Lúcas 20 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Agus ṫarla, lá aṁáin, agus é ag teagasc na ndaoine sa teampall, agus ag craoḃscaoileaḋ an tsoiscéil, go dtáinig ċuige uaċtaráin na sagart agus na scríoḃaiḋṫe i n‐éinḟeaċt leis na seanóiriḃ;

² agus do laḃradar leis, g‐á ráḋ; Innis dúinn, Cia an t‐uġdarás atá agat ċum na neiṫe seo do ḋéanaṁ? nó cia h‐é ṫug an t‐uġdarás sin duit?

³ Agus d’ḟreagair sé agus aduḃairt sé leo, Cuirfead‐sa, leis, ceist aṁáin oraiḃ‐se;

⁴ agus taḃraiḋ freaġra orm: Baisteaḋ Eoin, arḃ ó neaṁ é nó ó ḋaoiniḃ?

⁵ Agus do‐rinneadar conspóid le n‐a ċéile, g‐á ráḋ, Má déarfaimíd, Ó neaṁ; adéarfaiḋ seisean,

⁶ Cad ċuige nár ċreideaḃar é? Aċt má déarfaimíd, Ó ḋaoiniḃ; gaḃfaiḋ na daoine go léir de ċloċaiḃ orainn: óir is dearḃ leo gurḃ ḟáiḋ Eoin.

⁷ Agus d’ḟreagradar, naċ raiḃ a ḟios aca cá arḃ as é.

⁸ Agus aduḃairt Íosa leo, Ní mó inneosad‐sa ḋaoiḃ‐se cia an t‐uġdarás atá agam ċum na neiṫe seo do ḋéanaṁ.

⁹ Agus do ṫosnuiġ sé ar an tsaṁlaoid seo do laḃairt leis na daoiniḃ: Do ċuir duine fíonġort, agus ṫug sé ar cíos do scológaiḃ é, agus d’imṫiġ sé go tír eile go ceann i ḃfad.

¹⁰ Agus sa tséasúr do ċuir sé searḃónta ċum na scológ, go dtiuḃraidís cuid de ṫoraḋ an ḟíonġuirt dó: aċt do ġaḃadar air, agus do ċuireadar uaṫa folaṁ é.

¹¹ Agus do ċuir sé searḃónta eile: agus do ġaḃadar air‐sean, agus ṫugadar droċ‐íde air, agus do ċuireadar uaṫa folaṁ é.

¹² Agus do ċuir sé an treas duine: agus do leonadar eisean, leis, agus do ċaiṫeadar amaċ é.

¹³ Agus aduḃairt tiġearna an ḟíonġuirt, Créad do‐ġéanad? Cuirfead mo mac ionṁain: b’ḟéidir go dtiuḃraid urraim dó‐san.

¹⁴ Aċt nuair do ċonnaic na scológa é, do‐rinneadar conspóid eadorṫa féin, agus aduḃradar, Is é seo an t‐oiġre: marḃaimís é, ċum go mbéiḋ an oiġreaċt againne.

¹⁵ Agus do ċaiṫeadar as an ḃfíonġort amaċ é, agus do ṁarḃadar é. Créad do‐ġéanaiḋ tiġearna an ḟíonġuirt leo annsin?

¹⁶ Tiocfaiḋ sé agus scriosfaiḋ sé na scológa sin, agus do‐ḃéarfaiḋ sé an fíonġort do ḋaoiniḃ eile. Agus nuair do ċualadar‐san é, aduḃradar, Nár leigiḋ Dia sin.

¹⁷ Aċt do ḋearc seisean orṫa agus aduḃairt sé, Má’s eaḋ, cad é seo atá scríoḃta, An ċloċ dár ḋiúltuiġ na saoir, Atá cloċ ċinn ċúinne déanta ḋí?

¹⁸ Gaċ aoinneaċ ṫuiteas ar an gcloiċ sin brisfear é ’n‐a ḃroscar; aċt an té ar a dtuitfiḋ sí, meilfiḋ sí ’n‐a ṁion‐luaiṫ é.

¹⁹ Agus do ḃí na scríoḃaiḋṫe agus uaċtaráin na sagart ag iarraiḋ greim láiṁe d’ḟáġáil air an t‐am sin féin; agus do ḃí eagla an ṗobail orṫa: óir ba léir ḋóiḃ gurab ’n‐a n‐aġaiḋ féin d’innis sé an tsaṁlaoid sin.

²⁰ Agus d’ḟaireadar air, agus do ċuireadar uaṫa spíodóirí, do leig orṫa féin gur ḋaoine fíréanta iad, go gcuirfidís i dteannta é sa gcainnt, ċum go dtiuḃraidís suas do ċuṁaċt agus d’uġdarás an ċeann‐ṗuirt é.

