لوقا 6 - گیله ماز

عیسی مُقَدَّسِ شَنبِه یه صاحاب هَم هیسه

¹ ایتا مُقَدَّس شَنبِه روز، وَختی که عیسی گَندُم زارِ دِلِه رَد بونِه با، اونه شاگِردان گَندُم خوشِه رِه چینِه بان و خودِشانِه دَسِ کَفِ دِلِه سابِسَّن و خارنِه بان.

² وَلی عُلَمایِ فِرقِه فَریسی جی چَن نَفَر باگوتَن: «چِرا شُما كاری كه شَنبِه روزِ دِلِه جایِز نیِه رِه کانید؟»

³ عیسی جَواب هَدَه: «مَگِه نُخوانِسّید داوود وَختی خودش و اونه یاران وَشنا بان چه هَکُردَه؟

⁴ اون خُدایِ سِرِه یه دِلِه بَشَه و تقدیس هَبوسِّه نانِ بِیته بُخاردِه و خودِشِه یارِان رِه هَم هَدَه، درحالی که فقط کاهِنان اِجازه داشتِن اون نان جی بُخارِن.»

⁵ ایما عیسی اوشانه باگوته: «انسان ریکا شَنبِه روزِصاحاب اختیارهَم هیسَه.»

ایتا مَردای خُشک هَبوسِّه دَس شَفا بِیته

⁶ عیسی ایتا دیگه شَنبِه روز، یَهودیِانِ عبادتگاهِ دِلِه بَشَه و دَبا تَعلیم هَدِه. ایتا مَردای اوجِه دَبا که اونه راسِ دَس خُشک هَبا با.

⁷ توراتِ مُعَلِمین و عُلَمایِ فِرقِه فَریسی عیسی رِه زیرنظر داشتِن که بِینَن شَنبِه روز دِلِه کسی رِه شَفا دَنه یا نه، چون یِچّیه دُمّال دَبان تا دَلیلی گیر بیارَن که عیسی رِه تُهمَت بَزِنِن.

⁸ وَلی عیسی که اوشانِ خیال جی باخَبَر با، اون مَردای که اونه دَس خُشک هَبا با رِه باگوته: «بیه ایجه بییَس.» او هم ورسَه و اوجِه بیَسَه.

⁹ عیسی اوشانه باگوته: «شِیمی جی ایتا سوال دارَم، کُدام کار شَنبِه روزِ دِلِه دُرسِّه: خوبی هَکُردَن یا بَدی هَکُردَن، آدَمی جان نِجات هَدَئن یا اونه اَز بِین بَبِردَن؟

¹⁰ تمام اوشانیکه اونه دور و ور دَبان رِه بِیِشییِه و ایما اون مَردای رِه باگوته: «تی دَسِّ دِراز هَکُن!» اون خودِشِه دَسِّ دِراز هَکُردِه و اون دَس خوب هَبا.

¹¹ وَلی اوشان خِیلی عصبانی هَبان و همدیگَرِ هَمرَه مَشوِرَت هَکُردَن که عیسی یِه هَمرَه چِی هَکُنَن.

دَوازده رَسول اِنتِخاب هَکُردَن

¹² ایتا اَزین روزان، عیسی دُعای وَسین کوهِ سَر بَشَه و تمام شو رِه خدای حضور دَعا هَکوردِه.

¹³ صُبِ سَر خودشه شاگِردانِ دُخوانِسِّه و اوشانه دِلِه دَوازدَه نَفَرِ انتخاب هَکُردِه و اوشانه اِسمِ رَسول بَنَه:

¹⁴ شَمعون كه اونه اِسمِ پِطرُس بَنَه و اونه اَداش آندِریاس، یَعقوب و یوحَنا، فیلیپُس و بَرتولما،

¹⁵ مَتّی و توما، یَعقوب حَلفایِ ریکا، شَمعون که اونه وطن پرست هَم گونهِ بان،

¹⁶ یَهودا، یَعقوبِ ریکا، وَ یَهودای اَسخَریوطی که عیسی رِه خیانَت هَکُردِه.

’خوش بِحالِ شُما

¹⁷ عیسی شاگِردانِ هَمرَه کوهِ جی جیر بوما و ایتا صافِ زمینِ دِلِه بیَسَه، خِیلی از اونه شاگِردان و خیلی اِزدِحام یَهودیِه سَرتاسَر جی، اورشلیم، و صوروصیدون که دریایِ وَر با اوجِه دَبان.

