Marcus 8 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Ins na laeṫiḃ sin, nuair do ḃí sluaġ an‐ṁór ann arís, agus gan aon niḋ le n’iṫe aca, do ġlaoḋ sé a ḋeisceabail ċuige, agus aduḃairt sé leo,

² Atá truaġ agam do na daoiniḃ, óir atáid im’ ḟoċair trí lá anois, agus gan aon niḋ le n’iṫe aca:

³ agus dá gcuirinn aḃaile iad ’n‐a dtroscaḋ, do raċaidís i n‐anḃfainne sa tsliġe; agus atá cuid aca ṫáinig i ḃfad.

⁴ Agus d’ḟreagair a ḋeisceabail é, Cé an áit ’n‐a ḃféadfaḋ aoinneaċ arán d’ḟáġáil annso sa ḃfásaċ leis na daoine seo do ṡásaṁ?

⁵ Agus d’ḟiafruiġ sé ḋíoḃ, Cá ṁéid bollóg atá agaiḃ? Agus aduḃradar‐san, Seaċt.

⁶ Agus d’órduiġ sé do’n tsluaġ suiḋe síos ar an talaṁ: agus do ġlac sé na seaċt mbollóga ċuige, agus tar a éis dó buiḋeaċas do ġaḃáil, do ḃris sé iad; agus ṫug sé d’á ḋeisceablaiḃ iad le cur os cóṁair an tsluaiġ.

⁷ Agus do ḃí roinnt iasc beag aca: agus nuair do ḃeannuiġ sé iad, d’órduiġ sé ḋóiḃ iad so do ċur os a gcóṁair mar an gcéadna.

⁸ Agus d’iṫeadar, agus do ḃí a ndóṫain aca: agus do ṫógadar lán seaċt gciseán de’n ḃiaḋ briste do ḃí fágṫa.

⁹ Agus do ḃí timċeall ceiṫre míle duine sa méid do ċaiṫ an biaḋ: agus do ċuir sé uaiḋ iad.

¹⁰ Agus ar an láṫair do ċuaiḋ sé isteaċ sa mbád i n‐éinḟeaċt le n‐a ḋeisceablaiḃ, agus ṫáinig sé isteaċ i gceanntar Dalmanúta.

¹¹ Agus ṫáinig na Fairisíniġ amaċ, agus do ṫosnuiġeadar ar ċonspóideaċt leis, ag iarraiḋ cóṁarṫa ó neaṁ air, ’g‐á ṫriail.

¹² Agus do leig sé osna ó íoċtar a anma, agus aduḃairt sé, Cad ċuige do’n ċinéal so ḃeiṫ ag iarraiḋ cóṁarṫa? Go fírinneaċ adeirim liḃ, Ní taḃarfar aon ċóṁarṫa do’n ċinéal so.

¹³ Agus d’ḟág sé iad, agus ag dul ar bórd dó arís, d’imṫiġ sé go dtí an bruaċ eile.

¹⁴ Agus do ḋearmadar arán do ḃreiṫ leo; agus ní raiḃ aca sa mbád aċ aon ḃollóg aṁáin.

¹⁵ Agus ṫug sé foláireaṁ ḋóiḃ, ’g‐á ráḋ, Féaċaiḋ, seaċnaiḋ laiḃín na ḃFairisíneaċ, agus laiḃín Ioruaiṫ.

¹⁶ Agus do ṗléiḋeadar eadorṫa féin, ’g‐a ráḋ, Ní ḟuil aon arán againn.

¹⁷ Agus nuair do ḃí a ḟios ag Íosa, aduḃairt sé leo, Cad ċuige a ḃfuil siḃ ag diospóireaċt toisc gan arán do ḃeiṫ agaiḃ? an é naċ ḃfeiceann siḃ, agus naċ dtuigeann siḃ fós? an ḃfuil ḃúr gcroiḋe dúr fós?

¹⁸ Atá súile agaiḃ, agus naċ ḃfeiceann siḃ? atá cluasa agaiḃ, agus naċ gcuiṁniġeann siḃ?

¹⁹ Nuair do ḃriseas na cúig bollóga do’n ċúig míle duine, cá ṁéid ciseán do ṫógaḃar de’n ḃiaḋ briste? Aduḃradar‐san leis, Ḋá ċiseán déag.

²⁰ Agus na seaċt mbollóga do’n ċeiṫre míle, cá ṁéid lán ciseáin do ṫógaḃar de’n ḃiaḋ briste? Agus aduḃradar‐san leis, Seaċt gciseáin.

