Lúcas 12 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Fá’n am sin, nuair do ḃí na mílte móra ag cruinniú le ċéile, i dtreo go raḃadar ag satailt ar a ċéile, do ṫosnuiġ sé ar a ráḋ le n‐a ḋeisceablaiḃ ar dtús, Seaċnaiḋ laiḃín na ḃFairisíneaċ, is é sin an fuar‐ċráḃaḋ.

² Aċt ní ḟuil éinniḋ fá ċéilt naċ noċtfar, ná i ḃfolaċ naċ dtiocfaiḋ ċum eolais.

³ D’á ḃriġ sin, cibé niḋ aduḃraḃar sa dorċaċt, do‐ċluinfear é sa tsolas; agus na neiṫe aduḃraḃar i gcluais sa tseomra istiġ, craoḃscaoilfear iad ó ḃárraiḃ na dtiġṫe.

⁴ Agus adeirim liḃ, a ċáirde, Ná bíoḋ eagla oraiḃ rómpa‐san ṁarḃas an corp, agus naċ ḃféadann a ṫuilleaḋ do ḋéanaṁ ’n‐a ḋiaiḋ sin.

⁵ Inneosad daoiḃ cia roiṁe a mbéiḋ eagla oraiḃ: Bíoḋ eagla oraiḃ roiṁ an té go ḃfuil ar ċumas dó, tar éis duine do ṁarḃaḋ, é ċur go h‐ifreann; is eaḋ, adeirim liḃ, Bíoḋ eagla oraiḃ roiṁe‐sean.

⁶ Naċ ndíoltar cúig gealḃain ar ḋá ḟeoirling? agus ní déantar dearmad ar ġealḃan aca i ḃfiaḋnaise Dé.

⁷ Aċt atá ribí ḃúr ngruaige go léir cóṁairiṁṫe. Ná bíoḋ eagla oraiḃ: is mó is fiú siḃ‐se ’ná mórán gealḃan.

⁸ Agus adeirim liḃ, Cibé duine adṁóċas mise i ḃfiaḋnaise na ndaoine, adṁóċaiḋ Mac an Duine eisean i ḃfiaḋnaise aingeal Dé:

⁹ aċt an té ṡéanfas mise i ḃfiaḋnaise na ndaoine, séanfar eisean i ḃfiaḋnaise aingeal Dé.

¹⁰ Agus cibé duine laḃarfas focal i n‐aġaiḋ Ṁic an Duine, maiṫfear dó é: aċt an té adéarfas dia‐ṁaslaḋ i n‐aġaiḋ an Spioraid Naoiṁ, ní maiṫfear dó‐san e.

¹¹ Agus nuair ḃéarfas siad i láṫair na sionagóg, agus na ngiúistís, agus na n‐uaċtarán siḃ, ná bíoḋ ’n‐a imniḋe oraiḃ cionnas nó cad ḟreagróċas siḃ, nó cad adéarfas siḃ:

¹² óir múinfiḋ an Spiorad Naoṁ daoiḃ ar an uair sin cad ba ċeart daoiḃ do ráḋ.

¹³ Agus aduḃairt duine de’n tsluaġ leis, A Ṁáiġistir, abair lem’ ḋearḃráṫair an oiġreaċt do roinnt liom.

¹⁴ Aċt aduḃairt seisean leis, A ḋuine, cia ċeap mise ċum ḃeiṫ im’ ḃreiṫeaṁ nó im’ ṁoltóir ós ḃúr gcionn?

¹⁵ Agus aduḃairt sé leo, Taḃraiḋ aire, agus seaċnaiḋ siḃ féin ar an tsainnt: óir ní i ḃflúirse a ḃfuil aige atá beaṫa an duine.

¹⁶ Agus do laḃair sé saṁlaoid leo, Ṫug talaṁ acfuinniġ éigin toraḋ mór:

¹⁷ agus do‐rinne sé maċtnaṁ ’n‐a aigne g‐á ráḋ, Créad do‐ġéanad, óir ní ḟuil sliġe agam ċum mo ċuid torṫaí do ċur i dtaisce?

¹⁸ Agus aduḃairt sé, Is é rud do‐ġéanad: leagfad mo sciobóil, agus tógfad sciobóil ḃéas níos mó ’ná iad; agus cuirfead mo ċuid arḃair agus mo ṁaoin go léir i dtaisce ionnta.

¹⁹ Agus adéarfad lem’ anam, A anam, atá dóṫain ṁór maoine curṫa i dtaisce agat i gcóṁair mórán bliaḋan le teaċt; ceap do ṡuaiṁneas, bí ag iṫe, agus bí ag ól, agus bí súgaċ.

²⁰ Aċt aduḃairt Dia leis, A ḋuine gan ċéill, éileoċar t’anam ort anoċt féin; agus cia aige go mbéiḋ gaċ a ḃfuil curṫa le ċéile agat?

