Айюб 19 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ НУЗДАҲУМ Ҷавоби панҷуми Айюб; бузургии имони ӯ.

¹ Ва Айюб ҷавоб гардонда, гуфт:

² «То ба кай ҷони маро андӯҳгин мекунед? Ва маро бо суханон озор медиҳед?

³ Ин даҳ маротиба аст, ки маро маломат менамоед, ва шарм надошта, ба ман дуруштӣ мекунед.

⁴ Ва агар ҳақиқатан ғалат карда бошам, ғалатам бо ман мондааст.

⁵ Агар ҳақиқатан бар ман такаббур карданӣ ва нанги маро ба ман нишон доданӣ бошед,

⁶ Пас бидонед, ки Худо дар ҳаққи ман каҷкорӣ намудааст ва бо тӯри Худ маро печонда гирифтааст.

⁷ Инак, аз дасти зулм фарьёд мекашам, ва мустаҷоб намешавам; истиғоса мебарам, ва инсофе нест.

⁸ Роҳи маро тавора кашидааст, ва ман наметавонам гузарам; ва бар тариқҳои ман торикӣ афкандааст.

⁹ Ҷалоли маро аз ман кашида гирифтааст, ва тоҷи сари маро дур кардааст.

¹⁰ Маро гирдогирд хароб кардааст, ва ман талаф мешавам; ва умеди маро, мисли дарахте, решакан кардааст.

¹¹ Ғазаби Худро бар ман афрӯхтааст, ва маро душмани Худ ҳисоб кардааст.

¹² Фавҷҳои Ӯ якҷоя меоянд, ва роҳи худро сӯи ман кушодаанд, ва гирдогирди хаймаи ман ҷойгир шудаанд.

¹³ Бародаронамро аз ман дур кардааст, ва ошноҳоям аз ман тамоман бегона шудаанд.

¹⁴ Ақрабоям маро тарк намудаанд, ва ошноҳоям маро фаромӯш кардаанд.

¹⁵ Меҳмонони хонаам ва канизонам маро бегона ҳисоб мекунанд: дар назари онҳо одами ғайр шудаам.

¹⁶ Ғуломи худро мехонам, ва ҷавоб намедиҳад, агарчи бо даҳони худ ӯро тазаррӯъ менамоям.

¹⁷ Нафаси ман барои занам нафратангез шудааст, ва тазаррӯи ман барои бародаронам.

¹⁸ Бачаҳои кӯча низ аз ман нафрат доранд; Вақте ки мехезам, маро таҳқир мекунанд.

¹⁹ Ҳамаи маҳрамони розам аз ман безор шудаанд, ва онҳое ки дӯст медоштам, ба ман зид шудаанд.

²⁰ Устухонам ба пӯсти баданам часпидааст, ва фақат бо вораи дандонҳоям мондаам.

²¹ Ба ман лутф намоед, ба ман лутф намоед шумо, эй ёронам! Зеро ки дасти Худо бар ман зарба расондааст.

²² Чаро мисли Худо маро таъқиб мекунед ва аз гӯшти ман сер намешавед?

²³ Кошки суханонам навишта мешуд! Кошки дар китобе дарҷ меёфт!

²⁴ Кошки бо қалами оҳанин ва қалъагӣ бар кӯҳпорае ба сурати абадӣ канда мешуд!

²⁵ Ва ман медонам, ки фидиягузори ман зинда аст, ва дар замони охир бар замин қиём хоҳад кард.

²⁶ Вале агарчи пӯсти ман пӯсида гардад, ман дар ҷисми худ Худоро мебинам.

²⁷ Ӯро ман барои худ мебинам, ва чашмонам ба Ӯ менигарад, ва на чашми бегонае; гурдаҳоям андаруни ман талаф шудааст.

²⁸ Аммо агар бигӯед, ки „чӣ сон ӯро таъқиб кунем?“, ва қарор диҳед, ки решаи бадӣ дар ман аст, —

²⁹ Пас, шумо аз шамшер тарсон бошед, зеро ки зарбаҳои шамшер хашмовар аст, то бидонед, ки доварӣ ҳаст».