ԺՈՂՈՎՕՂ 2 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)1 Ասացի ես ի սրտի իմում. Եկ եւ փորձեցից զքեզ յուրախութեան, եւ տեսից ի բարութեան. եւ ահա եւ այս ինքն ունայնութիւն է։ 2 Ծաղուն ասացի՝ Զբօսանս, եւ ուրախութեանն՝ Զի՞ գործես զայդ։ 3 Եւ խորհեցայ թէ սիրտ իմ ձգեսցէ իբրեւ զգինի՝՝ զմարմին իմ. եւ սիրտ իմ առաջնորդեաց իմաստութեամբ, եւ զօրանալ յուրախութեան՝՝, մինչեւ տեսից ո՛ր իցէ բարին որդւոց մարդկան զոր արասցեն ի ներքոյ արեգական ի թիւ աւուրց կենաց իւրեանց։ 4 Յաճախեցի ինձ արարս, շինեցի ինձ ապարանս, տնկեցի ինձ այգիս։ 5 Արարի ինձ պարտէզս եւ դրախտս, եւ տնկեցի ի նոսա փայտս ամենաբերս։ 6 Արարի ինձ աւազանս ջրոց՝ արբուցանել ի նոցանէ զանտառախիտս մայրեաց։ 7 Ստացայ ծառայս եւ աղախնայս, եւ ընդոծինք եղեն ինձ. եւ ստացուածք անդւոց եւ հօտից բազում եղեն ինձ քան զամենեցուն՝ որ յառաջ եղեալ էին քան զիս յԵրուսաղէմ։ 8 Ժողովեցի ինձ արծաթ եւ ոսկի, եւ ստացուածս բազումս զթագաւորաց եւ զգաւառաց. արարի ինձ գուսանս եւ երգեցիկս՝ արս եւ կանայս, եւ զփափկութիւնս որդւոց մարդկան. արարի ինձ տակառապետս՝ արս եւ կանայս՝՝։ 9 Եւ մեծացայ առաւել քան զամենեսին որ յառաջ էին քան զիս յԵրուսաղէմ. նա եւ իմաստութիւն յաւելաւ ինձ։ 10 Եւ զամենայն զոր ինչ խնդրեցին աչք իմ, ոչ զրկեցի ի նոցանէ. եւ ոչ արգելի զսիրտ իմ յամենայն ուրախութենէ. զի սիրտ իմ ուրախ եղեւ յամենայն վաստակս իմ, եւ այս եղեւ բաժին իմ յամենայն վաստակոց իմոց։ 11 Եւ հայեցայ ես յամենայն արարս իմ զոր արարին ձեռք իմ, եւ ի վաստակս զոր վաստակեցայ առնել, եւ ահա ամենայն ընդունայնութիւն է եւ յօժարութիւն ոգւոյ. եւ ոչ ինչ է առաւելութիւն ի ներքոյ արեգական։ 12 Եւ հայեցայ ես տեսանել զիմաստութիւն եւ զբօսանս եւ զանզգամութիւն. քանզի ո՞վ է մարդ որ երթայցէ զհետ խորհրդոյն զոր ինչ արար՝՝։ 13 Եւ տեսի ես՝ եթէ է առաւելութիւն իմաստութեան քան անմտութեան, որպէս է առաւելութիւն լուսոյ քան զխաւարի։ 14 Իմաստնոյն աչք իւր ի գլուխ իւրում, եւ որ անմիտն է՝ ընդ խաւար գնայ. եւ գիտացի ես թէ պատահար մի պատահելոց է ամենեցուն նոցա։ 15 Եւ ասացի ես ի սրտի իմում, թէ՝ Որպէս պատահարն անզգամին՝ եւ ինձ իսկ պատահեսցէ նոյն, եւ ընդէ՞ր իմաստնացայ. եւ զաւելորդս՝՝ խօսեցայ ի սրտի իմում. զի եւ այս իսկ ունայնութիւն է. զի անզգամն յաւելորդացն խօսի.՝՝ 16 վասն զի ոչ գոյ յիշատակ իմաստնոյն ընդ անզգամին յաւիտեան. զի արդարեւ իսկ յաւուրսն որ գալոց են ամենայն ինչ մոռացօնք են. եւ զիա՞րդ մեռանիցի իմաստունն ընդ անմտին։ 17 Եւ ատեցի ես զկեանս իմ. զի չար էր ինձ արարածն, որ արարեալ էր ի ներքոյ արեգական. զի ամենայն ինչ ունայնութիւն է եւ յօժարութիւն ոգւոյ։ 18 Եւ ատեցի ես զամենայն վաստակս իմ զոր ջանացայ ընդ արեգակամբ, զի թողում ես զնա մարդոյ՝ որ լինելոց է յետ իմ։ 19 Եւ ո՞վ գիտէ իմաստուն լինիցի թէ անմիտ, եւ կամ իշխելո՞ց իցէ ամենայն վաստակոցն իմոց զոր եսն վաստակեցի, եւ յորս իմաստնացայ ընդ արեգակամբ. սակայն եւ այս ունայնութիւն է։ 20 Եւ դարձայ ես հրաժարեալ սրտիւ իմով յամենայն վաստակոցն իմոց զոր վաստակեցի ընդ արեգակամբ։ 21 Զի է մարդ՝ զի վաստակ նորա իմաստութեամբ եւ գիտութեամբ եւ արութեամբ. եւ մարդ՝ որ ոչ ինչ վաստակեաց ի նմա՝ տացի նմա մասն նորա. սակայն եւ այս ընդունայնութիւն է եւ չարութիւն մեծ։ 22 Զի՞ լինի մարդոյն յամենայն վաստակս իւր, եւ ի յօժարութեան սրտի իւրոյ՝ յորում ինքն ջանայ ի ներքոյ արեգական։ 23 Զի ամենայն աւուրք նորա՝ ցաւոց, եւ տրտմութեան՝ զբօսանք իւր, եւ գիշերի ոչ ննջէ սիրտ նորա. սակայն եւ այս ընդունայնութիւն է։ 24 Եւ ոչ գոյ բարի ինչ մարդոյ, բայց զոր ուտէն եւ ըմպէն. եւ եցոյց անձին իւրում բարիս ի վաստակս իւր. սակայն եւ զայն տեսի զի ի ձեռանէ Աստուծոյ է։ 25 Քանզի ո՞վ իցէ որ ուտիցէ եւ ըմպիցէ առանց նորա՝՝։ 26 Զի մարդոյ բարւոյ՝ առաջի երեսաց իւրոց ետ զիմաստութիւն եւ զգիտութիւն եւ զուրախութիւն, եւ մեղանչականին ետ զբաղումն յաճախել եւ ժողովել եւ տալ բարւոյն առաջի երեսաց Աստուծոյ. սակայն եւ այն ունայնութիւն է եւ յօժարութիւն ոգւոյ։ |