ՍՐԲՈՅ ԱՌԱՔԵԼՈՅՆ ՅԱԿՈՎԲԱՅ ԿԱԹՈՂԻԿԷ՝՝ 3 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)ԲԱ. 1 Մի՛ բազում վարդապետս լինել, եղբարք իմ, գիտասջիք զի մեծ դատաստան ընդունելոց եմք. 2 քանզի բազում ինչ յանցանեմք ամենեքեան. եթէ ոք բանիւ ոչ յանցանիցէ, նա է մարդ կատարեալ, որ կարօղն է սանձահարել զամենայն մարմին իւր։ 3 Տես զի ձիոց սանձս ի բերան դնեմք առ անսալոյ նոցա մեզ, եւ զամենայն մարմինս նոցա նուաճեմք։ 4 Ահաւասիկ եւ նաւք որպիսի՛ ինչ են, եւ ի սաստիկ հողմոց վարին. եւ փոքր թեւովն շրջին յոր կոյս եւ միտք ուղղչին կամիցին։ 5 Սոյնպէս եւ լեզու փոքր ինչ անդամ է եւ մեծամեծս բարբառի. ահա եւ սակաւ ինչ հուր զորպիսի՛ անտառս հրդեհէ։ 6 Եւ լեզու հուր՝ զարդ անիրաւութեան. լեզու հաստատեալ է յանդամս մեր, որ զամենայն մարմինն ապականէ, եւ վառէ հրով զանիւ ծննդեան, եւ բորբոքեալ տոչորի ի գեհենի։ 7 Ամենայն բնութիւն գազանաց եւ թռչնոց եւ սողնոց եւ որ ի ծովու են, հնազանդեալ է եւ հնազանդի մարդկեղէն բնութեան. 8 բայց զլեզու մարդկան ոչ ոք կարէ հնազանդել, զչարն եւ զանկարգ եւ զլի թունօք մահաբերին։ 9 Նովաւ օրհնեմք զՏէրն եւ զՀայր. եւ նովաւ անիծանեմք զմարդիկ որ ըստ նմանութեան Աստուծոյ արարան։ 10 Ի նմին բերանոյ ելանեն օրհնութիւնք եւ անէծք. ոչ է պարտ, եղբարք իմ, այսմ այսպէս լինել։ 11 Միթէ աղբեւր անդստին ի միոյ ականէ բղխիցէ՞ քաղցր եւ դառն։ 12 Միթէ մա՞րթ ինչ իցէ, եղբարք իմ, թզենւոյ ձէթ բերել, կամ որթոյ թուզ, եւ ոչ աղտաղտին տեղւոյ ջուր քաղցր առնել՝՝։ ԲԲ. 13 Ո՞վ իցէ իմաստուն եւ հանճարեղ ի ձեզ, ցուցցէ ի բարւոք գնացից զգործս իւր հեզութեամբ իմաստութեան։ 14 Ապա եթէ նախանձ եւ դառնութիւն եւ հակառակութիւն ունիցիք ի սիրտս ձեր, մի՛ պարծիք սուտ առնել զճշմարտութիւնն։ 15 Ոչ է իմաստութիւնս այս իջեալ ի վերուստ, այլ՝ երկրաւոր, շնչաւոր եւ դիւական։ 16 Զի ուր հեռ եւ նախանձ, անդ է անկարգութիւն եւ ամենայն իրք չարք։ 17 Իսկ վերին իմաստութիւնն նախ զի սուրբ է, եւ ապա խաղաղարար, հեզ, դիւրահաւան, լի ողորմութեամբ եւ պտղովք բարեաց, անխիղճ, առանց կեղծաւորութեան։ 18 Պտուղ արդարութեան խաղաղութեամբ սերմանի այնոցիկ՝ որ առնեն զխաղաղութիւն։ |