ԺՈՂՈՎՕՂ 10 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)1 Ճանճք մեռեալք զազրացուցանեն զեւղս անուշունս. պատուական է սակաւիկ ինչ յիմաստութենէ, քան զմեծ փառս անմտութեամբ՝՝։ 2 Սիրտ իմաստնոյ յաջակողմ իւր, եւ սիրտ անմտի ի ձախակողմ իւր։ 3 Քանզի եւ ի ճանապարհի յորժամ գնայցէ անմիտն, սիրտ նորա պակասեսցի, եւ զոր ինչ խորհի՝ ամենայն անմտութիւն՝՝ է։ 4 Եթէ հոգի իշխանին ելցէ ի վերայ քո՝ մի՛ թողուր զտեղի քո. զի ողոքումն դարձուցանէ զմեղս մեծամեծս։ 5 Է չարութիւն զոր տեսի ի ներքոյ արեգական, որ իբրեւ յակամայ կամս՝՝ ել յերեսաց իշխանին։ 6 Տուաւ անմիտն ի բարձրութիւնս մեծամեծս, եւ մեծատունք ի խոնարհութեան նստցին։ 7 Տեսի ես զծառայս հեծեալս ի ձիս, եւ իշխանս՝ զի գնային իբրեւ զծառայս յերկրի։ 8 Որ փորէ խորխորատ՝ ի նոյն անկցի, եւ որ քակէ զցանգ՝ հարցէ զնա օձ։ 9 Եւ որ բառնայ քարինս՝ նոքիմբք չարչարեսցի, եւ որ պատառէ փայտ՝ նովին ճգնեսցի։ 10 Եթէ անկցի եւս երկաթն՝ եւ նա տրտմեցոյց զերեսս իւր. եւ զօրութիւնք զօրացուցանեն, եւ է առաւելութիւն քաջ իմաստութեանն։՝՝ 11 Եթէ հարցէ օձ ի թովել, ոչ ինչ է առաւելութիւն թովչին։ 12 Բանք բերանոյ իմաստնոյ՝ շնորհք, եւ շրթունք անմտի ընկղմեն զնա։ 13 Սկիզբն բանից բերանոյ նորա՝ անմտութիւն, եւ վախճան նորա՝ ծուփ չարութեան։ 14 Եւ որ անմիտն է յաճախէ զբանս. ոչ գիտէ մարդ զինչ եղեալ է, եւ զինչ լինելոց է զի զկնի նորա՝՝ ո՞վ պատմեսցէ նմա։ 15 Ջան անմտին չարչարեսցէ զնա, որ ոչ գիտաց երթալ ի քաղաք։ 16 Վա՜յ քեզ, քաղաք, որոյ թագաւոր քո մանուկ է, եւ իշխանք քո ընդ առաւօտս ուտեն։ 17 Երանի քեզ, երկիր, որոյ թագաւոր քո որդի ազատի է, եւ իշխանք քո ի ժամու ուտեն զօրութեամբ՝ եւ ոչ ամաչեսցեն՝՝։ 18 Ի վատութեան խոնարհեսցին հեծանաձգութիւնք, եւ ի դատարկութեան ձեռաց կաթեսցէ տուն։ 19 Ի ծաղր առնեն զհաց, եւ գինի եւ եւղ ուրախ առնեն զկենդանիս. եւ արծաթոյ լուիցէ ամենայն ինչ՝՝։ 20 Սակայն եւ ի մտի քում մի՛ անիծաներ թագաւորի, եւ ի շտեմարանս սենեկաց քոց մի՛ անիծաներ մեծի. զի թռչունք երկնից հասուցանեն զբարբառ քո, եւ որոց թեւք են՝ պատմեն զբան քո։ |