Айюб 17 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ҲАФДАҲУМ Давоми нутқи Айюб.

¹ Рӯҳи ман пажмурда шудааст, рӯзҳои ман ба поён мерасад, қабристон барои ман муҳайёст.

² Ба ростӣ, тамасхуркунандагон гирдогирди мананд, ва чашми ман дар талхгӯиҳои онҳо сокин аст.

³ Гарав гузошта, ба ҳузури Худ ба ман зомин шав! Вагар на, кист, ки барои ман дасти паймон диҳад?

⁴ Зеро ки дили онҳоро аз хирад ниҳон доштаӣ, бинобар ин онҳоро баланд нахоҳӣ бардошт.

⁵ Касе ки ёронашро ба сони нахҷир таслим мекунад, чашмони бачагонаш сиёҳ меравад.

⁶ Худо маро вирди забони мардум гардондааст, ва ман касе шудаам, ки ҳама ба рӯяш туф мекунанд.

⁷ Ва чашми ман аз ғусса хаста шудааст, ва тамоми андомам мисли соя гардидааст.

⁸ Росткорон дар ин бора мутаҳайир хоҳанд шуд, ва бегуноҳ бар риёкор ба ғазаб хоҳад омад.

⁹ Вале одил дар роҳи худ устувор хоҳад буд, ва каси покизадаст боз ҳам қавӣ хоҳад шуд.

¹⁰ Валекин ҳамаатон метавонед бозгашта биёед, ва дар миёни шумо хирадманде нахоҳам ёфт.

¹¹ Рӯзҳоям гузаштааст, андешаҳоям, — орзуҳои дилам, — барбод рафтааст.

¹² Шабро мехоҳанд ба рӯз мубаддал кунанд, нурро ба торикӣ наздик оваранд.

¹³ Агар умед кунам, ки дӯзах хонаи ман аст, ва дар торикӣ бистари худро андозам,

¹⁴ Агар ба гӯр гӯям: „Ту падари ман ҳастӣ“, ва ба кирм гӯям: „Ту модар ва хоҳари ман ҳастӣ“, —

¹⁵ Пас, умеди ман куҷост? Ва кист, ки умеди маро дида бошад?

¹⁶ Он ба дарвозаи дӯзах фурӯ хоҳад рафт, вақте ки якҷоя дар хок фурӯд оем».