1 Chum na gCoirinnteach 3 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Im’ ṫaoḃ‐sa, a ḃráiṫre, níor ḟéadas laḃairt liḃ‐se mar laḃarfainn le daoiniḃ spioradálta, aċt mar laḃarfainn le saoġaltánaċaiḃ, le leanḃaiḃ i gCríost.

² Is le bainne do ḃeaṫuiġeas siḃ, agus níor le biaḋ é; mar ní raiḃ ar ċumas daoiḃ a ġlacaḋ: agus anois féin ní ḟuil sé ar ḃur gcumas; mar tá siḃ colnaiḋe fós:

³ óir cóṁḟad agus ḃíos formad agus imreasán ’n‐ḃur measc, naċ ḃfuil siḃ colnaiḋe, ag siuḃal ar nós daoine?

⁴ Óir nuair adeir duine aṁáin, Is le Pól mise; agus duine eile, Is le h‐Apollos mise; naċ ḃfuil siḃ ’n‐ḃur saoġaltánaċaiḃ?

⁵ Cia h‐é Apollos mar sin? Cia h‐é Pól? Seirḃísiġ tré n‐ar ċreideaḃar; gaċ duine aca do réir mar ṫug Dia ḋó é.

⁶ Do ċuireas‐sa an síol, do ċraiṫ Apollos an t‐uisce, aċt is é Dia ṫug an fás.

⁷ D’á ḃriġ sin, ní h‐éinniḋ an té ċuireas, ná an té ċraiṫeas uisce, aċt Dia do‐ḃeir an fás.

⁸ Anois is ionann an té ċuireas síol agus an té ċraiṫeas uisce; aċt do‐ġeoḃaiḋ gaċ aoinneaċ a ṫuarastal féin do réir a ṡaoṫair.

⁹ Óir is ċóṁoibriḋṫe le Dia sinn: is fearann Dé siḃ‐se, foirgneaṁ Dé.

¹⁰ Do réir grása Dé tugaḋ ḋom mar árd‐ṡaor cliste, do ċuireas‐sa an bun, agus tógann duine eile air.

¹¹ Óir ní ḟéadann aon duine bun ar biṫ do ċur aċt an bun atá curṫa ċeana, is é sin Íosa Críost.

¹² Agus má ṫógann aon duine ar an mbun so ór, airgead, cloċa luaċṁara, aḋmad, féar, nó connlaċ, noċtfar obair gaċ aon duine:

¹³ óir foillseoċaiḋ an lá é, de ḃriġ go ndéanfar soiléir é san teiniḋ; agus déanfaiḋ an teine féin a ċruṫú cia an cineál obair gaċ duine.

¹⁴ Má ṡeasann an obair do ṫóg aon duine air, do‐ġeoḃaiḋ sé luaċ a ṡaoṫair.

¹⁵ Má dóiġtear obair aon duine, béiḋ caill air: aċt saorfar é féin; aṁail agus dá mba tré ṫeiniḋ é.

¹⁶ Naċ ḃfuil a ḟios agaiḃ gur siḃ‐se teampall Dé, agus go gcóṁnuiġeann Spiorad Dé ionnaiḃ?

¹⁷ Má scriosann aon duine teampall Dé, scriosfaiḋ Dia an duine sin; óir atá teampall Dé naoṁṫa, agus is siḃ‐se é.

¹⁸ Ná meallaḋ aon duine é féin. Má ṁeasann aon duine ḋíḃ ḃeiṫ glic san tsaoġal so, bíoḋ sé ’n‐a amadán, ċum go n‐éireoċaḋ sé glic.

¹⁹ Óir is díṫ‐céille le Dia gliocas an tsaoġail seo, mar tá scríoḃṫa, Greamuiġeann sé luċt gliocais ’n‐a ngastaċt féin:

²⁰ agus arís, Is eol do Ḋia smaointe na n‐eagnaiḋe, gur díoṁaointeas iad.

²¹ Uime sin, ná déanaḋ duine ar biṫ maoiḋṁeaċas as daoiniḃ.

²² Óir is liḃ‐se an uile niḋ; is cuma cia aca Pól, nó Apollos, nó Céfas, nó an saoġal, nó beaṫa, nó bás, nó neiṫe atá de láṫair, nó neiṫe atá le teaċt; is liḃ‐se iad uile;

²³ agus is le Críost siḃ‐se; agus is le Dia Críost.