¹⁸ اوشان بوما بان تا اونه گَبِ بِشنوئَن و خودِشانِه مَریضیِ یِه جی شَفا هَگیرَن، وَ اوشانیکه پَلیدِ روح اوشانه آزار دَنهِ با، شفا گیرنه بان.

¹⁹ تمام مَردُم تَقَلّا کانه بان خودِشان رِه به عیسی بَرِسانَن و اونه لَمس هَکُنَن، چون نیرویی که اونه جی دِرگا هَنِبا، هَمِه رِه شَفا دِنه با.

²⁰ ایما عیسی خودِشِه شاگِردانِ بِیِشییِه و باگوته: «خوش بِحالِ شُما كه فَقیرین؛ چون خُدایِ پادشاهِی شِیمی شییِه.

²¹ «خوش بِحالِ شُما كه اَلان وَشنایید؛ چونکه سیر بونید. خوش بِحالِ شُما كه اَلان بِرمِه کانید؛ چون خَندِنید.

²² «خوش بِحالِ شُما اون موقه که مَردم، انسانِ ریکایِ اِسمِ خاطِری شیمی جی بیزار هَبون و شِمِره خودِشانِ جَمعِ دِلِه دِرگا هَکونَن و شِمِره فاش هَدَن و تُهمَت بِزَنَن.

²³ اون روز، خوشحال هَبین و رَقص هَکُنید، چونکه شیمی پاداش آسمانِ دِلِه گَتِه هیسِه. چونکه اوشانه اَجداد هَم پِیغَمبَرانِ هَمرَه همینجور هَکُردَن.

²⁴ «وَلی وای بِحالِ شُما اِی پولداران؛ چونکه هَمین اَلآن هَم شیمی راحتی رِه بِیتین.

²⁵ وای بِحالِ شُما که اَلآن سیرین؛ چونکه وَشنا بونید. وای بِحالِ شُما كه اَلآن خَندِنید؛ چونکه ماتَم گیرنید و بِرمِه کانید.

²⁶ «وای بِحالِ شُما وَختی که مَردُم شیمی جی تَعریف هَکُنَن، چونکه اوشانه اَجداد هَم دُروئی پِیغَمبَران هَمرَه اینجور هَکُردَن.

شیمی دُشمَنانِ دوس بِدارین

²⁷ «وَلی اِی شُما که می گَبِ اِشنَوِنید، شِمِره گونَم شیمی دُشمَنانِ مُحَبَت هَکُنید و اوشانیکه شِیمی جی بیزارن رِه خوبی هَکُنید.

²⁸ هَر کی شیمی هَمرَه گوفتارو کانه اوشانه وَسین دُعای بَرکت هَکُنید، وَ هَر کی شِمِره آزار دَنه اونه وَسین دُعای خِیر هَکُنید.

²⁹ هرکَسی تی جوُلِ اینوَرِه چَک بَزَه، تی جوُلِ اونوَرم وَگِردان تا بَزِنِه. اَگه کَسی تی قوا ره تی جی خَسِّه هَگیره، بَنی تی پیرَن رِه هَم بَبِره.

³⁰ اَگه کَسی چیزی تی جی خَسِّه اونه هَدِه، وَ اَگه تی اَموالِ بِزور بِیته، نَخواه تِرِه پَس هَدِه.

³¹ مَردُمانِ هَمرَه هَمونجور رَفتار هَکُنید که اِنتِظار دَرید شِیمی هَمرَه رَفتار هَکُنَن.

³² «اَگه فَقَط اوشانیکه شِمِره مُحَبَت کانَن رِه مُحِبَت هَکُنید، شِمِره چه خیری دارِه؟ حَتّی گُناهکاران هَم اوشانیکه اوشانه دوس دارَن رِه مُحَبَت کانَن.

³³ وَ اَگه فقط اوشانیکه شِمِره خوبی کَانَن رِه خوبی هَکُنید، شِمِره چِه خِیری داره؟ حَتّی گُناهکاران هَم اینجور کانَن.

³⁴ وَ اَگه اوشانی رِه قَرض هَدین که دانین شِیمی قَرضِ وَگِرداندِنَن، شِمِرِه چه نَفعی دارِه؟ حَتّی گُناهکاران هَم دیگر گُناهکارِانِ قَرض دَنِن، چون دانَن ایتا روز خودِشانِه قَرضِ پَس هَگیرنَن.

