Maitiú 12 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Ins an am sin do ċuaiḋ Íosa tré ġortaiḃ cruiṫneaċtan, lá na sabóide; agus do ḃí ocras ar a ḋeisceablaiḃ, agus do ṫosnuiġeadar ar na diasaiḃ do stoṫaḋ, agus d’iṫe.

² Aċt na Fairisíniġ, nuair do ċonnacadar‐san é, aduḃradar leis, Féaċ, atá do ḋeisceabail ag déanaṁ niḋ naċ dleaġṫaċ a ḋéanaṁ, lá na sabóide.

³ Aċt aduḃairt seisean leo, An é nár léiġeaḃar créad do‐rinne Dáiḃi, an tráṫ ’n‐a raiḃ ocras air féin, agus orṫa‐san do ḃí ’n‐a ḟoċair;

⁴ cionnas do ċuaiḋ sé isteaċ i dtiġ Dé, agus d’iṫ sé arán na h‐íoḋbarṫa, nár ḋleaġṫaċ dó‐san d’iṫe, ná do’n muinntir do ḃí ’n‐a ḟoċair, aċt aṁáin do na sagartaiḃ?

⁵ Nó, an é nár léiġeaḃar sa dliġe, go mbriseann na sagairt sa teampall an tsaoire, lá na sabóide, gan ḃeiṫ cionntaċ?

⁶ Aċt adeirim‐se liḃ, go ḃfuil duine is mó ’ná an teampall annso.

⁷ Aċt dá mb’eol daoiḃ créad is bun dó so, Trócaire is áil liom, agus ní h‐íoḋbairt, ní ḋaorfaḋ siḃ daoine atá neaṁ‐ċionntaċ.

⁸ Óir atá Mac an an Duine ’n‐a Ṫiġearna ar an tsabóid féin.

⁹ Ag imṫeaċt dó as an áit sin, do ċuaiḋ sé isteaċ ’n‐a sionagóig:

¹⁰ agus féaċ, do ḃí duine ann, agus láṁ leis seargṫa. Agus d’ḟiafruiġeadar de, g‐á ráḋ, An dleaġṫaċ leiġeas do ḋéanaṁ, lá na sabóide?

¹¹ ċum go mbéaḋ cúis aca air. Agus aduḃairt seisean leo, cia h‐é an duine agaiḃ, ag a mbéiḋ caora aṁáin, agus go dtuitfiḋ sí isteaċ i bpoll, lá na sabóide, naċ mbéarfaiḋ uirṫi, agus naċ dtógfaiḋ aníos í?

¹² Naċ mó le ráḋ go mór duine ’ná caora! D’á ḃriġ sin is dleaġṫaċ maiṫ do ḋéanaṁ, lá na sabóide.

¹³ Annsin adeir sé leis an duine, sín amaċ do láṁ. Agus do ṡín; agus d’éiriġ sí ċóṁ slán leis an láiṁ eile.

¹⁴ Aċt d’imṫiġ na Fairisíniġ amaċ, agus do ċuadar i gcóṁairle le ċéile ’n‐a ċoinniḃ, ċum go millfidís é.

¹⁵ Agus ar n‐a ḟeicsin sin d’Íosa, d’imṫiġ sé as an áit sin: agus do lean a lán daoine é;

¹⁶ agus do leiġeas né iad go léir, agus d’órduiġ sé ḋóiḃ gan é do ċur i n‐uṁail:

¹⁷ ionnas go gcóiṁlíonfaiḋe an niḋ aduḃraḋ tré Ésáias fáiḋ,

¹⁸ Féaċ, mo ṡeirḃíseaċ atá toġṫa agam; An té is ionṁain liom ’n‐a ḃfuil aoiḃneas m’anma: Cuirfead mo Spiorad air, Agus fógróċaiḋ Sé breiṫeaṁnas do na Geintiḃ.

