Айюб 11 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ЁЗДАҲУМ Нутқи якуми Сӯфор. Ӯ Айюбро дурӯғгӯй ва риёкор мешуморад.

¹ Ва Сӯфори Наъмотӣ ҷавоб гардонда, гуфт:

² «Оё ба суханони бисьёр ҷавоб додан мумкин нест? Ва оё ҳақ ба ҷониби марди сухандон аст?

³ Оё ҳарзагӯии ту мардумро хомӯш мекунад, ва ту таҳқир менамоӣ, ва касе туро хиҷолат намедиҳад?

⁴ Ва ту мегӯӣ: „Сабақи ман пок аст, ва ман дар чашмони Ту беайб ҳастам“.

⁵ Валекин кошки Худо сухан биронад, ва лабҳои Худро бар ту бикушояд,

⁶ Ва асрори ҳикматро ба ту бифаҳмонад, зеро ки асли моҳияти он дучандон аст! Пас бидон, ки Худо баъзе аз гуноҳҳоятро барои ту фаромӯш хоҳад кард.

⁷ Оё беинтиҳоии Худоро метавонӣ дарьёбӣ? Оё то ба ақсои умқи Қодир метавонӣ бирасӣ?

⁸ Он мисли баландиҳои осмон аст, — чӣ метавонӣ бикунӣ? Аз қаъри дӯзах чуқуртар аст, — чӣ метавонӣ бидонӣ?

⁹ Андозаи он аз замин дарозтар ва аз баҳр фарохтар аст.

¹⁰ Агар Ӯ бодвор гузашта равад, ва касеро бандӣ кунад, ва мардумро барои ҷазои вай ҷамъ оварад, — кист, ки Ӯро боздорад?

¹¹ Зеро ки Ӯ риёкоронро медонад, ва чун талбисро мебинад, оё ба он диққат намекунад?

¹² Ва шахси ҷоҳил соҳибдил хоҳад шуд, ва мисли харкурраи ваҳшӣ бошад ҳам, одами дуруст хоҳад гардид.

¹³ Агар ту дили худро рост кунӣ, ва дастҳои худро сӯи Ӯ дароз кунӣ,

¹⁴ Агар ҷафоеро, ки дар дасти туст, дур кунӣ, ва ноинсофиро дар хаймаҳои худ ҷойгир накунӣ,

¹⁵ Яқин аст, ки он гоҳ чеҳраи худро хоҳӣ бардошт, бе он ки айбе дошта бошӣ, ва матин хоҳӣ буд ва нахоҳӣ тарсид.

¹⁶ Зеро ки ту азияти худро фаромӯш хоҳӣ кард, онро мисли обе ки гузашта рафтааст, ба ёд хоҳӣ овард.

¹⁷ Ва умри ту аз пешингоҳ равшантар хоҳад шуд; баъзан тира шавад ҳам, мисли субҳ хоҳад гардид.

¹⁸ Ва дилпур хоҳӣ буд, зеро ки умеде ҳаст, ва гирду пешро аз назар гузаронда, дилпурона хоҳӣ хобид.

¹⁹ Ва ором хоҳӣ хобид, ва чизе туро нахоҳад тарсонид, ва бисьёр касон ба ту хушомад хоҳанд кард.

²⁰ Вале чашмони шарирон хира хоҳад шуд, ва паноҳгоҳ аз онҳо дур хоҳад шуд, ва умедашон фақат ҷон додан аст».