²¹ Mar sin do’n té ċruinniġeas stór dó féin, agus naċ ḃfuil saiḋḃreas i nDia aige.

²² Agus aduḃairt sé le n‐a ḋeisceablaiḃ, Ná bíoḋ imniḋe oraiḃ i dtaoḃ ḃúr mbeaṫaḋ, créad íosfas siḃ; ’ná i dtaoḃ ḃúr gcuirp, créad ċuirfeas siḃ oraiḃ.

²³ Óir is mó an ḃeaṫa ’ná an biaḋ, agus is mó an corp ’ná na h‐éadaiġe.

²⁴ Breaṫnuiġiḋ na fiaċa duḃa; ní ċuireann siad síol, agus ní ḃaineann siad fóġṁar; agus ní ḟuil taisce ná scioból aca; agus beaṫuiġeann Dia iad: naċ mó go mór is fiú siḃ‐se ’ná na h‐éanlaiṫe!

²⁵ Agus ciaca ḋíḃ‐se d’ḟéadfaḋ, dá ṁéid a imniḋe, bannláṁ do ċur le n‐a aoirde?

²⁶ Mar sin de, muna féidir ḋaoiḃ an niḋ is suaraiġe do ḋéanaṁ, cad ċuige ḋaoiḃ ḃeiṫ fá imniḋe i dtaoḃ éinniḋ eile?

²⁷ Breaṫnuiġiḋ na lilí, cionnas ḟásas siad; ní ḋéanann siad saoṫar ’ná sníoṁ; aċt adeirim‐se liḃ, Ní raiḃ Solaṁ, ’n‐a ġradam uile, éidiġṫe mar ċeann aca‐san

²⁸ Aċt má’s mar sin éidiġeas Dia féar an ṁaċaire, atá ann indiu, agus caiṫtear san oiġeann amáraċ; naċ mó go mór éideoċas sé siḃ‐se, a luċt an ċreidiṁ ḃig?

²⁹ Ná biḋiḋ, d’á ḃriġ sin, g‐á ḟiafruiġe créad íosfas siḃ, agus créad ólfas siḃ, agus ná bíoḋ inntinn ċorraċ agaiḃ.

³⁰ Óir is iad sin na neiṫe go mbíonn cineaḋaċa an doṁain ar a lorg: aċt is eol d’ḃúr nAṫair go ḃfuil gáḃaḋ agaiḃ leis na neiṫiḃ sin.

³¹ Aċt loirgiḋ a ríoġaċt‐san, agus do‐ḃéarfar na neiṫe sin daoiḃ sa mbreis.

³² Ná bíoḋ eagla oraiḃ, a ṫréad ḃeag, óir is é toil ḃúr nAṫar an ríoġaċt do ṫaḃairt daoiḃ.

³³ Díolaiḋ a ḃfuil agaiḃ, agus taḃraiḋ déirc; déanaiḋ ḋaoiḃ féin sparáin naċ gcaiṫfear le h‐aois, stór ins na flaiṫeasaiḃ naċ n‐ídeoċar, san áit naċ ndruideann gadaiḋe i n‐aice leis, agus naċ milleann an leaṁan ann.

³⁴ Óir an áit ’n‐a mbíonn ḃúr stór, is ann ḃéas ḃúr gcroiḋe, ċóṁ maiṫ.

³⁵ Bíoḋ ḃúr gcrioslaċ fáscṫa agaiḃ, agus ḃúr lócrainn ar lasaḋ;

³⁶ agus biḋiḋ féin mar do ḃéaḋ daoine agus iad ag fuireaċ ar a dtiġearna, go ḃfillfiḋ sé ó’n mbainis; i dtreo, nuair ṫig sé agus ḃuaileas sé, go ḃfosclóċaiḋ siad dó ar an láṫair.

³⁷ Is aoiḃinn do na seirḃíseaċaiḃ sin go ḃfaiġiḋ a dtiġearna iad ag áirdeall nuair ṫiocfas sé: go fírinneaċ adeirim liḃ go gcuirfiḋ sé a ċrios air féin, agus go gcuirfiḋ sé ’n‐a suiḋe ċum biḋ iad, agus go dtiocfaiḋ sé ag déanaṁ freastail orṫa.

³⁸ Agus má’s le linn an dara, nó le linn an treas faire ṫiocfas sé, agus go ḃfaiġiḋ sé mar sin iad, is aoiḃinn dóiḃ‐sean.

³⁹ Aċt biḋiḋ cinnte ḋe seo, dá mbéaḋ a ḟios ag fear an tiġe cia an uair a ḃí an gadaiḋe le teaċt, go ndéanfaḋ sé faire, agus naċ leigfeaḋ sé a ṫeaċ do ḃriseaḋ.

⁴⁰ Biḋiḋ‐se ullaṁ, mar an gcéadna: óir is ar uair naċ ḃfuil coinne agaiḃ leis ṫiocfas Mac an Duine.

