અયૂબ 17 - પવિત્ર બાઇબલ C.L.

¹ “મારો આત્મા ભાંગી પડયો છે; મારા દિવસો પૂરા થયા છે; મારે માટે કબર તૈયાર છે.

² મારી આસપાસ માત્ર મજાક કરનારા છે, મારી આંખો તેમની ખીજવણી પર સતત મંડાયેલી છે.

³ હે ઈશ્વર, હવે તો તમે જ મારા જામીન બનો; કારણ, તમારા વિના બીજું કોણ મારો જામીન થવા તૈયાર થશે?

⁴ તમે મારા મિત્રોની વિચારશક્તિ હરી લીધી છે, તેથી હવે તેમને મારા પર વિજય પામવા દેશો નહિ.

⁵ ‘જે પોતાના લાભ માટે મિત્રોને દગો દે છે, તેનાં સંતાનો પણ આંખો ગુમાવે છે.’

⁶ લોકોમાં હું કહેવતરૂપ થઈ પડયો છું; સૌ જેની સામે થૂંકે એવો હું તિરસ્કારપાત્ર થઈ પડયો છું.

⁷ મારી આંખો વેદનાથી ઝાંખી થઈ છે, અને મારા સર્વ અવયવો પડછાયા જેવા બન્યા છે.

⁸ પ્રામાણિકજનો એ જોઈને આઘાત પામે છે, અને નિર્દોષ લોકો અધર્મીઓ પ્રત્યે ઉશ્કેરાય છે.

⁹ પરંતુ નેકજનો પોતાના માર્ગને વળગી રહે છે અને શુદ્ધ હાથવાળા ઉત્તરોત્તર બળવાન થાય છે.

¹⁰ હે મારા મિત્રો, તમે બધા ભલે પાછા આવો; તમારામાં મને એકે ય જ્ઞાની જણાશે નહિ.

¹¹ મારા દિવસો પૂરા થયા છે, મારી યોજનાઓ પડી ભાંગી છે, મારા દયની ઝંખનાઓ નષ્ટ થઈ છે.

¹² મારા મિત્રો રાત્રિને દિવસમાં પલટી નાખવા ચાહે છે, અને તેઓ કહે છે, ‘હવે અંધકાર અલોપ થશે, અને પ્રકાશ નજીક છે.’

¹³ પરંતુ મૃત્યુલોક શેઓલ જ મારું ઘર બને એવી આશા મેં રાખી હોય, અને મેં મારું બિછાનું અંધકારમાં જ બિછાવ્યું હોય;

¹⁴ જો મેં કબરને ‘તમે મારા પિતા છો’, એમ કહ્યું હોય, અને કીડાને મારી મા અથવા બહેન માની લીધાં હોય,

¹⁵ તો પછી મારી આશા ક્યાં રહી? મારી આબાદી કોણ જોશે?

¹⁶ શું મારી આશા ય મૃત્યુલોકમાં ઊતરી જશે? શું અમે બન્‍ને સાથે ધૂળમાં મળી જઈશું?”