ԾՆՈՒՆԴՔ 8 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)1 Եւ յիշեաց Աստուած զՆոյ եւ զամենայն գազանս եւ զամենայն անասունս եւ զամենայն թռչունս՝՝ որ էին ընդ նմա ի տապանի անդ. եւ ած Աստուած հողմ ի վերայ երկրի, եւ դադարեաց ջուրն։ 2 Եւ խցան աղբեւրք անդնդոց եւ սահանք երկնից, եւ արգելաւ անձրեւ յերկնից։ 3 Եւ զիջանէր տակաւ, երթայր ջուրն եւ թուլանայր յերկրէ եւ նուազէր ջուրն յետ հարեւր եւ յիսուն աւուր։ 4 Եւ նստաւ տապանն յեւթներորդում ամսեանն ի քսան եւ յեւթն՝՝ ամսոյն ի լերինս Արարատայ։ 5 Եւ ջուրն երթայր եւ նուազէր մինչեւ ի տասներորդ ամիսն. իսկ յամսեանն մետասաներորդի, որ օր առաջին էր ամսոյն՝ երեւեցան գլուխք լերանց։ 6 Եւ եղեւ յետ քառասուն աւուր եբաց Նոյ զպատուհան տապանին զոր արար։ 7 Եւ արձակեաց զագռաւն, եւ ել եւ անդրէն ոչ դարձաւ մինչեւ ցցամաքել ջրոյն յերկրէ։ 8 Եւ արձակեաց զաղաւնին զհետ նորա՝՝ տեսանել թէ ցածուցեա՞լ իցէ ջուրն յերեսաց երկրէ։ 9 Եւ չգտեալ աղաւնւոյն հանգիստ ոտից իւրոց՝ դարձաւ անդրէն առ նա ի տապան անդր. զի ջուր դեռ ունէր զամենայն երեսս երկրի. եւ ձգեաց զձեռն եւ ընկալաւ զնա, եւ առ զնա անդրէն առ իւր ի տապան անդր։ 10 Եւ դադարեաց եւս աւուրս եւթն, եւ դարձաւ արձակեաց զաղաւնին ի տապանէ անտի։ 11 Եւ դարձաւ առ նա աղաւնին ընդ երեկս, եւ ունէր տերեւ ձիթենւոյ շիղ ի բերան իւրում. եւ գիտաց Նոյ, թէ ցածուցեալ են ջուրքն յերկրէ։ 12 Եւ դադարեաց աւուրս եւթն եւս, եւ դարձեալ արձակեաց զաղաւնին, եւ ոչ եւս յաւել դառնալ առ նա։ 13 Եւ եղեւ ի վեց հարիւրորդի եւ ի միում ամի կենաց Նոյի՝՝, յամսեանն առաջնում որ օր մի էր ամսոյն, նուազեաց ջուրն յերեսաց երկրէ. եւ եբաց Նոյ զձեղուն տապանին զոր արար, եւ ետես զի նուազեալ էր ջուրն յերեսաց երկրէ։ 14 Իսկ յամսեանն երկրորդի, որ օր քսան եւ եւթն էր ամսոյն՝ ցամաքեցաւ երկիր։ 15 Եւ խօսեցաւ Տէր Աստուած ընդ Նոյի եւ ասէ. 16 Ել ի տապանէ այտի դու եւ կին քո եւ որդիք քո եւ կանայք որդւոց քոց ընդ քեզ։ 17 Եւ ամենայն գազանք որ են ընդ քեզ, եւ ամենայն մարմին ի թռչնոց մինչեւ ցանասունս. եւ զամենայն սողուն զեռուն երկրի հան ընդ քեզ, եւ զեռասցեն ի վերայ երկրի. եւ աճեցէք եւ բազմացարուք՝՝ ի վերայ երկրի։ 18 Եւ ել Նոյ եւ կին նորա եւ որդիք նորա եւ կանայք որդւոց նորա ընդ նմա։ 19 Եւ ամենայն գազանք եւ ամենայն սողուն շարժուն եւ ամենայն թռչուն յերկրէ ըստ ազգի իւրեանց ելին ի տապանէ անտի։ 20 Եւ շինեաց Նոյ սեղան Աստուծոյ, եւ առ յամենայն անասնոց սրբոց եւ յամենայն թռչնոց սրբոց, եւ եհան ողջակէզ ի վերայ սեղանոյն։ 21 Եւ հոտոտեցաւ Տէր Աստուած ի հոտ անուշից։ Եւ ասէ Տէր Աստուած՝ ածեալ զմտաւ. Ոչ եւս յաւելից անիծանել զերկիր վասն գործոց մարդկան, զի միտք մարդոյ հաստատեալ են ի խնամս չարի ի մանկութենէ իւրմէ. արդ ոչ եւս յաւելից հարկանել զամենայն մարմին կենդանի որպէս արարի։ 22 Այսուհետեւ զամենայն աւուրս երկրի՝ սերմն եւ հունձք, ցուրտ եւ տօթ, ամառն եւ գարուն, զտիւ եւ զգիշեր՝՝ մի՛ դադարեսցեն։ |