ԳՈՐԾՔ ԱՌԱՔԵԼՈՑ 16 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)1 Եւ եկն եհաս ի Դերբէ եւ ի Լիւստրա. եւ ահա աշակերտ ոմն էր անդ անուն Տիմոթէոս, որդի կնոջ Հրէի հաւատացելոյ եւ հօր հեթանոսի. 2 որ վկայեալ էր ի Լիւստրացւոց եւ յԻկոնացւոց եղբարց։ 3 Զսա կամեցաւ Պաւղոս ընդ իւր տանել, եւ առեալ թլփատեաց զնա վասն Հրէիցն որ էին ի տեղիսն յայնոսիկ, քանզի գիտէին ամենեքին զհայր նորա թէ հեթանոս էր։ 4 Իբրեւ անցանէին ընդ քաղաքսն, աւանդէին նոցա պահել զհրամանսն պատուիրեալս յառաքելոցն եւ յերիցանցն որք յԵրուսաղէմ։ 5 Եւ եկեղեցիքն հաստատէին ի հաւատս, եւ յաւելուին ի թիւն հանապազօր։ ԴԷ. 6 Եւ շրջեցան ընդ Փռիւգիա եւ ընդ կողմանս Գաղատացւոց, արգելեալք ի Հոգւոյն Սրբոյ խօսել զբանն յԱսիա։ 7 Բայց եկեալ առ Միւսեաւ՝ թեւակոխէին երթալ ի Բիւթանիա, եւ ոչ համարձակեաց նոցա Հոգին Յիսուսի։ 8 Եւ անցեալ ըստ Միւսիա՝ իջին ի Տրովադա։ 9 Եւ տեսիլ երեւեցաւ ի գիշերի Պաւղոսի. այր ոմն Մակեդոնացի կայր, աղաչէր զնա եւ ասէր. Անցեալ ի Մակեդոնիա օգնեսցես մեզ։ 10 Եւ իբրեւ զտեսիլն ետես, վաղվաղակի խնդրեցաք ելանել ի Մակեդոնիա, տեղեկացեալք թէ հրաւիրեաց զմեզ Տէր աւետարանել նոցա։ 11 Եւ ելեալ ի Տրովադայ դէպ ուղիղ գնացաք ի Սամոթրակէ, եւ ի վաղիւ անդր ի Նոր քաղաք. 12 եւ անտի ի Փիլիպպուս, որ է առաջին վիճակ Մակեդոնացւոց՝ քաղաք Կողովնիա. եւ անդ ի քաղաքին դադարեալ մեր աւուրս ինչ, 13 յաւուր շաբաթու ելաք արտաքոյ քաղաքին առ գետափնն ուր համարէին աղօթս մատուցանել, եւ նստեալ խօսէաք ընդ ժողովեալ կանայսն։ 14 Եւ կին ոմն անուն Լիդիա, ծիրանավաճառ ի Թիւատիր քաղաքէ, երկիւղած յԱստուծոյ, լուաւ, զորոյ Տէր իսկ եբաց զսիրտն անսալ խօսիցն Պաւղոսի։ 15 Եւ իբրեւ մկրտեցաւ ինքն եւ տուն իւր, աղաչէր եւ ասէր. Եթէ համարիք զիս հաւատացեալ Տեառն, մտեալ ի տուն իմ ագերուք։ Եւ բռնադատեաց տարաւ զմեզ։ 16 Եւ եղեւ մինչ երթայաք մեք յաղօթս, պատահեաց մեզ աղախին ոմն զոր ունէր այս հարցուկ. որ շահս բազումս տայր տերանց իւրոց մոլելովն։ 17 Նա զհետ եղեալ Պաւղոսի եւ մեր՝ աղաղակէր եւ ասէր. Արքս այս ծառայք Աստուծոյ Բարձրելոյ են, որ պատմեն ձեզ զճանապարհս փրկութեան։ 18 Եւ զայս առնէր ի բազում աւուրս. զայրացեալ Պաւղոս՝ դարձաւ եւ ասէ ցայսն. Պատուիրեմ քեզ յանուն Յիսուսի Քրիստոսի ելանել ի դմանէ։ Եւ ել ի նմին ժամու։ 19 Իբրեւ տեսին տեարք նորա եթէ հատաւ յոյս շահի նոցա, առեալ զՊաւղոս եւ զՇիղա՝ ձգեցին ի հրապարակ առ իշխանսն։ 20 Եւ ածեալ զնոսա առ զօրագլուխսն՝ ասեն. Արքս այս խռովեցուցանեն զքաղաքս մեր. ինքեանք Հրեայք են, 21 եւ պատմեն մեզ օրէնս զոր չէ արժան մեզ ընդունել եւ ոչ առնել, զի Հռովմայեցիք եմք։ 22 Եւ կուտեցաւ ամբոխն ի վերայ նոցա. եւ զօրագլուխքն պատառեցին զհանդերձս իւրեանց, հրամայեցին գան հարկանել. 23 եւ բազում վէրս եդեալ ի վերայ նոցա՝ արկին ի բանտ, պատուիրեցին բանտապետին զգուշութեամբ պահել զնոսա։ 24 Որոյ առեալ զայսպիսի պատուէր՝ արկ զնոսա ի ներքին բանտն, եւ զոտս նոցա պնդեաց ի կոճեղ։ 25 Եւ ի մէջ գիշերոյն Պաւղոս եւ Շիղայ կային յաղօթս եւ օրհնէին զԱստուած. ունկն դնէին նոցա կալանաւորքն։ 26 Եւ եղեւ յանկարծակի շարժումն մեծ մինչեւ շարժել հիմանց բանտին, եւ բացան անդէն դրունքն ամենայն, եւ ամենեցուն կապանք լուծան։ 27 Իբրեւ զարթեաւ բանտապետն եւ ետես բացեալ զդուրս բանտին, ձգեաց զսուսեր եւ կամէր երթալ զիւրովին, կարծէր փախուցեալ զկապեալսն։ 28 Եւ կոչեաց ի ձայն մեծ Պաւղոս եւ ասէ. Մի՛ ինչ գործեր ընդ անձն քո չար, քանզի ամենեքին աստ եմք։ 29 Խնդրեաց լոյս եւ դիմեաց ի ներքս, եւ զահի հարեալ անկաւ առաջի Պաւղոսի եւ Շիղայի. 30 եւ ածեալ զնոսա արտաքս՝ ասէ. Տեարք, զի՞նչ պարտ է ինձ առնել զի ապրեցայց։ 31 Եւ նոքա ասեն. Հաւատա ի Տէր Յիսուս Քրիստոս, եւ ապրեսցիս դու եւ ամենայն տուն քո։ 32 Եւ խօսեցան նմա զբանն Տեառն՝ եւ ամենեցուն որ էին ի տան նորա։ 33 Եւ առեալ զնոսա ի նմին ժամու գիշերոյն՝ լուաց ի վիրաց անտի, եւ մկրտեցաւ ինքն եւ իւրքն ամենեքեան անդէն վաղվաղակի։ 34 Եւ ածեալ զնոսա ի տուն իւր՝ եդ առաջի նոցա սեղան. եւ ուրախ եղեւ ամենայն տամբն հաւատացեալ յԱստուած։ 35 Եւ իբրեւ այգ եղեւ, առաքեցին զօրագլուխքն զնուիրակսն եւ ասեն. Արձակեա զարսդ զայդոսիկ։ 36 Եւ պատմեաց բանտապետն զբանսն՝ Պաւղոսի, եթէ՝ Առաքեցին զօրագլուխքն զի արձակիցիք. արդ ելէք եւ երթայք խաղաղութեամբ։ 37 Իսկ Պաւղոս ասէ ցնոսա. Գան հարեալ զմեզ հրապարակաւ, արս անմեղս Հռովմայեցիս, արկին ի բանտ, եւ արդ լռելեա՞յն հանեն զմեզ. ոչ այդպէս, այլ եկեսցեն ինքեանք իսկ հանցեն զմեզ։ 38 Եւ պատմեցին զօրագլխացն նուիրակքն զբանսն. զահի հարան իբրեւ լուան թէ Հռովմայեցիք են, եւ եկեալ աղաչեցին զնոսա։ 39 Եւ իբրեւ հանին, աղաչէին գնալ ի քաղաքէն։ 40 Եւ ելեալ ի բանտէն մտին առ Լիդիա, եւ տեսեալ զեղբարս՝ մխիթարեցին զնոսա եւ գնացին։ |