¹⁹ Ní ḋéanfaiḋ Sé aċrann, ná ní ḋéanfaiḋ sé gáir; Ná ní cluirfear a ġlór ar na sráidiḃ.

²⁰ Ní ḃrisfiḋ sé an ġiolcaċ ḃrúiġte, Agus ní ṁúċfaiḋ sé an líon atá ag cur deataiġ. Nó go dtugaiḋ sé breiṫeaṁnas ċum buaḋa.

²¹ Agus is as a ainm‐sean ḃéas muiniġín ag na Geintiḃ.

²² Annsin tugaḋ ċuige duine ’n‐a raiḃ deaṁan, agus é dall, boḋar: agus do leiġeas sé é, ionnas gur laḃair an balḃán, agus go raiḃ raḋarc aige.

²³ Agus do ḃí iongnaḋ mór ar na sluaiġtiḃ, agus aduḃradar, An é seo mac Ḋáiḃi?

²⁴ Aċt nuair do‐ċuala na Fairisíniġ é, aduḃradar, Ní ċaiṫeann an fear so na deaṁain amaċ aċt tré Ḃelsibub, prionnsa na ndeaṁan.

²⁵ Agus b’eol dó‐san a smaointe, agus aduḃairt sé leo, Gac ríoġaċt atá deaġailte innti féin, bascṫar í; agus gaċ caṫair nó líon tiġe atá deaġailte i gcoinniḃ a ċéile, ní ṡeasfaiḋ sé:

²⁶ agus má ċaiṫeann Sátan Sátan amaċ, atá seisean deaġailte ann féin; cionnas, d’á ḃriġ sin, ṡeasfas a ríoġaċt?

²⁷ Agus má ċaiṫim‐se amaċ na deaṁain le cuṁaċt Ḃelsibub, cia leis an gcaiṫeann ḃúr gclann‐sa amaċ iad? D’á ḃriġ sin, is iad‐san ḃéas ’n‐a mbreiṫeaṁnaiḃ oraiḃ.

²⁸ Aċt má’s le Spiorad Dé ċaiṫim‐se na deaṁain amaċ, is léir go ḃfuil ríoġaċt Dé tagṫa ċugaiḃ.

²⁹ Nó, cionnas is féidir do ḋuine dul isteaċ i dtiġ an ḟir láidir, agus a ċuid d’ḟuadaċ, muna gceanglaiḋ sé ar dtús an fear láidir?

³⁰ annsin sladfaiḋ sé a ṫeaċ. An té naċ bfuil liom, atá sé im’ aġaiḋ; agus an té naċ gcruinniġeann liom‐sa, scaipeann sé.

³¹ D’á ḃriġ sin adeirim liḃ, Maiṫfear do na daoiniḃ gaċ peacaḋ agus gaċ dia‐ṁaslaḋ; aċt dia‐ṁaslaḋ i n‐aġaiḋ an Spioraid ní maiṫfear dóiḃ é.

³² Agus an té adéarfas focal i n‐aġaiḋ Ṁic an Duine, maiṫfear dó é; aċt an té laḃarfas i n‐aġaiḋ an Spioraid Naoiṁ, ní maiṫfear dó é, ar an saoġal so, ná ar an saoġal atá le teaċt.

³³ Déanaiḋ an crann maiṫ agus a ṫoraḋ maiṫ; nó déanaiḋ an crann loḃṫa agus a ṫoraḋ loḃṫa: óir ar a ṫoraḋ is eaḋ aiṫniġtear an crann.

³⁴ A ṡlioċt na naṫraċ niṁe, cionnas is féidir liḃ‐se deaġ‐neiṫe do laḃairt, agus siḃ go h‐olc? óir is as líonṁaireaċt an ċroiḋe laḃras an béal.

³⁵ Do‐ḃeir an deaġ‐ḋuine deaġ‐neiṫe amaċ as a ḋeaġ‐stór; agus do‐ḃeir an droċ‐ḋuine droċ‐neiṫe amaċ as a ḋroċ‐stór.

