Neaḃruiḋeaċ 5 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Óir gaċ árd‐ṡagart d’á dtógtar as lár na ndaoine, órduiġtear é ar son na ndaoine san méid ḃaineas le Dia ċum tíoḋlaicṫe agus íoḋbarṫa d’ofráil ar son na bpeacaḋ:

² agus is fear é, gur féidir leis gan ḃeiṫ ro‐ḋian ar na daoiniḃ ṫéiġeas amuḋa tré aineolas, de ċionn naċ ḃfuil sé féin gan a ċion féin de’n laige.

³ Ar an aḋḃar sin atá d’ḟiaċaiḃ air íoḋbairt do ḋéanaṁ i n‐éiric na bpeacaḋ, ní h‐é aṁáin ar son an ṗobail, aċt ar a ṡon féin, leis.

⁴ Agus ní ġlacann aon duine an onóir seo ċuige féin, aċt aṁáin nuair ġeiḃeann sé an ġairm ó Ḋia, mar fuair Aáron.

⁵ Ar an gcuma ċéadna níorḃ uaiḋ féin do ġlac Críost an onóir ċuige féin go ndéanfaiḋe sagart de, aċt ó’n té aduḃairt leis, Is tusa mo Ṁac, Indiu do ġeineas ṫú:

⁶ mar aduḃairt sé i n‐áit eile, leis, Is sagart go síorraiḋe ṫú, Do réir úird Ṁelcisidec.

⁷ Is eisean, i laeṫiḃ a ḟeola, tar éis urnaiġṫe agus aṫċuingṫe d’ofráil, le h‐árd‐ġol agus le deoraiḃ ċum an té go raiḃ ar ċumas dó a ṡaoraḋ ó’n mbás, agus gur h‐éisteaḋ leis as uċt a naoṁ‐eagla,

⁸ is eisean, giḋ gur Ṁac é, d’ḟoġlaim uṁlaċt de ḃárr ar ḟulaing sé:

⁹ agus tar éis dó teaċt i ḃfoirḃṫeaċt, do ḃí sé mar uġdar slánuiġṫe ṡíorraiḋe do na daoiniḃ go léir uṁluiġeas dó;

¹⁰ d’á ainmniú ag Dia mar árd‐ṡagart do réir úird Ṁelcisidec.

¹¹ Tá mórán againn le ráḋ ’n‐a ṫaoḃ‐san, agus is deacair a ṁíniú de ċionn go ḃfuil maill‐eisteaċt oraiḃ.

¹² Óir nuair ba ċeart daoiḃ fá’n am so ḃeiṫ ’n‐ḃur múinteoiriḃ, is aṁlaiḋ atá gáḃaḋ agaiḃ le duine do ṁúinfeaḋ céad‐riaġlaċa briaṫair Dé ḋaoiḃ; agus atá siḃ i rioċt daoine gur mó atá bainne d’uireasbaiḋ oraiḃ’ ná biaḋ tacaṁail.

¹³ Óir gaċ duine beaṫuiġtear ar ḃainne, atá sé gan taiṫiġe ar ḃriaṫar na fíréantaċta: leanḃ is eaḋ é.

¹⁴ Aċt is le h‐aġaiḋ daoine fásta atá an biaḋ tacaṁail, le h‐aġaiḋ na ndaoine a mbíonn sé de ċleaċtaḋ ag a gcéadfaiḋiḃ corparḋa an ṁaiṫ d’aiṫint ṫar an olc.