ԳԻՐՔ ՅՈԲԱՅ 22 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)1 Կրկնեալ անդրէն Եղիփազու Թեմնացւոյ ասէ. 2 Ո՞չ ապաքէն Տէր է՝ որ ուսուցանէ զիմաստութիւն եւ զհանճար՝՝։ 3 Իսկ արդ զի՞ փոյթ է Տեառն, եթէ դու էիր անարատ գործովք քովք, կամ զի՞նչ օգուտ է թէ պարզեսցես զճանապարհս քո։ 4 Կամ համարեալ ինչ զքեզ յանդիմանեսցէ՞ զքեզ, եւ մտանիցէ՞ ընդ քեզ ի դատաստան։ 5 Ո՞չ ապաքէն չարութիւն քո բազում է, եւ անթիւ են մեղք քո։ 6 Գրաւեցեր դու զեղբարս քո տարապարտուց, եւ զզգեստ մերկոց զերծեր։ 7 Ջուր ծարաւեաց ոչ արբուցեր, այլ եւ զհաց քաղցելոց հատեր։ 8 Ակն առեր երեսաց ոմանց, եւ բնակեցուցեր զնոսա յերկրի։ 9 Արձակեցեր զայրիս ունայնս, եւ զորբս չարչարեցեր։՝՝ 10 Եւ արդ պատեցան զքեւ որոգայթք, եւ տագնապեաց զքեզ պատերազմ անհնարին։ 11 Լոյսն քո քեզ խաւար դիպեցաւ, եւ ի քուն ծածկեաց զքեզ ջուր։ 12 Միթէ որ ի բարձունս նայի՝ ո՞չ տեսանիցէ. նա աւանիկ զզգածեալսն ամբարտաւանութեամբ խոնարհեցոյց։՝՝ 13 Եւ ասացեր թէ զի՞ ծանեաւ Հզօրն, կամ թէ ի միգի՞ դատիցի։ 14 Ամպ ծածկութիւն նորա, եւ ոչ երեւեսցի, եւ ընդ ծիր երկնից շրջեսցի։ 15 Մի՞ զշաւիղս յաւիտենականս պահեսցես, զորս կոխեսցեն արք արդարք՝՝, 16 որք յափշտակեցան տարաժամ, Գետ բղխեալ հիմունք նոցա. 17 ոյք ասէին. Զի՞ արասցէ մեզ Տէր, կամ զի՞նչ ածցէ ի վերայ մեր Ամենակալն՝՝։ 18 Եւ նա ելից զտունս նոցա բարութեամբ. բայց խորհուրդ ամպարշտաց հեռի է ի նմանէ՝՝։ 19 Տեսեալ արդարոց ծիծաղեցան, անարատին՝ եւ արհամարհեաց։ 20 Եթէ չէ՞ր ապականեալ հաստատութիւն նոցա՝՝. եւ զմնացորդս նոցա կերիցէ հուր։ 21 Բայց աղէ լեր խիստ՝ եթէ ժուժկալեսցես, եւ եթէ՝՝ պտուղ քո եղիցի ի բարութիւնս։ 22 Ընկալ ի բերանոյ նորա դաւանութիւն, եւ ա՛ռ զբանս նորա ի սիրտ քո։ 23 Եւ եթէ դարձցիս եւ խոնարհեցուսցես զանձն քո առաջի Տեառն,՝՝ հեռի արարեր ի յարկէ քումմէ զանիրաւութիւն։ 24 Նստցիս յամրութիւն վիմի, եւ իբրեւ ի վէմ ձորոյն Սովփերայ։ 25 Եւ եղիցի Ամենակալն օգնական քեզ ի թշնամեաց, եւ յստակ հատուսցէ քեզ իբրեւ զարծաթ զտեալ։ 26 Ապա համարձակեսցիս առաջի Տեառն, հայեցեալ յերկինս զուարթութեամբ։՝՝ 27 Յաղաչել քում առ նա լուիցէ քեզ, տացէ քեզ հատուցանել զաղօթս քո։ 28 Դարձուսցէ քեզ յարկն արդարութեան՝՝, եւ ի ճանապարհս քո եղիցի լոյս։ 29 Զի խոնարհեցուցեր զանձն եւ ասացեր թէ՝ Ամբարտաւանեցի. եւ զխոնարհս աչօք՝ կեցուսցէ, 30 եւ փրկեսցէ զանարատն, եւ ապրեսցիս՝՝ սրբութեամբ ձեռաց քոց։ |