³⁶ Agus adeirim‐se liḃ, Gaċ focal díoṁaoin laḃarfas daoine, caiṫfiḋ siad cunntas do ṫaḃairt ann, lá an ḃreiṫeaṁnais.

³⁷ Óir is as do ḃriaṫraiḃ féin saorfar ṫú, agus is as do ḃriaṫraiḃ féin daorfar ṫú.

³⁸ Annsin d’ḟreagair cuid de na scríoḃaiḋṫiḃ agus de na Fairisíneaċaiḃ, agus aduḃradar, A Ṁáiġistir, ba ṁian linn cóṁarṫa d’ḟeicsin uait.

³⁹ Agus d’ḟreagair sé agus aduḃairt sé leo, Iarrann droċ‐ṡlioċt aḋaltrannaċ cóṁarṫa; agus ní taḃarfar cóṁarta ḋóiḃ aċt cóṁarṫa Iónáis fáiḋ.

⁴⁰ Óir, fá mar do ḃí Iónás trí lá agus trí oiḋċe i mbolg an ṁíl ṁóir; mar sin ḃéas Mac an Duine trí lá agus trí oiḋċe i gcroiḋe na talṁan.

⁴¹ Éireoċaiḋ muinntir Niniḃe sa mbreiṫeaṁnas leis an ngeinealaċ so, agus daorfaid‐sean é; agus féaċ, atá duine is mó ’ná Iónás annso.

⁴² Éireoċaiḋ bainríoġan an deiscirt sa mbreiṫeaṁnas i n‐aġaiḋ an ġeinealaiġ so, agus daorfaiḋ sise é: óir ṫáinig sí ó ḟoirċeann an doṁain ċum éisteaċta le n‐eagna Ṡolaiṁ; agus féaċ, atá duine is mó na Solaṁ annso.

⁴³ Aċt an spioraid neaṁ‐ġlan, nuair ṫéiġeas sí as an duine amaċ, siuḃlann sé ar fán tríd na h‐áiteannaiḃ tiorma, ar lorg suaiṁnis, agus ní ḟaġann sí é.

⁴⁴ Annsin adeir sí, Fillfead ar ais ċum mo ṫiġe féin as a dtáinig mé; agus ar dteaċt dí, do‐ġeiḃ sí folaṁ, scuabṫa, deisiġṫe é.

⁴⁵ Annsin imṫiġeann sí, agus beireann sí léi seaċt spioraidí eile is measa ’ná í féin, agus, téiġeann siad isteaċ, agus cóṁnuiġeann siad ann: agus is aindeise an duine sin ar deireaḋ ’ná ar dtús. Agus is mar sin ḃéas an scéal ag an droċ‐ṡlioċt so.

⁴⁶ Le linn cainnte leis an bpobal dó, féaċ, do ḃí a ṁáṫair agus a ḋearḃráiṫre amuiġ, agus iad ag iarraiḋ laḃairt leis.

⁴⁷ Agus aduḃairt duine éigin leis, Féaċ, atá do ṁáṫair agus do ḋearḃráiṫre ’n‐a seasaṁ amuiġ, agus iad ag iarraiḋ laḃairt leat.

⁴⁸ Aċt d’ḟreagair sé, agus aduḃairt sé leis an duine d’innis dó é, Cé h‐í mo ṁáṫair? agus cé h‐iad mo ḃráiṫre?

⁴⁹ Agus do ṡín sé a láṁ ċum a ḋeisceabal, agus aduḃairt sé, Féaċ, mo ṁáṫair agus mo ḃráiṫre‐se! Óir cibé duine ḋéanfas toil m’Aṫar atá ar neaṁ,

⁵⁰ is é sin mo ḋearḃráṫair, agus mo ḋeirḃṡiúr, agus mo ṁáṫair.