1 Chum Timóteuis 2 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Uime sin, iarraim ort ar dtús go ndéantar aṫċuinġeaċa, urnaiġṫe, eadar‐ġuiḋe, altú ar son an uile ḋuine;

² ar son riġṫe agus ar son na ndaoine atá árd i gcéim; ċum go gcaiṫfimíd saoġal suaiṁneasaċ, síoṫċánta, i ngaċ cráḃaḋ agus i ngaċ cneastaċt.

³ Is maiṫ agus is taiṫneaṁaċ an niḋ seo i ḃfiaḋnaise Dé ár Slánuiġṫeoir,

⁴ gur mian leis go slánuiġtiḋe na daoine uile agus go ḃfaiġdís lán‐eolas ar an ḃfírinne.

⁵ Óir ní ḟuil ann aċt an t‐aon Dia aṁáin, agus an t‐aon idir‐ṁeaḋóntóir aṁáin idir Dia agus daoine, mar atá an duine Íosa Críost,

⁶ ṫug é féin mar éiric ar son an uile ḋuine, gur tugaḋ a ḟiaḋnaise ’n‐a am féin.

⁷ Ċuige sin is eaḋ do h‐órduiġeaḋ mise im’ ṡeanmóiriḋe agus im abstal (is í an ḟírinne atá agam d’á ráḋ, ní bréag í), im’ ṫeagascṫóir ċum an creideaṁ agus an ḟírinne do ṁúineaḋ do na Cineaḋaċaiḃ.

⁸ Is mian liom, d’á ḃriġ sin, go ndéanfaḋ na fir urnaiġe san uile áit, agus láṁa beannuiġṫe i n‐áirde aca, gan fearg, gan aiġneas.

⁹ Agus is mian liom, leis, go gcuirfeaḋ na mná éadaiġe oireaṁnaċa umpa féin, go geanmnaiḋe, banaṁail; gan gruaig ṫreillseaċ, gan ór, ná péarlaí, ná culaiṫe luaċṁara;

¹⁰ aċt (mar ba ċeart do ṁnáiḃ adṁuiġeas cráiḃṫeaċt) le deaġ‐ġníoṁarṫaiḃ.

¹¹ Glacaḋ an ḃean teagasc go ciúin, ceannsa. Aċt ní ċeaduiġim do’n ṁnaoi teagasc do ṫaḃairt,

¹² ná ceannas do ḃeiṫ aici ar an ḃfear, aċt caiṫfiḋ sí fanaṁain ’n‐a tost.

¹³ Óir ba é Áḋaṁ ba ṫúisce do cumaḋ, agus Éaḃa ’n‐a ḋiaiḋ sin.

¹⁴ Agus níorḃ é Áḋaṁ do meallaḋ, aċt do meallaḋ an ḃean, gur éiriġ sí cionntaċ i bpeacaḋ.

¹⁵ Aċt ċeana tiocfaiḋ sí slán tré iomċar clainne, aċt go leanann siad de’n ċreideaṁ, de’n ġráḋ, agus de’n naoṁaċt, le macántaċt.