ԳԻՐՔ ՍԱՂՄՈՍԱՑ 103 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)ՍԱՂՄՈՍ ՃԳ (ՃԴ) Սաղմոս Դաւթի. ի վերայ աշխարհագործ արարածոց։՝՝ 1 Օրհնեա, անձն իմ, զՏէր. Տէր Աստուած իմ, մեծ եղեր յոյժ. խոստովանութիւն եւ մեծվայելչութիւն զգեցար. 2 արկար զլոյս որպէս զօթոց, ձգեցեր զերկինս որպէս խորան, 3 եւ արկեր ի վերայ ջուրց զվերնայարկս նորա. ո դնէ յամպս զգնացս իւր, եւ շրջի նա ի վերայ թեւոց հողմոց։ 4 Ո արար զհրեշտակս իւր հոգիս, եւ զպաշտօնեայս իւր ի հուր կիզելոյ։ 5 Հաստատեաց զերկիր ի վերայ հաստատութեան իւրոյ, զի մի՛ սասանեսցի յաւիտեան։ 6 Խորք որպէս զգեստ վերարկու է նորա, ի վերայ լերանց կացցեն ջուրք։ 7 Ի սաստէ քումմէ փախիցեն, եւ ի ձայնէ որոտալոյ քումմէ սարսիցեն։ 8 Ելանեն լեռնանան եւ իջանեն դաշտանան, ի տեղի յոր հաստատեցեր զնոսա։ 9 Սահման եդիր՝ եւ ոչ անցանեն, եւ ոչ եւս դառնան ի ծածկել զերկիր։ 10 Առաքեցեր զաղբեւրս ընդ ծործորս, ի մէջ լերանց գնասցեն ջուրք, 11 արբուցանել զամենայն գազանս վայրի. յագեսցին ցիռք ի ծարաւս իւրեանց։ 12 Անդ թռչունք երկնից բոյնս դիցեն, եւ ի միջոյ վիմաց տացեն զձայնս իւրեանց։ 13 Արբուցանէ զլերինս ի շտեմարանաց իւրոց, ի պտղոյ գործոց իւրոց լցցի երկիր։ 14 Բուսուցեր զխոտ անասնոց, զդալարի ի ծառայութիւն մարդկան. հաներ զհաց յերկրէ. 15 գինի ուրախ առնէ, եւղ՝՝ զուարթ, եւ հաց հաստատէ զսիրտ մարդոյ։ 16 Յագեսցին ծառքն Տեառն, եւ մայրքն Լիբանանու զորս դու տնկեցեր։ 17 Անդ թռչունք երկնից ձագս հանցեն, եւ բոյն արագլի ապաւէն է նոցա՝՝։ 18 Լերինք բարձունք են եղջերուաց, եւ վէմք ապաւէն նապաստակաց։ 19 Արարեր զլուսին վասն ժամանակի, արեգակն ծանեաւ զժամ մտանելոյ իւրոյ։ 20 Արարեր զխաւար եւ եղեւ գիշեր, ի նմա գնան ամենայն գազանք անտառի։ 21 Կորիւնք առիւծուց մռնչեն եւ յափշտակեն, եւ խնդրեն յԱստուծոյ զկերակուրս իւրեանց։ 22 Ի ծագել արեւու ժողովին, եւ ի մորիս իւրեանց դադարեն։ 23 Ելանէ մարդ ի գործս իւր, եւ ի վաստակս ձեռաց իւրոց մինչեւ յերեկոյ։ 24 Որպէս զի՜ մեծ են գործք քո, Տէր, զամենայն ինչ իմաստութեամբ արարեր, եւ լցաւ երկիր ստեղծուածովք քովք։ 25 Այս ծով մեծ եւ անդորր. ի սմա զեռունք որոց ոչ գոյ թիւ, գազանք մեծամեծք եւ մանունք։ 26 Ի սմա եւ նաւք գնան, վիշապն զոր ստեղծեր խաղալ նովաւ։ 27 Ամենեքեան քեզ սպասեն, եւ դու տաս զկերակուր նոցա ի ժամու։ 28 Տաս դու նոցա եւ կերակրին, բանաս զձեռն քո, եւ կերակրես զամենեսեան կամովք քովք։ 29 Դարձուցանես զերեսս քո ի նոցանէ՝ եւ խռովին. հանես զոգի ի նոցանէ՝ պակասին եւ ի հող դառնան։ 30 Առաքես զոգի քո եւ ստանաս զնոսա, եւ նորոգես զերեսս երկրի։ 31 Եղիցին փառք Տեառն յաւիտեան, Տէր ուրախ եղիցի յարարածս իւր։ 32 Ո հայի յերկիր եւ տայ դողալ սմա, մերձի ի լերինս եւ ծխեսցին։ 33 Օրհնեցից զՏէր ի կեանս իմ, սաղմոս ասացից Աստուծոյ իմոյ մինչեւ եմ ես։ 34 Քաղցր եղիցի նմա օրհնութիւն՝՝ իմ, եւ ես ուրախ եղէց ի Տէր։ 35 Պակասեսցին մեղաւորք յերկրէ, եւ ամպարիշտք մի՛ եւս գտցին ի նմա։ Օրհնեա, անձն իմ, զՏէր։ Ալէլուիա։ |