1 Chum Timóteuis 4 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Aċt adeir an Spiorad go soiléir go dtréigfiḋ cuid de na daoiniḃ an creideaṁ ins na h‐aimsearaiḃ deireannaċa, ag taḃairt aire do spioraidiḃ mealltaċa agus do ṫeagascaiḃ deaṁan,

² tré ḃéalċráḃaḋ luċta na mbréag, go ḃfuil a gcoinsias loiscṫe mar ḃéaḋ le h‐iarann dearg;

³ ag cur coisc le pósaḋ agus g‐á ṁolaḋ staonaḋ ó ḃiaḋannaiḃ atá cruṫuiġṫe ag Dia ċum go gcaiṫfeaḋ na daoine fuair creideaṁ agus eolas na fírinne iad le buiḋeaċas.

⁴ Óir is maiṫ é gaċ niḋ do ċruṫuiġ Dia, agus ní ceart rud ar biṫ d’eiteaċ, aċt go nglactar é le breiṫ buiḋeaċais;

⁵ óir beannuiġtear é tré ḃriaṫar Dé agus tré urnaiġe.

⁶ Má ċuireann tú na neiṫe seo i gcuiṁin do na bráiṫriḃ, béiḋir id’ ṡeirḃíseaċ maiṫ d’Íosa Críost, oilte as briaṫraiḃ an ċreidiṁ agus as an deaġ‐ṫeagasc d’ár leanais go dtí anois.

⁷ Aċt seaċain baoiṫ‐scéalta saoġalta agus faḃla sean‐ḃan.

⁸ Agus déan cleaċtaḋ ar an diaḋaċt: óir is beag an tairḃe atá i n‐aclaiḋeaċt cuirp; aċt atá tairḃe le h‐aġaiḋ an uile niḋ san diaḋaċt, mar tá innti geallaṁain na beaṫaḋ atá ann anois, agus atá le teaċt.

⁹ Is inċreidṫe an focal é, agus is fiú glacaḋ ar fad leis.

¹⁰ Óir ċuige sin is eaḋ atáimíd ag saoṫrú agus ag spairn, toisc ár muiniġin ḃeiṫ againn as an Dia beo, slánuiġṫeoir na ndaoine uile, an méid aca ċreideas, go mór‐ṁór.

¹¹ Fógair agus múin na neiṫe seo.

¹² Ná leig d’aon duine beag‐is‐fiú do ḋéanaṁ det’ óige; aċt bí id’ eisiompláir do luċt an ċreidiṁ, i mbriaṫraiḃ béil, i mbéasaiḃ, i ngráḋ, i gcreideaṁ, i ḃfíor‐ġlaine.

¹³ Go dtí go dtagad‐sa, taḃair aire do’n léiġṫeoireaċt, do’n ġríosaḋ, do’n teagasc.

¹⁴ Ná déan failliġe san taḃartas atá ionnat, tugaḋ tré ṫarngaire ḋuit le leagaḋ láṁ na seanóir.

¹⁵ Bí ag cleaċtaḋ na neiṫe seo; taḃair lán‐aire ḋóiḃ, ċum go mba léir do’n uile ḋuine an dul ar aġaiḋ atá ḋ’á ḋéanaṁ agat.

¹⁶ Taḃair aire ḋuit féin agus dod’ ṫeagasc; lean díoḃ; óir, g‐á ḋéanaṁ ḋuit, saorfair ṫú féin agus iad‐san éisteas leat.