Marcus 7 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Agus do ċruinniġ na Fairisíniġ ċuige, agus cuid de na scríoḃaiḋṫiḃ ṫáinig ó Iarúsalem,

² agus ṫugadar fá deara cuid d’á ḋeisceablaiḃ ag iṫe aráin agus a láṁa truailliġṫe, is é sin, gan ionnlaḋ.

³ Óir ní iṫeann na Fairisíniġ ná na h‐Iúdaiġ i gcoitċinne, biaḋ, gan a láṁa d’ionnlaḋ go minic, ag cleaċtaḋ sean‐ġnás na seanóir:

⁴ agus ar ṫeaċt ó’n margaḋ ḋóiḃ, ní iṫeann siad, gan iad féin d’ionnlaḋ: agus is iomḋa sean‐ġnás eile tugaḋ ḋóiḃ le cleaċtaḋ, mar atá, na cupáin, agus na soiġṫiġ uṁa, agus na leapṫaċa do niġe.

⁵ Agus d’ḟiafruiġ na Fairisíniġ agus na scríoḃaiḋṫe ḋé, Cad ċuige naċ ngéilleann do ḋeisceabail‐se do ṡean‐ġnásaiḃ na seanóir, aċt go n‐iṫid arán le láṁaiḃ truailliġṫe?

⁶ Agus aduḃairt sé leo, Is maiṫ do rinne Ésáias tarngaireaċt i n‐ḃúr dtaoḃ, mar atá scríoḃṫa, Onóruiġeann an pobal so mé le n‐a mbéal, Aċt is fada uaim atá a gcroiḋe:

⁷ Aċt is baoṫ an t aḋraḋ do‐ḃeirid dom, Agus aiṫeanta daoine ’g‐a múineaḋ aca mar ṫeagasc.

⁸ Tréigeann siḃ aiṫne Dé, agus cleaċtann siḃ sean‐ġnáis daoine.

⁹ Agus aduḃairt sé leo, Is breáġ mar ċuireann siḃ aiṫne Dé ar neaṁ‐niḋ, ċum ḃúr sean‐ġnáis féin do ċleaċtaḋ.

¹⁰ Óir aduḃairt Maois, Taḃair onóir dod’ aṫair agus dod’ ṁáṫair; agus, An té ṁasluiġeas a aṫair nó a ṁáṫair, curtar ċum báis é:

¹¹ aċt is é adeir siḃ‐se, Má deir duine le n‐a aṫair nó le n‐a ṁáṫair, Niḋ ar biṫ dem’ ṁaoin do raċaḋ i dtairḃe ḋuit‐se, is Corbán é, is é sin, is íoḋbairt do Ḋia é;

¹² annsin ní leigeann siḃ ḋó a ṫuilleaḋ do ḋéanaṁ d’á aṫair ná d’á ṁáṫair;

¹³ ag cur briaṫair Dé ar neaṁ‐niḋ leis na sean‐ġnásaiḃ úd atá curṫa ar bun agaiḃ; agus is iomḋa niḋ eile d’á leiṫéid sin do‐ġní siḃ.

¹⁴ Agus do ġlaoḋ sé na daoine ċuige arís, agus aduḃairt sé leo, Éistiḋ uile liom‐sa, agus tuigiḋ:

¹⁵ Ní ḟuil niḋ ar biṫ ar an taoḃ amuiġ de’n duine, ṫéiġeas isteaċ ann, ḟéadas a ṡalú: aċt na neiṫe ṫig amaċ as an duine, is iad sin na neiṫe ṡaluiġeas an duine.

¹⁶ Má atá cluasa ċum éisteaċta ag aoinneaċ, éisteaḋ sé.

¹⁷ Agus nuair do ċuaiḋ sé isteaċ i dtiġ ó’n sluaġ, do ċuir a ḋeisceabail ceist air i dtaoḃ na saṁlaoide,

¹⁸ Agus aduḃairt sé leo, An ḃfuil siḃ‐se, leis, gan tuigsin, mar sin? Naċ dtuigeann siḃ, cibé niḋ ṫéiġeas isteaċ sa duine ó’n taoḃ amuiġ, naċ ḃféadann sé a ṡalú;

¹⁹ mar naċ dtéid sé isteaċ ’n‐a ċroiḋe, aċt ’n‐a ḃolg, agus téid sé amaċ sa gcamra? ’g‐a ċur i gcéill gur glan an uile ṡórt biḋ.

