Neaḃruiḋeaċ 9 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Anois do ḃí riaġlaċa le h‐aġaiḋ aḋarṫa Dé, agus sanctóir saoġalta ag an gcéad ċonnraḋ.

² Óir do ḃí tabernacal curṫa i gcóir, an ċéad ṗailliún, ar a dtugtar an Naoṁ‐Áit, mar a raiḃ an coinnleoir, agus an bórd, agus arán na toirḃirte.

³ Agus taoḃ istiġ de’n dara brat do ḃí an tabernacal ar a dtugtar an Áit Sár‐Naoṁṫa;

⁴ mar a raiḃ an túiseoir óir, agus áirc an ċonnarṫa fá n‐a ċlúdaċ óir ’n‐a raiḃ an soiṫeaċ óir ’n‐a mbíoḋ an manna, agus slat Aáróin as a dtáinig na baċlóga, agus cláir an ċonnarṫa;

⁵ agus os a ċionn sin cerúbím na glóire, go raiḃ a scáṫ mar ċlúdaċ ar ċaṫaoir na trócaire; aċt ní féidir linn laḃairt ’n‐a dtaoḃ sin fá leiṫ anois.

⁶ Anois ar mbeiṫ curṫa i dtreo do na neiṫiḃ sin, na sagairt do‐ġní na seirḃísí, téiġeann siad isteaċ san gcéad tabernacal:

⁷ aċt san dara tabernacal ní ṫéiġeann isteaċ aċt an t‐árd‐ṡagart ’n‐a aonar, uair san ḃliaḋain, ní gan fuil ofrálas sé ar a ṡon féin agus ar son peacaiḋe an ṗobail.

⁸ Is é ḟoillsiġeas an Spiorad Naoṁ san méid sin, naċ ḃfuil an tsliġe isteaċ ċum na h‐áite naoṁṫa ar ḟoscailt fós, ċóṁ fada agus atá an ċéad tabernacal ar bun.

⁹ Saṁlaoid de’n aimsir atá ann fá láṫair is eaḋ é: is ann ofráltar taḃartaisí agus íoḋbarṫa naċ ḃféadann coinsias an aḋraṫóra do ḋéanaṁ saor ó loċt;

¹⁰ naċ ḃfuil ionnta (idir biaḋa, agus deoċa, agus ionnlaiḋṫe éagsaṁla) aċt gnáṫ‐nósanna saoġalta, do cuireaḋ ar bun go dtí aimsir an ċeartuiġṫe.

¹¹ Aċt, iar dteaċt do Ċríost mar árd‐ṡagart na n‐aoiḃneas atá le teaċt, tré ṫabernacal is mó agus is iomláine, naċ ndearnaḋ le láṁaiḃ, is é sin naċ de’n tsaoġal so,

¹² ní tré ḟuil gaḃar agus laoġ, áċt tré n‐a ḟuil féin, do ċuaiḋ sé isteaċ san naoṁ‐áit an t‐aon uair aṁáin, agus do ġnóṫuiġ sé fuasclaḋ síorraiḋe.

¹³ Óir má ġníonn fuil gaḃar agus tarḃ, agus luaiṫ bearaiġ croiṫtear ar na daoiniḃ atá truailliḋe, naoṁú ċum glanta na feola:

¹⁴ naċ mó go mór ḋéanfas fuil Ċríost, an té d’íoḋbair é féin gan smál do Ḋia, tríd an Spiorad síorraiḋe, ḃur gcoinsias do ġlanaḋ ó ġníoṁarṫaiḃ marḃa ċum seirḃís do ḋéanaṁ do’n Dia síorraiḋe?

¹⁵ Agus ar an aḋḃar sin is idirṁeaḋóntóir connarṫa nua é, ar ṁoḋ, de ḃárr an ḃáis i n‐éiric ár gcionnta, do ḃí fá’n gcéad ċonnraḋ, go ḃfaiġiḋ na daoine do glaoḋaḋ geallaṁain na h‐oiḋreaċta síorraiḋe.

¹⁶ Óir san áit ’n‐a ḃfuil tiomna, ní foláir cruṫaṁnas báis an té do rinne an tiomna ḃeiṫ ann, leis.

¹⁷ Óir ní ḃíonn tiomna i ḃfeiḋm muna mbíonn bás ann: óir ní ḃíonn briġ ann a ḟaid agus ḃíos an té do rinne é beo.

¹⁸ D’á ḃriġ sin níor bunuiġeaḋ an ċéad tiomna féin gan fuil.

¹⁹ Óir nuair do ḃí an uile aiṫne fógarṫa ag Maois do’n ṗobal do réir an dliġe, do ġlac sé cuid d’ḟuil na laoġ agus na ngaḃar i n‐éinḟeaċt le h‐uisce, agus le h‐olainn ċraoraiġ, agus le h‐iosóip, agus do ċroiṫ sé ar an leaḃar féin,

²⁰ agus ar an bpobal uile í, g‐á ráḋ, Is í seo fuil an tiomna atá órduiġṫe ag Dia ḋaoiḃ.

²¹ Agus mar an gcéadna do ċroiṫ sé an ḟuil ár an tabernacal agus ar ṡoiṫiġiḃ uile na miniostrálaċta.

²² Agus is beag naċ ḃféadtar a ráḋ, do réir an dliġe, go nglantar an uile niḋ le fuil, agus gan dortaḋ fola naċ ḃfuil maiṫeaṁnas ar biṫ le fáġáil.

²³ Níorḃ ḟoláir, d’á ḃriġ sin, somplaí na neiṫe atá ar neaṁ do ġlanaḋ ar an gcuma sin; aċt na neiṫe neaṁḋa do ġlanaḋ le h‐íoḋbarṫaiḃ atá níos fearr ’ná iad sin.

²⁴ Óir ní isteaċ i n‐áit naoṁṫa do rinneaḋ le láṁaiḃ do ċuaiḋ Críost, áit naċ ḃfuil aċt ’n‐a ṡompla de’n naoṁ‐áit ḟírinniġ; aċt isteaċ ins na flaiṫeasaiḃ féin, ċum go ḃfaiġfiḋe é anois i láṫair Dé ar ár son‐sa:

²⁵ agus ní ċum é féin d’íoḋbairt go minic do ċuaiḋ sé isteaċ ann; fá mar ṫéiġeas an t‐árd‐ṡagart isteaċ san áit naoṁṫa, bliaḋain i ndiaiḋ bliaḋna, le fuil naċ leis féin:

²⁶ san gcás sin dob’ éigean dó fulang go minic ó cuireaḋ an doṁan ar suiḋeaċan: aċt anois, an t‐aon uair aṁáin, i ndeireaḋ na n‐aois do foillsiġeaḋ é ċum deireaḋ do ċur leis an bpeacaḋ, g‐á íoḋbairt féin.

²⁷ Agus ó tá sé i ndán do na daoiniḃ bás d’ḟáġáil uair aṁáin, agus go dtagann an breiṫeaṁnas ’n‐a ḋiaiḋ sin;

²⁸ ar an gcuma ċéadna, foillseoċar Críost gan peacaḋ, an dara h‐uair, do na daoiniḃ atá ag fanaṁain leis, ċum a slánuiġṫe, tar a éis dó a íoḋbairt féin an t‐aon uair aṁáin ċum peacaiḋe móráin d’iomċar.