Маркус баян қилған Хуш Хәвәр 13 - Һазирқи Заман Уйғурчә Тәрҗимиси

Мәркизий ибадәтханиниң вәйран қилинишидин бешарәт

¹ Һәзрити Әйса мәркизий ибадәтханидин чиқиватқанда, шагирт­лиридин бири Униңға: — Устаз, қараң, бу немә дегән көркәм ташлар! Немә дегән һәйвәт­лик имарәтләр! — деди.

² Һәзрити Әйса униңға: — Сән бу һәйвәтлик имарәтләрни көрүватамсән? Бу йәрдә һәммә нәрсә гумран қилиниду, һәтта бир тал һул тешиму җайида қалдурул­майду, — деди.

³ Һәзрити Әйса Зәйтун теғида мәркизий ибадәтхана тәрәпкә қарап олтарғанда Петрус, Яқуп, Юһанна вә Әндәрләр астағина Униңдин:

⁴ — Бизгә ейтиңчу, бу дегәнлириңиз қачан йүз бериду? Буларниң йүз беридиғанлиғини билдүридиған қандақ бешарәт болиду? — дәп сорашти.

⁵ Һәзрити Әйса уларға чүшәндүрүшкә башлиди: — Башқиларниң аздурушидин һошияр болуңлар.

⁶ Нурғун киши­ләр Мениң намимни сетип, «Қутқазғучи-Мәсиһ мән болимән!» дәвелип, көп адәмләрни аздуриду.

⁷ Силәр уруш хәвәрлири вә уруш параңлирини аңлиған вақитлардиму алақзадә болуп кәтмәңлар, чүнки бу ишларниң йүз бериши муқәррәр. Лекин бу заман ахири йетип кәлди, дегәнлик әмәс.

⁸ Бир милләт йәнә бир милләт билән уруш қилиду. Бир дөләт йәнә бир дөләткә һуҗум қилиду. Нурғун җайларда йәр тәврәш вә ачарчилиқлар йүз бериду. Мана бу ишларниң йүз бериши худди һамилдар аялниң толғиғиниң башланғиниға охшайду.

⁹ Силәр өзәңларға пәхәс болуңлар. Кишиләр силәрни тутқун қилип сотқа тапшуруп бериду, ибадәтханиларда қамчилайду. Силәр Маңа ишәнгәнлигиңлар үчүн, һаким вә падишалар алдида сораққа тартилисиләр. Буниң билән улар алдида Мениң гувачилирим болисиләр.

¹⁰ Лекин Хуш Хәвәр пүткүл милләтләргә заман ахиридин бурун йәткүзүлүши керәк.

¹¹ Шуңа силәр тутулуп сотқа тапшурулғанда, немә дейиштин әндишә қилмаңлар. У чағда силәргә немә несип етилсә, шуни дәңлар, чүнки сөзлигүчи силәр әмәс, Муқәддәс Роһтур.

¹² Қериндаш қериндишиға, ата балисиға хаинлиқ қилип, уларни өлүмгә тутуп бериду. Балиларму ата-аниси билән қаршилишип, уларни өлүмгә тутуп бериду.

¹³ Маңа ишәнгәнлигиңлар үчүн һәммә адәм силәргә өчмәнлик қилиду, лекин ахирғичә бәрдашлиқ бәргәнләр җәзмән қутқузулиду.

Зор балаю-апәт

¹⁴ — «Жиркиничлик вәйран қилғучиниң» өзи турушқа тегишлик болмиған йәрдә турғинини көргиниңларда, (китапханлар бу сөзниң мәнасини чүшәнсун) Йәһудийә өлкисидики аһалиләр тағларға қачсун.

¹⁵ Өгүздикиләр өйидики нәрсә-керәклирини алмай қачсун.

¹⁶ Етизларда ишләватқанларму чапинини еливелиш үчүн өйигә қайтмай қечип кәтсун.

¹⁷ У күнләрдә қечиши әпсиз болған һамилдар аяллар вә бала емитидиған аниларниң һалиға вай!

