یوحنایِ مکاشفه 5 - گیله ماز

طومار و وَرِّه

¹ اون موقِه اون تَخت نِشینِ راسِ دَس دِلهِ ایتا طومار بَدییَم که اونه پُشت و رو بَنویشتِه با، و هفتا مُهرِ هَمرَه، مُهر و موم هَبا با.

² و ایتا رَسدار فِرشتِه بَدییَم که بُلَندِ آوازِ هَمرَه اعلام هَکوردِه: «کیِه که لیاقت بِدارِه طومارِ واز هَکونه اونه مُهرِشانِه بِشکِنِه؟»

³ و هیچکی آسِمانِ دِلهِ، یا زَمینِ سَر، یا زَمینِ جیر، نتَّنِسِّه طومارِ واز هَکونه یا اونه دِلهِ رِه بِیشِه.

⁴ و مَن شِروع هَکُردم زار زار بِرمِه هَکُردن چون هیچکی دَنِبا که لیاقت بِدارِه تا اون طومارِ واز هَکونه یا اونه دِلهِ رِه بِیشِه.

⁵ اون موقِه ایتا از ریش سِفیدان مَرِه باَگوته: «بِرمِه نَکُن؛ بِیِیش، اون شیر که یَهودایِ قَبیله یه جی و داوود ریشه یه جیه، پیروز هَبا، تا طومار و اونه هفتا مُهرِ واز هَکونه.»

⁶ و تختِ میَن، اون چارتا زندهِ مخلوق و ریش سِفیدانِ میَن ایتا وَرِّه بَدییَم ایسَبا که ایتا قُربانی یه مِثان هفتا شاخ و هفتا چِش داشتِه، که خُدای هفتا روحِن که تمام آدمانی که زمینِ سَر دَرِن وَسین بَرِسانده هَبان.

⁷ و وَرِّه بوماَ و اون تخت نشینِ راسِ دَسِ جی طومارِ بِیته.

⁸ وختی که طومارِ بِیته، اون چار تا زندهِ مخلوق و اون بیس و چار تا ریش سفید، گوسِند پِیش زَمین سَربَکِتَن. هَر کُدام از اوشان ایتا سازِ چنگ خودشانِ دَس داشتِن و پیالِه هایی طِلایِ جی داشتِن، که بُخوری جی پُر با که همون مقدّسین دُعاها هیسه.

⁹ وَ اوشان ایتا جدیدِ سرود بُخوانِسَّن که گونه: «تو لیاقت داری که طومارِ بَگیری و اونه مهرِشانه بِشکَنی، چونکه قُربانی هَبَیی و تی خونِ هَمرَه مَردُم رِه هر طایفه و زبان و قوم و ملَّتِ جی، خُدایِ وَسین بَهِیَّیی؛

¹⁰ و اوشانِ جی حکومتی بِساتی و کاهِنانی که اَمی خُدای پاکار هَبون وَ اوشان زَمینِ سَر سَلطنت کانَن.»

¹¹ ایما بِیشییَم و خیلی فِرِشتگانِ صدا رِه بِشنَوِسَّم که اون تَخت و زندهِ مخلوقا و اون ریش سِفیدانِ دُور تا دُور دَبان. اوشانه تعداد دَسِه دَسِه و هِزاران هزار با.

¹² وَ بُلَندِ صِدایِ هَمرَه گونه بان: «اون وَرِّه که قُربانی هَبا لیاقت دارِه که قُدرَت و ثروت و حکمت و قُوَّت، و حُرمَت و جلال و برکت اونه پیشکَش هَبو.»

¹³ ایما بِشنَوِسَّم که هر مخلوقی که آسِمانِ دِلِه و زَمینِ سَر و زمینِ جیر و دریایِ دِلِه، و هَر چی که اوشانه دِلِه دَرِه، گونَن: «اون تخت نشینِ وَسین و گوسِندِ وَسین، حمد و ثنا و حُرمت، و جلال و قُوَّت بیه، تا اَبد و تا اَبد.»

¹⁴ وَ اون چار تا زندهِ مخلوق باگُوتَن: «آمین»، وَ اون ریش سِفیدان خودِشانِه دیمِ سَر بَکِتَن و اونه پَرَسِّش هَکُردَن.