ԺՈՂՈՎՕՂ 7 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)1 Զի ո՞ գիտէ զինչ բարի է մարդոյ ի կեանս իւրում ի թիւ աւուրց կենաց ընդունայնութեան նորա, եւ արար զայն ի ստուեր. զի ո՞վ է որ պատմեսցէ մարդոյն՝ զինչ լինելոց է զկնի նորա ընդ արեգակամբ։ 2 Բարի է անուն բարի քան զեւղ բարի, եւ օր մահուան իւրոյ՝ քան զօր ծննդեան իւրոյ։ 3 Բարի է երթալ ի տուն սգոյ՝ քան երթալ ի տուն արբեցութեան, վասն զի այն է կատարած ամենայն մարդոյ. եւ որ կենդանի է տացէ բարութիւն ի սիրտ իւր՝՝։ 4 Լաւ է սրտմտութիւն քան զծաղր, զի չարութեամբ երեսաց զուարթասցի սիրտ։ 5 Սիրտ իմաստնոյ ի տան սգոյ, եւ սիրտ անմտի ի տան ուրախութեան։ 6 Լաւ է լսել զպատուհաս իմաստնոյ, քան լսել մարդոյ զերգս անմտաց։ 7 Զի որպէս զձայն փշոց ի ներքոյ կաթսայի՝ այնպէս ծաղր անմտաց. սակայն եւ այն ընդունայնութիւն է։ 8 Զրպարտութիւն ծփեցուցանէ զիմաստունս եւ կորուսանէ զսիրտ ազնուութեան նորա։՝՝ 9 Բարի է կատարած բանից՝ քան զսկիզբն իւրեանց. բարի է երկայնամիտ՝ քան զհպարտացեալն ոգւով։ 10 Մի՛ փութար յոգի քո բարկանալ, զի բարկութիւն ի ծոց անզգամաց հանգիցէ։ 11 Մի՛ ասիցես. Զի՞նչ եղեւ, զի աւուրքն առաջինք բարի եղեն քան զայսոսիկ. զի ոչ իմաստութեամբ հարցեր վասն այդորիկ։ 12 Բարի է իմաստութիւն ընդ ժառանգութեան, եւ յաւելուած որոց տեսանեն զարեգակն. 13 զի ընդ հովանեաւ նորա իմաստութիւն է իբրեւ զհովանի արծաթոյ. եւ՝՝ առաւելութիւն գիտութեան իմաստութեան կենդանացուսցէ զայն որ առ ի նմանէ՝՝։ 14 Տես զգործս Աստուծոյ, զի ո՞վ է այն որ կարօղ լինիցի զարդարել՝ զոր Աստուածն խանգարիցէ։ 15 Յաւուր բարութեան կեցջիր ի բարիս, եւ տես յաւուր չարութեան. տես, սակայն նմին միաբան զայն արար Աստուած վասն խօսից, զի՝՝ մի՛ գտցէ մարդ զկնի իւր եւ մի՛ ինչ։ 16 Զամենայն ինչ տեսի յաւուրս ունայնութեան իմոյ. է արդար կորուսեալ յարդարութեան իւրում, եւ է ամպարիշտ՝ որ կայ չարութեամբ իւրով։ 17 Մի՛ կարի արդար լինիր, եւ մի՛ ճարտարեր առաւել, զի մի՛ թիւրեսցիս՝՝։ 18 Մի՛ ամպարշտեր կարի, եւ մի՛ լինիր խիստ՝ զի մի՛՝՝ տարաժամ մեռցիս։ 19 Բարի է եթէ ի կողմն այսոսիկ լինիցիս. սակայն եւ յայսմիկ մի՛ պղծեր՝՝ զձեռն քո. զի որ երկնչի յԱստուծոյ՝ անցցէ ընդ ամենայն։ 20 Իմաստութիւն օգնեսցէ իմաստնոյն քան զտասն իշխան որ իցեն ի քաղաքի։ 21 Զի մարդ ոչ գոյ արդար ի վերայ երկրի՝ որ գործէ զբարիս, եւ ոչ մեղանչիցէ։ 22 Սակայն զամենայն բանս զոր խօսիցին ամպարիշտք՝ մի՛ դներ ի սրտի քում. զի մի՛ լուիցես դու անէծս ի ծառայէ քումմէ՝ որ զքեզ անիծանիցէ։ 23 Զի բազում անգամ չարահաւեսցի ընդ քեզ, եւ ի նուագս բազումս չարչարեսցէ զսիրտ քո. սակայն եւ դու մի՛ անիծաներ այլոց։՝՝ 24 Զայս ամենայն փորձեցի ես իմաստութեամբ, եւ ասացի. Բա՛ իմաստնացայ։ Եւ նա հեռացաւ յինէն։ 25 Հեռագոյն քան որպէս էրն.՝՝ եւ զխորութիւն խորոց ո՞վ կարասցէ գիտել։ 26 Շուրջ եկի ես եւ սիրտ իմ ճանաչել, նա եւ խորհել եւ խնդրել զիմաստութիւն եւ զհանճար, եւ գիտել զամպարշտի զուրախութիւն եւ զլլկանս եւ զծփանս. 27 եւ գտի ես զնա, եւ ասեմ, թէ՝ Դառն է քան զմահ կնաւն հանդերձ. որ է որս եւ թակարդ սրտի նորա, եւ կապանք ի ձեռս՝՝ նորա. բարին առաջի երեսաց Աստուծոյ զերծցի ի նմանէ, եւ որ մեղաւորն է՝ ըմբռնեսցի ի նմա։ 28 Ահա զայս ամենայն գտի, ասէ Եկղեսիաստէս. մի միոջ գտանել խորհուրդս, 29 զոր խնդրեաց՝՝ անձն իմ, եւ ոչ գտի. այր մի ի հազարաց գտի, բայց կին՝ ամենեւին ոչ։ 30 Ահա արդ զայս գտի, զոր արար Աստուած զմարդն ուղիղ, եւ նոքա խնդրեցին զխորհուրդս չարութեան՝՝։ |