¹⁸ Бу вақиәләрниң қишқа тоғра келип қалмаслиғи үчүн дуа қилиңлар.

¹⁹ Чүнки у күнләрдики балаю-апәтләр Худа аләмни яратқандин бу ян көрүлүп бақмиған, кәлгүсидиму көрүлмәйду.

²⁰ Пәрвәрдигар у күнләрни азайтмиса еди, һеч ким қутулалматти. Лекин Пәрвәрдигар у күнләрни Өзи таллиғанлири үчүн азайтқан.

²¹ Әгәр у чағда бири силәргә: «Қараңлар, Қутқазғучи-Мәсиһ бу йәрдә!» яки «Қараңлар, Мәсиһ әйнә у йәрдә!» десә, ишәнмәңлар.

²² Чүнки сахта мәсиһләр, сахта пәйғәмбәрләр мәйданға келиду. Әгәр мүмкин болсиди, улар Худа таллиғанларни мөҗүзиләр вә карамәтләр билән аздурған болатти.

²³ Шуниң үчүн һошияр болуңлар. Мән буларниң һәммисини ейтиш билән силәрни алдин-ала агаһландуруп қойдум.

Инсан Оғлиниң келиши

²⁴ — У күнләрдики балаю-апәтләр өтүп кәткәндин кейин, «Қуяш қарийип, Ай йоруқлуқ бәрмәс,

²⁵ Юлтузлар асмандин төкүлүп, Асман җисимлири тәвринәр».

²⁶ У чағда кишиләр Инсан Оғлиниң зор күч-қудрәт вә шан-шәрәп билән булутлар ичидә келиватқанлиғини көриду.

²⁷ Инсан Оғли периштәлирини әвәтип, Өзи таллиған кишиләрни аләмниң бир четидин йәнә бир четигичә дунияниң төрт булуңидин жиғип, бир йәргә җәм қилиду.

Әнҗир дәриғидин савақ елиш

²⁸ — Әнҗир дәриғидин савақ елиңлар! Униң шахлири көкирип, йеңи йопурмақ чиқарғанда, язниң келишигә аз қалғанлиғини билисиләр.

²⁹ Худди шуниңдәк, Мән бая дегән аламәтләрниң йүз бериват­қан­лиғини көргиниңларда, Худаниң Падишалиғиниң ишик алдида, йәни намайән болуш алдида туруватқанлиғини билиңлар.

³⁰ Билип қоюңларки, мана бу аламәтләрниң һәммиси әмәлгә ашурулмай туруп, бу әвлат кишиләр аләмдин өтмәйду.

³¹ Асман-зимин йоқилиду, бирақ Мениң сөзлирим йоқалмай мәңгү инавәтлик болиду!

Һошияр болуңлар

³² — Бу ишларниң йүз беридиған вақит-саатиға кәлсәк, буни Атамдин башқа һеч ким билмәйду. Нә асмандики периштәләр, нә Оғли билмәйду.

³³ Пәхәс болуңлар, сәгәк болуңлар, чүнки у вақит-саатниң қачан келидиғанлиғини билмәйсиләр.

³⁴ Бу сәпәргә чиқмақчи болған адәмниң әһвалиға охшайду. У йолға чиқидиған чағда чакарлириниң хизмәт даирисини бәлгүләп, уларниң һәр биригә бирдин вәзипә тапшуриду. Дәрвазидики күзәтчигиму һошияр болушни тапилайду.

³⁵ Шуниңға охшаш, силәрму һошияр болуңлар. Чүнки өйниң ғоҗайини­ниң келидиған вақтиниң кәчқурунму, түн йеримиму, ғораз чиллиған вақтиму яки сәһәр вақтидиму, уни биләлмәйсиләр.

³⁶ Шуңа у туюқсиз келип, силәрни ғәпләт уйқисида көрүп қалмисун!

³⁷ Силәргә ейтқанли­римни һәммисигә ейтимән: Һошияр болуңлар!