⁴¹ Agus aduḃairt Peadar, A Ṫiġearna, an dúinne atáir ag innsint na saṁlaoide seo nó do ċáċ?

⁴² Agus aduḃairt an Tiġearna, Cia h‐é, mar sin, an maor dílis, ciallṁar, go gcuirfiḋ a ṫiġearna é i mbun a ṫeaġlaiġ, ċum go dtiuḃraiḋ sé a gcuid biḋ ḋóiḃ i dtráṫ?

⁴³ Is aoiḃinn do’n tseirḃíseaċ úd go ḃfaiġiḋ a ṫiġearna g‐á ḋéanaṁ nuair ṫiocfas sé.

⁴⁴ Go fírinneaċ adeirim liḃ, go gcuirfiḋ sé é i ḃfeiġil a ḃfuil aige.

⁴⁵ Aċt má deir an seirḃíseaċ úd ’n‐a ċroiḋe istiġ, Is fada atá mo ṫiġearna gan teaċt; agus go dtosnóċaiḋ sé ar na buaċaillí agus ar na cailíní aimsire do ḃualaḋ, agus ar ḃeiṫ ag iṫe agus ag ól, agus ar ḃeiṫ ar meisce;

⁴⁶ tiocfaiḋ tiġearna an tseirḃísiġ úd an lá naċ mbéiḋ coinne aige leis, agus gearrfaiḋ sé ó ċéile é, agus do‐ḃéarfaiḋ sé a ċuid dó i measc luċta dí‐ċreidiṁ.

⁴⁷ Agus an seirḃíseaċ úd ag a raiḃ fios tola a ṫiġearna, agus naċ ndearna aon ullṁú, agus naċ ndearna de réir a ṫola, geoḃfar go trom air;

⁴⁸ aċt an té úd naċ raiḃ a ḟios aige, agus do‐rinne neiṫe do ṫuill bualaḋ, geoḃfar air‐sean go h‐éadtrom. Agus an té d’á dtugaḋ mórán, éileoċar mórán air: agus an té gur fágaḋ mórán ar a ċúram aige, iarrfar breis air.

⁴⁹ Ṫánag‐sa ċum teine do ċur ar an talaṁ, agus créad is mian liom aċ í ḃeiṫ ar lasaḋ anois féin?

⁵⁰ Aċt atá agam baisteaḋ le n‐a mbaistfear mé; agus cad é an ceangal atá orm nó go gcóiṁlíontar é!

⁵¹ An measann siḃ gur ċum síoṫċána do ċur ar talaṁ ṫánag‐sa? Ní h‐eaḋ, adeirim liḃ, aċt ċum easaontais:

⁵² óir as so amaċ béiḋ cúigear i dtiġ aṁáin agus iad i n‐aċrann le ċéile, triúr i n‐aġaiḋ beirte, agus beirt i n‐aġaiḋ trír.

⁵³ Béiḋ an t‐aṫair ag cur i n‐aġaiḋ an ṁic, agus an mac i n‐aġaiḋ an aṫar; an ṁáṫair i n‐aġaiḋ na h‐inġine, agus an inġean i n‐aġaiḋ a máṫar; an ṁáṫair ċéile i n‐aġaiḋ mná an ṁic, agus bean an ṁic i n‐aġaiḋ máṫar a céile.

⁵⁴ Agus aduḃairt sé fós leis na sluaiġtiḃ, Nuair do‐ċí siḃ scamall ag éirġe san iarṫar, adeir siḃ láiṫreaċ, Sin cioṫ ag teaċt; agus bíonn sé aṁlaiḋ.

⁵⁵ Agus nuair do‐ċí siḃ an ġaoṫ andeas ag séideaḋ, adeir siḃ, Béiḋ broṫall ann; agus bíonn.

⁵⁶ A ċealgairí, is eol daoiḃ gné na talṁan agus na spéire do ḃreaṫnú; aċt cad ċuige naċ eol daoiḃ gné na h‐aimsire seo do ḃreaṫnú?

⁵⁷ Agus cad ċuige naċ mbreaṫnuiġeann siḃ uaiḃ féin an niḋ is ceart?

⁵⁸ Óir, nuair ḃíonn tú ag dul i n‐éinḟeaċt led’ náṁaid i láṫair an ġiúistís, sa tsliġe ḋuit, déan do ḋíċeall ċum réiḋteaċ do ḋéanaṁ leis; ar eagla go dtarraingeoċaḋ sé os cóṁair an ḃreiṫeaṁan ṫú, agus go dtiuḃraḋ an breiṫeaṁ suas do’n ḟeaḋmannaċ ṫú, agus go gcuirfeaḋ an feaḋmannaċ i bpríosún ṫú.

⁵⁹ Adeirim leat, Ní ṫiocfaiḋ tú amaċ as, ar ċor ar biṫ, nó go n‐íocair an ḟeoirling ḋeiriḋ.