نامِه مَسیحینی عبرانی نِژادی سِه 4 - گیله ماز

خُدایِ آسایش هَدَئَن

¹ پَس با اینکه این وَعدِه یه رَفتَن اونه آسایشِ دِلِه هَلَه پابرجائه، تَرسِنَم که نَکُنِه معلوم هَبو که یِنَفر شیمی جی، اون وعده یه بِدس بیاردنِ وَسین شِکست بُخارِه.

² چون اَمَره هَم اوشانه مِثان خَبَر خوش بَرسیِه. وَلی اون پِیغام که اوشان بِشنَوِسَّن، اوشانه وَسین منفعتی نِداشتَه، چون وختی اونه بِشنَوِسَّن ایمان هَمرَه گوش نَدَن

³ چون اَما که ایمان بیاردِیم، اون آسایشِ دِلِه شونیم. هَمونجور که خُدا مَزمورِ کِتابِ دِلهِ باَگوته: «پَس می غیظ دِلهِ قَسَم بُخاردَم اوشان می آسایشِ دِلِه نییَنِن،» هر چَن، اونه کاران دُنیایِ خلق هَکُردَنِ موقِه، تَمام هَبا با؛

⁴ چون اون، یِجا توراتِ دِلِه هفتمین روز خَبَری اینجور باَگوته: «و خُدا هفتمین روز دِلِه، خودشه تمام کارانِ جی آسایش بِیتِه،»

⁵ و باز ایجِه باَگوته: «اوشان می آسایشِ دِلِه نییَنِن.»

⁶ پس، اوجِه یه جی که بعضیان هَلَه فُرصت دارَن که اونه آسایشِ دِلِه بوشون، و اوشانیکه پیشتَرخَبرخوشِ بِشنَوِسَّن، نااِطاعتی خاطری نَتَّنِسَّن دِلِه بوشون

⁷ خدا یِدفه دیگه ایتا خاصِ روزِ تعيین کانه، «اِمروزِ» و سالها بعد مَزمورِ کِتابِ دِلهِ داوود زبانِ هَمرَه، این کلماتِ هَمرَه باَگوته: «اِمروز، اَگه اونه آوازِ اِشنَوِنید، شیمی دِلِ سنگ نَکُنین.»

⁸ چون اَگه یوشَعِ پیغمبر اوشانِ آسایش هَدَه با، دُمّالتَر خُدا ایتا روز دیگَرِ جی گَب نَزَنه با

⁹ پَس خُدایِ قومِ وَسین، مقدّسِ شنبه یه آسایشِ بِجا ماندِنِه.

¹⁰ چون هر کی خُدایِ آسایشِ دِلِه شونِه، خودشه کارانِ دِلِه هم آسایش گیرنِه، هَمونجور که خُدا خودشه کارانِ جی آسایش بِیته.

¹¹ پَس بیئین تقلّا هَکُنیم تا اون آسایشِ دِلهِ بیشیم، تا هیچکس اینجور نا اِطاعتی هکُردنِ هَمرَه نَکِّه.

¹² چون خُدایِ کلام، زِندِئِه و کار کانه، و هر دو دَمِ شمشیرِ جی تیز تَرِه، جوری بینِه که نفس و روح و مفاصل و مغز و خاشِ سیفا کانه، فِکرا و دِلِ نیَّتان رِه تشخیص دَنه.

¹³ هیچ چیزی تمام دنیای دِلِه خدای چِشِ جی جا هَدَه نیِه، بلکه همه چیز اونه چِشِ پیش که اَمی حساب اونه هَمرَئِه، لُخت پَتی و معلومِ.

عیسی، کاهنِ اعظم

¹⁴ اوجِه یه جی که اَما ایتا گَتِه کاهنِ اعظم داریم که آسِمانانِ سَمت جآر بَشَه، یَعنی عیسی، خُدایِ ریکا، بیئین اَمی ایمانِ اعترافِ قایِم بِداریم.

¹⁵ چون اَمیِ کاهنِ اعظم جوری نیِه که نَتَّنِسِّه بو اَمیِ ضَعفهایِ هَمرَه همدردی هَکونه، بلکه کَسیِه که اَمی مِثان هر نَظَرِ جی آزمون هَبا، بدون اینکه گُناه هَکونه.

¹⁶ پَس اِطمینانِ هَمرَه فیضِ تختِ نَزدیک هَبیم تا اَمَرِه رَحم هَبو و فیضِ بِدس بیاریم که احتیاجِ موقِه اَمَرِه کُمک هَکونِه.