ԺՈՂՈՎՕՂ 6 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)1 Է չարութիւն զոր տեսի ի ներքոյ արեգական, եւ բազում է յոյժ ի վերայ մարդոյ։ 2 Այր մի որում տացէ Աստուած մեծութիւն եւ ինչս եւ փառս, եւ ոչ ինչ պակաս իցէ անձին իւրում յամենայնէ որում ցանկանայցէ. եւ ոչ առնիցէ զնա Աստուած իշխան ուտել ի նմանէ, զի այր օտար կերիցէ զնա. եւ այն ընդունայնութիւն է եւ ախտ չար։ 3 Եթէ ծնցի այր հարեւր, եւ ամս բազումս կեցցէ, եւ եւս բազում եղիցին աւուրք ամաց նորա, եւ անձն նորա ոչ յագեսցի ի բարեաց անտի, եւ գերեզման եւս ոչ գտցի նմա, ես ասացի թէ լաւ է քան զնա վիժածն. 4 զի ունայնութեամբ եկն եւ խաւարաւ գնաց, եւ ի խաւարի անուն նորա ծածկեսցի. 5 քանզի զարեւ ոչ ետես, եւ ոչ գիտաց, զինչ է հանգիստ սորա քան զնորա՝՝։ 6 Եւ եթէ եկաց նա զհազար ամաց ելս, եւ զբարութիւն ինչ ոչ ետես, միթէ ո՞չ երթայցէ ամենայն ի մի տեղի։ 7 Ամենայն ջան մարդոյ ի բերան իւր, եւ սակայն անձն նորա ոչ յագեսցի։ 8 Զի՞նչ առաւելութիւն է իմաստնոյն քան զանմտին, քանզի տնանկն գիտէ երթալ առաջի կենաց իւրոց՝՝։ 9 Լաւ է տեսիլ աչաց քան զգնացեալն ոգւով. սակայն եւ այն ունայնութիւն է եւ յօժարութիւն ոգւոյ։ 10 Որ ինչ եղեւն՝ ահա անուն կոչեցեալ է նմա. եւ յայտնի եղեւ որպիսի ինչ՝՝ է մարդ, եւ ոչ կարէ դատել ընդ Հզօրին քան զնա։ 11 Զի են բազում բանք՝ որ յաճախեն զընդունայնութիւնս. զի՞նչ առաւելութիւն է մարդոյ։ |