دوومین نامه قرنتیانیرا 7 - کتاب مقدس به زبان تالشی شمالی

¹ بَس اِی عَزیزِن، حِسَه که اَمَه اِم وعده‌ اون هِستِمونه، بایَه اِشتَن هَرجورَه ناپاکیِ جسم و روح کا پاک آکَرَم و خِدا ترسی نَه، مقدّس بییِه کامل آکَرَم.

پولُسی شادی

² شِمَه دیلی دیلَه کا اَمَه جِگا بِدییَه. اَمَه کسی حَقی کا بَدی کَردَه نیمونَه، هیچکسی خَراو کَردَه نیمونَه و هیچکسی کا سواِستفاده کَردَه نیمونَه.

³ از اِمی نِواجِم تا شِمَه محکوم بِکَرِم. چوم که پیشتری شِمَه نَه واتِمَه که هِنتَه چَمَه دیلی دیلَه کا جِگا دارَه تا یَندی نَه بِمِرَم و یَندی نَه زِندگی بِکَرَم.

⁴ از دیل و جرئتی نَه شِمَه نَه گف ژَنِم. بِه شِمَه وِر اِفتخار بَکَردیم. از وِر تَسَلی هِستِمَه. تمون مصیبتون دیلَه کا شادی کا پُوریمَه.

⁵ چوم وختی که حتی اَمَه آرَستیمونه مقدونیه، چَمَه اِم جان اِستراحت نِکَردِشه، بَلکَم هَر طرفی نَه اَمَه مصیبتی دیلَه کا بیمونَه- بِرونی کا دعوا مُرافه مون اِستبَه، و دیلی دیلَه کا تَرس.

⁶ امّا اَ خِدایی که چَکیسته دیلون تَسلی بَدای، تیتوسی اومِه نَه اَمَه تَسلی دوشَه.

⁷ و نِه فقط تیتوسی اومِه نَه، بَلکَم اَ تَسلی نَه که تیتوس شِمَه کا گِتَش بَه. تیتوس شِمَه حسرتی کا، غورصَه و غیرتی کا که بَه مِرا هِستِرونه، بَه مِرا خَوَر وَردِشَه، اِنتَه که مِن وِرتَر شاد آکَردِشه.

⁸ چوم که حتی اَگم از چِمِن نامه نَه شِمَه ناراحت آکَردِمَه، چِمِن کَردَه کاری کا پشیمون نیمَه. با اِم که تِلی پشیمون بیمَه - چوم بَویندیم چِمِن اَ نامه شِمَه غمگین آکَردِشه، هَر چَن فقط تِلی زمان.

⁹ امّا حِسَه خوشحالیمَه، نِه امی واسی که غمگین آبیرونه، بَلکَم چوم شِمَه اِم غمگینی باعیث بَه که توبه بِکَرَه. چوم شِمه غم خِدا را بَه، تا هیچ ضَرری اَمَه کا بِه شِمَه آمَرَستِه.

¹⁰ چوم اَ غمی که خِدا را بِبو، توبه را خَتم بَبی، که آخِرسَر نجاتی را خَتم بَبی و پَشیمونی نیشَه. امّا غمی که دنیا را یَه، آخِرسَر مَرگی را خَتم بَبی.

¹¹ چوم که دَیِسَه اَ غمی که خِدا را بَه، چِه شوقی شِمَه دیلَه کا بار وَردَشه: البت هِم شوقَه که نیشون بَدای تقصیر کار نیرونه، چِه غِیضی کا، چِه تَرسی کا، چِه دیلتنگی کا، چِه غیرتی کا، چِه مجازاتی کا. شِمَه هَمه جوره ثابت کَردِرونه که اَ قَضییَه کا بی تقصیر بیرونَه.

¹² بَس هَر چَن که اَ نامه شِمَه را نیویشتمَه، ولی نِه اَ کسی واسی که بَدی کَردَشه یا نِه اَ کسی واسی که بَیی نَه بَدی بَه، بَلکَم اِمی واسی بَه که خِدا حضوری کا شِمَه اَ غیرتی که بِه اَمَه دارَه آشکار آبو.

¹³ اِمی واسی اَمَه تَسلی هِستِمونه. چَمَه اِشتَن تَسلی یَه غِیراز، اَمَه تیتوسی ویندِه نَه وِرتَر شاد آبیمونه، چوم که چَیی روح شِمَه گِردی واسی تازه آبَه.

¹⁴ چوم که از چَیی وَری کا هَر نظری کا شِمَه را اِفتخار کَردِمَه و شِمَه مِن شرمنده نِکَردِرونه. بَلکَم هَر چیی که شِمَه نَه واتِمونَه دُرست بَه، ثابت بَه که چَمَه اِفتخار تیتوسی وَری کا بِه جا بَه.

¹⁵ هَر کَرَه که تیتوس شِمَه گِردی اِطاعتی ویر بواَردی که چِنتَه تَرس و لَرزی نَه اَیی قبول کَردِرونه، شِمَه وِرتَر دیل دَوِندِه.

¹⁶ خوشحالیمَه که بِه شِمَه تمام کمال اِطمینان هِستِمَه.