²¹ Agus aduḃairt sé leo. An é naċ dtuigeann siḃ fós?

²² Agus ṫángadar go Bétsáida. Agus ṫugadar dall ċuige, agus d’iarradar air a láṁ do ċur air.

²³ Agus do rug sé ar láiṁ ar an dall, agus do ṫreoruiġ sé as an mbaile amaċ é; agus nuair do ċuir sé seile ar a ṡúiliḃ, do leag sé a láṁa air, agus d’ḟiafruiġ sé ḋe An ḃfeiceann tú aon niḋ?

²⁴ Agus d’ḟéaċ seisean suas, agus aduḃairt, Do‐ċím daoine, mar do ḃéaḋ crainn, agus iad ag siuḃal.

²⁵ Annsin do ċuir sé a láṁa arís ar a ṡúiliḃ, agus d’ḟéaċ seisean suas, agus do ḃí sé leiġeasta, agus do ċonnaic sé gaċ niḋ go soiléir.

²⁶ Agus do ċuir sé aḃaile é ċum a ṫiġe féin, agus aduḃairt sé leis, Ná téiġir isteaċ sa mbaile beag ar aon ċor.

²⁷ Agus do ċuaiḋ Íosa agus a ḋeisceabail isteaċ i sráid‐ḃailtiḃ Ċaesaréa Ṗilib: agus ar a sliġe ḋóiḃ do ċuir sé ceist ar a ḋeisceablaiḃ, ’g‐a ráḋ leo, Cia h‐é adeir na daoine gur mise?

²⁸ Agus d’ḟreagradar, agus aduḃradar leis, Eoin Baiste; agus adeir cuid eile, Élias; agus cuid eile fós, Aon de na fáiḋiḃ.

²⁹ Agus d’ḟiafruiġ sé ḋíoḃ, Aċt cia h‐é adeir siḃ‐se gur mé? D’ḟreagair Peadar agus aduḃairt sé leis, Is tusa an Críost.

³⁰ Agus ṫug sé foláireaṁ ḋóiḃ gan a innsin d’aon duine ’n‐a ṫaoḃ féin.

³¹ Agus do ṫosnuiġ sé ar a innsint dóiḃ, go gcaiṫfeaḋ Mac an Duine mórán d’ḟulang, agus diúltaḋ d’ḟáġáil ó na seanóiriḃ, agus ó na h‐árd‐ṡagartaiḃ, agus ó na scríoḃaiḋṫiḃ, agus go gcuirfiḋe ċum báis é, agus go n‐éireoċaḋ sé tar éis trí lá.

³² Agus aduḃairt sé leo é go foscailte. Agus ṫug Peadar i leiṫ é, agus do ṫosnuiġ sé ar aċṁusán do ṫaḃairṫ dó.

³³ Aċt ar ċasaḋ ṫart, agus ar ḟeicsin a ḋeisceabal dó, do ċeartuiġ sé Peadar, agus aduḃairt sé, Imṫiġ taoḃ ṫiar díom, a Ṡátain: óir ní h‐iad neiṫe Dé is mian leat‐sa aċt neiṫe daoine.

³⁴ Agus do ġlaoḋ sé ċuige an sluaġ agus a ḋeisceabail, agus aduḃairt sé leo, Má’s áil le h‐aoinneaċ mise do leanaṁain, diúltaḋ sé ḋó féin, agus tógaḋ sé a ċros, agus leanaḋ sé mé.

³⁵ Óir cibé duine gur mian leis a anam do ṡaoraḋ, caillfiḋ sé é; agus cibé duine ċaillfeas a anam ar mo ṡon‐sa agus ar son an tsoiscéil, saorfaiḋ sé é.

³⁶ Óir cad é an tairḃe do ḋuine, dá ngnóṫuiġeaḋ sé an saoġal go h‐iomlán, agus a anam do ċailleaṁain?

³⁷ Óir cad í an ṁalairt do ḋéanfaḋ duine ar a anam féin?

³⁸ Óir cibé duine lé’r nár mise agus mo ḃriaṫra i láṫair an ċinéil aḋaltrannaiġ ṗeacaṁla so, buḋ nár le Mac an Duine eisean mar ar gcéadna nuair ṫiocfas sé i nglóir a Aṫar, i n‐éinḟeaċt leis na naoṁ‐aingliḃ.