши бод гардидаанд? Ва мисли пари коҳе ки гирдбод гирифта мебарад?

¹⁹ Мегӯед, ки „Худо ҷафои варо барои фарзандони вай саришта хоҳад кард“. Бигзор Ӯ худи варо сазо диҳад, то ки вай инро бидонад,

²⁰ Чашмонаш мусибати варо бубинад, ва худаш аз ҷоми ғазаби Қодир бинӯшад,

²¹ Зеро ки баъд аз мурданаш варо дар хонааш чӣ ҳоҷате ҳаст, дар сурате ки шумораи моҳҳояш ба итмом расидааст?

²² Оё Худоро дониш омӯхтан мумкин аст, дар сурате ки Ӯ бар нуфуси улвӣ доварӣ мекунад?

²³ Яке дар айни бардамии худ мемирад, дар ҳолате ки тамоман бекудурат ва некрӯз аст;

²⁴ Зарфҳояш пур аз шир аст, ва мағзу устухонҳояш тару тоза аст.

²⁵ Вале дигаре дар талхин ҷон мемирад, дар ҳолате ки аз некӯӣ лаззат набурдааст.

²⁶ Онҳо якҷоя дар хок мехобанд, ва кирмҳо онҳоро рӯпӯш мекунад.

²⁷ Инак фикрҳои шуморо медонам, ва дасисаҳоеро, ки дар ҳаққи ман ноҳақ андешидаед.

²⁸ Зеро ки мегӯед: „Куҷост хонаи наҷиб? Ва куҷост хаймаи масканҳои шарирон?“

²⁹ Оё аз сайёҳон напурсидаед, ва далелҳои онҳоро наметавонед инкор намоед,

³⁰ Ки бадкор дар рӯзи мусибат маҳфуз дошта мешавад, ва дар рӯзи ғазаб ба паноҳгоҳе бурда мешавад?

³¹ Кист, ки тавонад роҳи ӯро дар пеши ӯ мазаммат намояд? Ва кист, ки ӯро барои кардаи ӯ сазо диҳад?

³² Ва ӯ ба гӯристон бурда мешавад, ва дар мазораш нигаҳбоне гузошта мешавад.

³³ Кулӯхҳои водӣ барои ӯ ширин аст, ва аз қафояш издиҳоми мардум гусел мекунанд, ва пешопеши ӯ онҳо сону шумор надоранд.

³⁴ Пас, чӣ гуна маро бо суханони пуч тасаллӣ медиҳед, дар сурате ки аз ҷавобҳои шумо фақат хиёнат боқӣ мондааст?»