³⁵ وَلی شُما شیمی دُشمَنانِ مُحَبَت هَکُنید و اوشانه خوبی هَکُنید و بِدون اینکه پس هَگیتَن فِکر دَبین اوشانه قَرض هَدین، چون شِیمی پاداش گَتِئه و خُدای مُتعالِ ریکا بونید، چون او ناشُکران و بَدکارانه هَمرَه مِهربانه.

³⁶ پس رَحیم هَبین، هَمونجور که شیمی آسِمانی پیَر رَحیمه.

دیگَرِانه داوَری هَکُردَن

³⁷ داوَری نَکُنین تا شِمِرِه داوَری نَبو. مَحکوم نَکُنین تا مَحکوم نَبین. بِبَخشین تا بَخشیدِه هَبین.

³⁸ هَدین تا شِمِره هَدَه هَبو؛ ایتا کیله پُر هَکُردهِ و فِشار هَدَه و تِکان هَدَه و سَرمَشت هَبا شِیمی دامَنه میَن بَریخته بونه! چون هر کیلِه یِه هَمرَه هَدین، همون کیله یِه هَمرَه شِمِره هَدَه بونه.»

³⁹ وَ این مَثَلِ اوشانِ وَسین بیاردِه و باگوته: «مَگِه ایتا کور تانهِ ایته دیگر کورِ عَصاکش هَبو؟ مَگِه هر دتاشان چاهِ دِلِه دَنِکَنَن؟

⁴⁰ شاگِرد، خودشه اُسّایه جی سَرتَر نیِه، وَلی وَختی کامِلاً خودشه تَعلیم و تَربیَتِ تَمام هَکونه، تانه خودِشه اُسّایهِ مِثان هَبو.

⁴¹ «چجوری کَمل ذَرِّه رِه تیِ اَداشِ چِشِ میَن دینی، وَلی اون چوئی كه تیِ چِشِ میَن دَاری رِه، نَینی؟

⁴² چطور تانی تیِ اَداشِ باگویی: ”اَداش، بَنی کَمل ذَرِّه رِه تی چِشم جی دِرگا بیارَم“، وَلی اینکه چو رِه تیِ چِشمِ میَن نَینی؟ ای دُرو، اوَّل چو رِه تیِ چِشمِ جی دِرگا بیار، ایما بِهتَر تانی بِینی و کَمل ذَرِّه رِه تیِ اَداشِ چِشمِ جی دِرگا بیاری.

دار و اونه میوِه

⁴³ «هیچ وَخت خُجیر دار، بَدِ میوِه بِه بار نیارنِه، وَ هیچ وَخت بَدِ دار خُجیرِ میوِه نَدِنه.

⁴⁴ هر داری رِه اونه میوِه یه جی شَئنِه بِشناختِن. نَشَئنِه خاربُنِ جی اَنجیل بَچیَن ولَمبَس جی اَنگور!

⁴⁵ خجیرِ مَردای خودشه خُجیر دِلِ اَمبار جی، خوبی به بار هارنه و بَد مَردای خودشه بَدِ دِلِ اَمبارِ جی، بَدی به بار هارنه. چون زِبان اونچه جی که دِله میَن سرمَشتِ، گَب زَنه.

دُتا سِرِه

⁴⁶ «چِطور بونه که، مَرِه ’آقا، آقا‘ دُخوانید، وَلی اونچه که گونَم رِه عَمَل نُکانید؟

⁴⁷ اونکه می وَرجه هَنه و می گَبِ اِشنَوِنه و اونِه عَمَل کانه، شِمِره گونَم کِیه ماندِنِه.

⁴⁸ او، کَسی ره ماندِنه که خودشه سِرِه یه بساتَنِ وَسین زِمین رِه جَل بَکَنِسّه و سِرِه یه بُنوارِ صخره سَر بَنَه وَختی لاه بوما و آب اون سِره رِه فشار بیارده، نَتَّنِسِّه اونِه تِکان هَدِه، چون مُحکَم بِساته هَبابا.

⁴⁹ وَلی اونیکه می گَبِ اِشنَوِنه و اونِه عَمَل نُکانه، اونه رِه ماندِنه که خودشه سِره رِه بِدون بُنوار زِمینِ سَر بِساته. وَختی لاه اون سِرِه رِه فشار بیارده، دَرجا فور بوماَ و اون سِرِه یه ویرانی چقدر گَتهِ با.»