Roṁánaċ 6 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Créad adéarfaimíd mar sin? An aṁlaiḋ ḟanfaimíd go seasta san ṗeacaḋ ċum go méaduiġtear an grása?

² Nár leigiḋ Dia é. Sinne atá marḃ do’n ṗeacaḋ, ċionnas ṁairfimíd níos faide ann?

³ Naċ ḃfuil a ḟios agaiḃ, an méid dínn do baisteaḋ ċum Íosa Críost, gur ċum a ḃáis do baisteaḋ sinn?

⁴ D’á ḃriġ sin do h‐aḋlacaḋ sinn mar aon leis ṫríd an mbaisteaḋ ċum báis: ar ṁoḋ, fá mar tógaḋ Críost ó na marḃaiḃ tré ġlóir an Aṫar, gur mar sin ṡiuḃalfaimíd i saoġal úr‐nua.

⁵ Óir má ċóiṁċeanglaḋ sinn leis fá ṡaṁail a ḃáis, ċóiṁċeangalfar sinn leis, mar an gcéadna, fá ṡaṁail a aiséiriġṫe;

⁶ mar tá a ḟios againn gur céasaḋ ár sean‐nádúir ’n‐a ṫeannta, ċum go ḃfágfaiḋe corp an ṗeacaiḋ gan éifeaċt, ċum naċ mbéimís fá ḋaor‐smaċt an ṗeacaiḋ feasta;

⁷ óir an té atá ṫar éis báis atá sé saor ó ṗeacaḋ.

⁸ Aċt má fuaramar bás mar aon le Críost, creidimíd go mairfimíd beo mar aon leis, mar an gcéadna;

⁹ mar tá a ḟios againn, ó tógaḋ Críost ó na marḃaiḃ, naċ ḃfuil an bás i ndán dó ’n‐a ḋiaiḋ sin; ní ḟuil tiġearnas a ṫuilleaḋ ag an mbás air.

¹⁰ Óir nuair d’éag sé, d’éag sé do’n ṗeacaḋ go deo: aċt nuair ṁaireas sé beo, is do Ḋia ṁaireas sé.

¹¹ Mar sin daoiḃ‐se, measaiḋ siḃ féin ḃeiṫ marḃ do’n ṗeacaḋ, aċt ḃeiṫ beo do Ḋia tré Íosa Críost.

¹² D’á ḃriġ sin ná bíoḋ réimeas ag an bpeacaḋ ’n‐ḃur gcorp daonna, ċum go ngéillfeaḋ siḃ d’á ainṁiantaiḃ:

¹³ agus ná taḃraiḋ ḃur mbaill beaṫaḋ mar ġléiseanna éagcóra; aċt taḃraiḋ siḃ féin do Ḋia mar ḋaoine atá beo ó na marḃaiḃ, agus taḃraiḋ ḃur mbaill beaṫaḋ mar ġléiseanna fíréantaċta do Ḋia.

¹⁴ Óir ní ḃéiḋ tiġearnas ag an bpeacaḋ oraiḃ: óir ní fá ḋliġe atá siḃ, aċt fá ġrása.

¹⁵ Créad uime sin? an ndéanfaimíd peacaḋ de ḃriġ naċ fá ḋliġe atáimíd, aċt fá ġrása? Nár leigiḋ Dia é.

¹⁶ Naċ ḃfuil a ḟios agaiḃ, cibé duine d’á dtiuḃraiḋ siḃ siḃ féin mar ṡeirḃísiġ na h‐uṁlaċta, gur seirḃísiġ siḃ do’n té d’á n‐uṁluiġeann siḃ; is cuma cia aca seirḃísiġ an ṗeacaiḋ ċum báis, nó seirḃísiġ na h‐uṁlaċta ċum fíréantaċta?

¹⁷ Aċt, buiḋeaċas le Dia, giḋ go raḃaḃar ’n‐ḃur seirḃíseaċaiḃ do’n ṗeacaḋ, d’uṁluiġeaḃar ó ċroiḋe do ṁoḋ an teagaisc d’á dtugaḃar siḃ féin;

¹⁸ agus, ar mbeiṫ fuascailte ó ṗeacaḋ ḋaoiḃ, do‐rinneaḋ seirḃísiġ d’ḟíréantaċt díḃ.

¹⁹ Is ar nós daoine atáim ag laḃairt mar ġeall ar laige ḃur ḃfeola; óir fá mar ṫugaḃar ḃur mbaill beaṫaḋ mar ṡeirḃísiġ do ṫruailleaċt agus do ċuirpṫeaċt ċum cuirpṫeaċt do ċur i ngníoṁ, taḃraiḋ ḃur mbaill anois mar ṡeirḃísiġ d’ḟíréantaċt ċum go naoṁṫar siḃ.

²⁰ Óir nuair ḃíoḃar ’n‐ḃur seirḃíseaċaiḃ ag an bpeacaḋ, ḃí siḃ saor ó smaċt na fíréantaċta.

²¹ Cia an tairḃe, d’á ḃriġ sin, do ḃí agaiḃ de ḃarr na neiṫe úd ċuireas náire oraiḃ anois? óir is é rud ṫagas as na neiṫiḃ úd, an bás.

²² Aċt anois, ar mbeiṫ fuascailte ó ṗeacaḋ ḋaoiḃ, agus siḃ ’n‐ḃur seirḃíseaċaiḃ do Ḋia, atá toraḋ ḃur saoṫair agaiḃ ċum naoṁṫaċta, agus is í an ḃeaṫa ṡíorraiḋe an deireaḋ béas air.

²³ Óir is é tuarastal an ṗeacaiḋ an bás, aċt is é saor‐ḃronntanas Dé an ḃeaṫa ṡíorraiḋe i nÍosa Críost, ár dTiġearna.