²¹ Agus do ċuireadar ceist air, g‐á ráḋ, A Ṁáiġistir, atá a ḟios againn go laḃrann agus go múineann tú mar is ceart, agus naċ ḃfuil beann agat ar ṗearsain, aċt go múineann tú sliġe Dé de réir na fírinne:

²² an dleaġṫaċ ḋúinn cíos d’íoc le Céasar, nó gan a íoc?

²³ Aċt d’aiṫin sé a gcealg, agus aduḃairt sé leo, Taisbeánaiḋ pinginn dom.

²⁴ Cia leis an ioṁáiġ agus an inscríḃinn atá uirṫi? Agus aduḃradar, Le Céasar.

²⁵ Agus aduḃairt sé leo, Taḃraiḋ do Ċéasar na neiṫe is le Céasar, agus do Ḋia na neiṫe is le Dia.

²⁶ Agus níor ḟéadadar aon ṁí‐ċiall do ḃaint as an gcainnt i láṫair na ndaoine; agus do ċuir an freagra iongnaḋ mór orṫa, agus d’ḟanadar ’n‐a dtost.

²⁷ Agus ṫáinig ċuige roinnt de na Saddúicíneaċaiḃ, daoine adeir naċ ḃfuil aiséirġe ann; agus d’ḟiafruiġeadar de,

²⁸ g‐á ráḋ, A Ṁáiġistir, do scríoḃ Maois dúinn, dá ḃfaġaḋ dearḃráṫair duine bás, agus bean ṗósta aige, agus gan clann aige, go nglacfaḋ a ḋearḃráṫair an ḃean, agus go dtógfaḋ sé slioċt d’á ḋearḃráṫair.

²⁹ Is aṁlaiḋ do ḃí móir‐ṡeisear dearḃráṫar ann: agus do ġlac an ċéad duine aca bean ċuige, agus fuair sé bás gan slioċt;

³⁰ agus do ġlac an dara agus an treas duine í;

³¹ agus mar sin do’n ṁóirṡeisear uile; fuaradar bás gan slioċt d’ḟágáil.

³² I n‐a ḋiaiḋ sin fuair an ḃean féin bás.

³³ Ins an aiséirġe, má’s eaḋ, cia aca ḋíoḃ gur leis an ḃean? óir do ḃí sí ’n‐a mnaoi ag an móir‐ṡeisear uile.

³⁴ Agus aduḃairt Íosa leo, Pósann clann an tsaoġail seo, agus do‐ḃeirtear le pósaḋ iad:

³⁵ aċt na daoine go meastar gur fiú iad an saoġal úd, agus an aiséirġe ó na marḃaiḃ d’ḟáġáil, ní ṗósaidsean agus ní tugtar le pósaḋ iad:

³⁶ óir ní féidir ḋóiḃ bás d’ḟáġáil aṫuair: óir atáid ar nós na n‐aingeal; agus atáid ’n‐a gclainn ag Dia, óir is clann na h‐aiséirġe iad.

³⁷ Aċt i dtaoḃ na marḃ, go n‐aiséiriġeann siad, ṫug Maois féin le tuigsin dúinn, ag cur síos dó ar an Sceiċ, mar a nglaoḋann sé ar an Tiġearna Dia Abraċaim, agus Dia Íosóig, agus Dia Iácóib.

³⁸ Ní h‐é Dia na marḃ é, aċt Dia na mbeo: óir is beo ḋó‐san iad uile.

³⁹ Agus d’ḟreagair cuid de na scríoḃaiḋṫiḃ, agus aduḃradar, Is maiṫ aduḃrais é, a Ṁáiġistir.

⁴⁰ Agus níor láṁadar ceist do ċur air as sin amaċ.

⁴¹ Agus aduḃairt sé leo, Cionnas adeir siad gur mac do Ḋáiḃi an Críost?

⁴² Óir adeir Dáiḃi féin i leaḃar na Salm, Aduḃairt an Tiġearna lem’ Ṫiġearna‐sa, Suiḋ ar mo Láiṁ ḋeis,

⁴³ Nó go ndéanad stól ded’ náiṁdiḃ fá ḃonn do ċos.

⁴⁴ Mar sin de goireann Dáiḃi Tiġearna ḋe, agus cionnas atá sé ’n‐a ṁac aige?

⁴⁵ Agus aduḃairt sé le n‐a ḋeisceablaiḃ, agus na daoine go léir ag éisteaċt,

⁴⁶ Seaċnaiḋ na scríoḃaiḋṫe, gur mian leo siuḃal i róbaiḃ fada, agus gur mór aca go n‐uṁlóċṫaiḋe ḋóiḃ ar áiteannaiḃ na margaḋ, agus na suiḋeaċáin tosaiġ d’ḟáġáil ins na sionagógaiḃ, agus na h‐ionada is fearr d’ḟáġáil ag fleaḋannaiḃ;

⁴⁷ iad‐san ṡloigeas tiġṫe na mbaintreaḃaċ, ar scáṫ urnaiġṫe fada; is iad ġeoḃas an daoir‐ḃreiṫ is truime.