ԺՈՂՈՎՕՂ 3 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)1 Ամենեցուն ժամանակ է, եւ ժամ ամենայն իրաց ի ներքոյ երկնից. 2 ժամանակ ծնանելոյ, եւ ժամանակ մեռանելոյ. Ժամանակ տնկելոյ, եւ ժամանակ խլելոյ զտնկեալն. 3 ժամանակ սպանանելոյ, եւ ժամանակ բժշկելոյ. ժամանակ քակելոյ, եւ ժամանակ շինելոյ. 4 ժամանակ լալոյ, եւ ժամանակ ծիծաղելոյ. ժամանակ կոծելոյ, եւ ժամանակ կաքաւելոյ. 5 ժամանակ ձգելոյ քարինս, եւ ժամանակ ժողովելոյ քարինս. ժամանակ գիրկս արկանելոյ, եւ ժամանակ հեռանալոյ ի գիրկս արկանելոյ. 6 ժամանակ խնդրելոյ, եւ ժամանակ կորուսանելոյ. ժամանակ պահելոյ, եւ ժամանակ արտաքս հանելոյ. 7 ժամանակ պատառելոյ, եւ ժամանակ կարկատելոյ. ժամանակ լռելոյ, եւ ժամանակ խօսելոյ. 8 ժամանակ սիրելոյ, եւ ժամանակ ատելոյ. ժամանակ պատերազմի, եւ ժամանակ խաղաղութեան։ 9 Արդ զի՞նչ առաւելութիւն է այնմ որ առնէ որով ինքն ջանայ։ 10 Տեսի ես զամենայն զբաղումն զոր ետ Աստուած որդւոց մարդկան՝ զբաղնուլ ի նմա։ 11 Ամենայն ինչ զոր գործեաց՝ բարի է ի ժամանակի իւրում. նա՝ եւ զամենայն յաւիտեանս ետ ի սիրտս նոցա. զի մի՝՝ գտցէ մարդ զարարածն զոր արար Աստուած ի սկզբանէ մինչ ցկատարած։ 12 Գիտացի թէ ոչ գոյ բարի ի նոսա՝ եթէ ոչ ուրախ լինել, եւ գործել բարիս ի կեանս իւրում։ 13 Քանզի ամենայն մարդ՝ որ ուտիցէ եւ ըմպիցէ եւ տեսանիցէ բարի յամենայն վաստակս իւր, այն պարգեւ Աստուծոյ է։ 14 Գիտացի թէ զամենայն զոր արար Աստուած՝ այն կայ յաւիտեան. ի նոսա ոչ ինչ յաւելուլ, եւ ի նոցանէ ոչ ինչ գոյ պակասեցուցանել. եւ արար Աստուած, զի երկիցեն յերեսաց նորա։ 15 Որ ինչ եղեւն՝ այն ահա կայ, եւ որ ինչ լինելոցն էր՝ ահա եղեւ. եւ Աստուած խնդրեսցէ զհալածեալն։ 16 Դարձեալ տեսի ի ներքոյ արեգական տեղի դատաստանի՝ եւ անդ ամպարիշտ. եւ տեղի արդարոյ՝ եւ անդ բարեպաշտ՝՝։ 17 Եւ ասացի ես ի սրտի իմում, թէ՝ Զարդարն եւ զամպարիշտն դատի Աստուած. զի ժամանակ է ամենայն իրաց, եւ ի վերայ ամենայն արարածոց ժամ եւ ժամանակ՝՝ անդ։ 18 Ասացի ես ի սրտի իմում վասն խօսից՝՝ որդւոց մարդկան եթէ՝ Դատի զնոսա Աստուած, եւ զի ցուցցէ եթէ նոքա անասունք են։ 19 Սակայն եւ ի մէջ նոցա՝՝ պատահար է որդւոց մարդկան, եւ պատահար է անասնոց, եւ պատահար յամենեսին ի նոսա. որպէս մահ սորա՝ նոյնպէս եւ մահ նորա եւ շունչ է յամենեսին. եւ զի՞նչ առաւելութիւն եղեւ մարդոյ քան զանասնոյ. եւ ոչ ինչ. զի ամենայն ինչ ընդունայն է։ 20 Ամենայն ի մի տեղի երթայ. ամենայն եղեւ ի հողոյ, եւ ամենայն դառնայ ի հող։ 21 Եւ ո՞վ գիտէ զոգիս որդւոց մարդկան եթէ ելանեն ի վեր, եւ զշունչ անասնոց՝ եթէ իջանէ ի խոնարհ յերկիր։ 22 Եւ տեսի զի ոչ գոյ բարի, բայց թէ ուրախ լիցի մարդ յարարածս իւր, զի այն է բաժին նորա. զի ո՞վ ածիցէ զնա տեսանել զայն ինչ որ յետ նորա լինիցի։ |