ԳԻՐՔ ՅՈԲԱՅ 2 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)1 Եւ եղեւ իբրեւ զօրս զայս, եւ եկին հրեշտակք Աստուծոյ կալ առաջի Աստուծոյ. եկն եւ Սատանայ ի մէջ նոցա ընդ նոսա կալ առաջի Տեառն։ 2 Եւ ասէ Տէր ցՍատանայ. Դու ուստի՞ գաս։ Յայնժամ ասէ Սատանայ առաջի Տեառն. Սահեալ ի ներքոյ երկնից եւ շրջեալ ընդ ամենայն, եկեալ կամ՝՝։ 3 Եւ ասէ Տէր ցՍատանայ. Ապաքէն հայեցա՞ր ընդ ծառայ իմ Յոբ, զի ոչ գոյ իբրեւ զնա ի վերայ երկրի այր ճշմարիտ, անարատ,՝՝ աստուածապաշտ, մեկնեալ յամենայն չարութենէ՝՝, եւ տակաւին կայ յանմեղութեան. եւ դու տարապարտ խօսեցար կորուսանել զինչս նորա՝՝։ 4 Կրկնեաց անդրէն Սատանայ եւ ասէ ցՏէր. Մորթ ընդ մորթոյ, եւ որ ինչ իցէ մարդոյ՝ ընդ անձին իւրոյ տուժեսցի. 5 ապա թէ ոչ, աղէ առաքեա զձեռն քո եւ արկ զոսկերօք եւ զմարմնովք նորա, եթէ ոչ յերեսս իսկ օրհնեսցէ զքեզ։ 6 Եւ ասէ Տէր ցՍատանայ. Ահա մատնեմ զնա քեզ, բայց միայն զոգի նորա պահեսցես։ 7 Եւ ել Սատանայ յերեսաց Տեառն, եւ եհար զՅոբ չարաչար կեղով յոտից մինչեւ ցգլուխ։ 8 Եւ առեալ խեցի՝ քերէր զթարախն, եւ նստէր յաղբեւս արտաքոյ քաղաքին։ 9 Եւ իբրեւ բազում ժամանակ անցանէր ի վերայ, ասէ ցնա կինն իւր. Մինչեւ յե՞րբ ժուժկալեալ ասիցես, թէ՝ Ահա համբերից տակաւին սակաւ ինչ ժամանակ՝ ակն կալեալ յուսոյ փրկութեան իմոյ։ Ահաւադիկ ապականեալ է յիշատակ քո ի վերայ երկրի, ուստերք քո եւ դստերք՝ իմոյ որովայնի երկք եւ երկունք, յորս տարապարտուց վաստակեցի տառապանօք։ Դու ինքն ի զազրութիւն որդանց նստիս օթագացեալ բացական, եւ ես՝ մոլորեալ եւ հարկահար տուն ի տանէ եւ տեղի ի տեղւոջէ, սպասեմ թէ երբ մտանիցէ արեգակն՝ զի հանգեայց ի տառապանաց իմոց եւ ի ցաւոց իմոց որ այժմ պատեալ են զինեւ։ Աղէ ասա բան ինչ ի Տէր, եւ վախճանեաց։ 10 Եւ նորա հայեցեալ ընդ նա՝ ասէ՝՝. Իբրեւ զմի ի կանանց անզգամաց խօսեցար. եթէ զբարիսն ընկալաք ի ձեռանէ Տեառն՝՝, չարեացս ո՞չ համբերիցեմք։ Եւ յայսմ ամենայնի որ ինչ անցք անցին ընդ նա՝՝, ոչ մեղաւ Յոբ շրթամբք իւրովք առաջի Տեառն, եւ ոչ ետ անզգամութիւն Աստուծոյ՝՝։ 11 Եւ լուեալ երից բարեկամացն զչարիսն ամենայն որ հասին ի վերայ նորա, եկին յիւրաքանչիւր աշխարհէ առ նա, Եղիփազ արքայ Թեմնացւոց, Բաղդատ բռնաւոր Սաւքեցւոց, Սովփար արքայ Մինեցւոց՝՝. եւ եկին առ նա միաբան մխիթարել եւ սփոփել զնա։ 12 Եւ տեսեալ զնա ի բացուստ՝ ոչ ծանեան, եւ բարբառեալ մեծաձայն լացին, եւ պատառեցին իւրաքանչիւր զպատմուճան իւր, եւ ցանեցին հող ի վերայ գլխոց իւրեանց ընդ երկինս հայելով։ 13 Եւ նստան շուրջ զնովաւ յերկրի զեւթն օր եւ զեւթն գիշեր. եւ ոչ ոք ի նոցանէ խօսեցաւ ընդ նմա բան. քանզի տեսանէին զանհնարին հարուածսն եւ զմեծամեծս յոյժ՝՝։ |