²⁰ Agus aduḃairt sé, An niḋ ṫéiġeas amaċ as an duine, is é sin ṡaluiġeas an duine.

²¹ Óir is ó’n taoḃ istiġ, amaċ as croiḋe an duine, ṫig droċ‐smaointe, agus striapaċas, agus goid, agus dúnṁarḃaḋ,

²² agus aḋaltrannas, agus sainnt, agus cuirpṫeaċt, agus cealg, agus ainṁian, agus droċ‐ṡúil, agus dia‐ṁaslaḋ, agus uaḃar, agus baois:

²³ ó’n taoḃ istiġ ṫig na h‐uilc seo uile, agus is iad sin ṡaluiġeas an duine.

²⁴ Agus d’éiriġ sé, agus d’imṫiġ sé go críoċaiḃ Tuire agus Sídóine. Agus do ċuaiḋ sé isteaċ i dtiġ, agus ba ṁian leis gan a ḟios do ḃeiṫ ag aoinneaċ: aċt níor ḟéad sé é féin do ċeilt.

²⁵ Aċt ar an láṫair, ṫáinig bean go raiḃ spioraid neaṁ‐ġlan ’n‐a h‐inġin ḃig, nuair do‐ċuala sí ’n‐a ṫaoḃ, ṫáinig sí ċuige, agus do ċaiṫ sí í féin ag a ċosaiḃ.

²⁶ Bean Ġréagaċ, ab eaḋ í, Sírofoiníseaċ de réir cinéil. Agus do ċuir sí d’aṫċuinġe air an deaṁan do ḋibirt as a h‐inġin.

²⁷ Agus aduḃairt sé léi, Bíoḋ a ndóṫain ag an gclainn i dtosaċ: óir ni cuiḃe arán na clainne do ġlacaḋ, agus a ċaiṫeaṁ ċum na gcoileán.

²⁸ Aċt d’ḟreagair sise agus aduḃairt sí leis, Is fíor sin, a Ṫiġearna, aċt ċeana, na coileáin féin ḃíos fá’n mbórd, itid‐sean sprúilleaċ na leanḃ.

²⁹ Agus aduḃairt sé léi, Ar son na cainnte seo, imṫiġ leat: atá an deaṁan imṫiġṫe as t’inġin.

³⁰ Agus do ċuaiḋ sí aḃaile ċum a tiġe, agus fuair sí an leanḃ ’n‐a luiġe ar an leabaiḋ, agus an deaṁan imṫiġṫe aisti.

³¹ Agus d’ḟill sé arís ó ċríoċaiḃ Tuire, agus ṫáinig sé tré Ṡídóin go muir Ġalilé, tré lár ceanntair an Decapolis.

³² Agus ṫugadar ċuige duine do ḃí boḋar, balḃ; agus d’impiḋeadar air a láṁ do ċur air.

³³ Agus ṫug sé leis i leaṫtaoiḃ é ó’n sluaġ, agus do ċuir sé a ṁéireanna isteaċ ’n‐a ċluasaiḃ, agus do ċaiṫ sé seile, agus d’ḟliuċ sé a ṫeanga;

³⁴ agus ag féaċain suas ar neaṁ ḋó, do leig sé osna as, agus aduḃairt sé leis, Effatá, is é sin, Foscailtear ṫú.

³⁵ Agus ar an láṫair do fosclaḋ a ċluasa, agus do luascaḋ a ṫeanga, agus do laḃair sé go cruinn.

³⁶ Agus d’órduiġ sé ḋóiḃ gan a innsint d’aoinneaċ: aċt ní ḟuil d’á ṁéid d’órduiġ sé ḋóiḃ é, naċ aṁlaiḋ ba ṁó d’ḟógruiġeadar é.

³⁷ Agus do ḃí iongnaḋ an‐ṁór orṫa, agus aduḃradar, Do‐rinne sé gaċ uile niḋ go maiṫ: do‐ḃeir sé éisteaċt do ḃoḋránaiḃ, agus cainnt do ḃalḃánaiḃ.