Айюб 16 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ШОНЗДАҲУМ Ҷавоби чоруми Айюб. Ӯ ба Худо аз дӯстони худ, ки дар иштибоҳ афтодаанд, шикоят мекунад.

¹ Ва Айюб ҷавоб гардонда, гуфт:

² «Чунин чизҳоро аз ҳад зиёд шунидаам; ҳамаатон тасаллидиҳандагони ғамовар ҳастед.

³ Оё суханони пуч хотима хоҳад ёфт? Ва чист, ки туро ба ҷавоб гардондан водор менамояд?

⁴ Ман низ мисли шумо сухан мерондам, агар ҷони шумо ба ҷои ҷони ман мебуд; барои шумо суханон иншо мекардам, ва сари худро ба шумо меҷунбондам;

⁵ Бо даҳони худ шуморо далер менамудам, ва тасаллии лабҳоям дарди шуморо сабук мекард.

⁶ Агар сухан ронам, дардам сабук намешавад, ва агар хомӯш монам, чӣ дарде аз ман дур мешавад?

⁷ Аммо акнун Ӯ маро бетоқат кардааст. Тамоми хонадони маро Ту маҳв намудаӣ,

⁸ Ва ҷисми маро пурчин кардаӣ, ки ин бар зидди ман шоҳид шудааст; ва лоғарии ман бар ман қиём намуда, дар пеши ман гувоҳӣ медиҳад.

⁹ Ғазаби Ӯ маро медарад ва бо ман адоват дорад; дандонҳои Худро бар ман ғиҷиррос мезанонад. Душманам чашмонашро ба ман ало мекунад.

¹⁰ Мардон даҳони худро бар ман воз кардаанд, бо суханони нангин рухсорҳоямро мезананд; бар қасди ман забон як кардаанд.

¹¹ Худо маро ба ноинсофон таслим намудааст, ва ба дасти шарирон маро супурдааст.

¹² Ором будам, ва Ӯ маро пора‐пора кардааст, ва аз гарданам дошта, маро шикастааст, ва маро барои Худ ҳадаф қарор додааст.

¹³ Камонандозони Ӯ маро иҳота кардаанд. Гурдаҳоямро реш мекунанд, ва раҳмаш намеояд; заҳраи маро бар замин мерезад;

¹⁴ Маро рахна бар рахна мекушояд, мисли баҳодуре бар ман тохт меоварад.

¹⁵ Бар пӯсти худ палос дӯхтаам, ва шохи худро дар хок гузоштаам.

¹⁶ Рӯи ман аз гирья суп‐сурх шудааст, ва бар мижгони ман зулмот аст,

¹⁷ Гарчанде ки ҳеҷ ситаме дар дасти ман нест, ва дуои ман нок аст.

¹⁸ Эй замин! Хуни маро рӯпӯш накун, ва бигзор дар умқи ту барои фиғони ман ҷое набошад.

¹⁹ Инак, алҳол низ Гувоҳи ман дар осмон аст, ва Шоҳиди ман дар арши аъло!

²⁰ Маро тамасхур мекунед, эй дӯстонам! Чашми ман сӯи Худо ашк мерезад,

²¹ То ки Ӯ байни мард ва Худо доварӣ намояд, чунон ки байни одамизод ва ёри вай аст.

²² Зеро ки солҳои андак ба охир мерасад, ва ман ба роҳи бебозгашт хоҳам рафт.