اول پِطرُس 2 - گیله ماز

ایتا زندهِ سنگ و مُقدَّسِ مَردُم

¹ پَس هر جور بَدی، و هر جور حیله و دُرویی و حَسودی، و هر جور تُهمَتِ شیمی جی دور هَکُنید

² و ایتا تَرِه وَچِه یه مِثان، روحانی پاکِ شیرِ ذوقِ بِدارید تا اونه طریق نِجاتِ دِلهِ رشد هَکُنید،

³ اگه راس راسی، مَزِه هَکُردَین که خداوند خُجیرِ.

⁴ اونه نَزدیک هَبوسَّنِ هَمرَه، یَعنی اون زندهِ سنگ که مَردُم اونه رَد هَکوردِن، وَلی خُدایِ وَرجه انتِخاب هَبوسِّه و با ارزِشِ،

⁵ شُما خودِتان هم ایتا زندهِ سَنگانِ مِثانین، که ایتا روحانی عمارَت مِثان بِساته بونید تا مقدَّسِ کاهِنانِ مِثان هَبین تا عیسی مَسیح طریقِ جی، روحانی قُربانی ها که خُدا اوشانه قبول کانه پیشکش هَکُنید.

⁶ چون اِشعیایِ پیغمبرِ کِتابِ دِلِه بوما که: «اَسِه صَهیونِ کوهِ دِله سَنگی نَنَم، انتخاب هَبا و با اَرزشِ بَنایِ اصلی سَنگ؛ هر کس که اونه ایمان بیارِه شرمنده نَبونه.»

⁷ این سَنگ شِمِرِه که ایمان بیاردین خیلی با اَرزِشِ؛ وَلی اوشانیکه ایمان نیاردِنِ وَسین، «اون سَنگیِه که بَنائیشان رَد هَکوردَن بَنایه اَصلی ترین سَنگ هَبا،»

⁸ و هَم، اشعیای کِتابِ دِلهِ بنویشتِ هَبا «ایتا سَنگ که بَکِتَنِ باعث هَبو، و ایتا صخره که بَکِتَنِ باعث هَبو.» اوشان کَنِن چون خُدایِ کلامِ جی اطاعت نُکانَن، همونجور که این کارِ وَسین تعیین هَبان.

⁹ وَلی شُما انتِخاب هَبوسِّه نسل و کاهنینی هیسین که شاهانِه کاهنی کانید، شُما مُقدَّس مِلَّت و مَردمی هیسین که خُدای مُلکین، تا اونه عالی صِفات اعلام هَکُنید که شِمِره ظُلَمات جی خودشه عجیبِ نورِ دِلِه دُخوانِسِّه.

¹⁰ پیشتَر قومی نَبَین، وَلی اَسِه خُدایِ قومین؛ یه موقِه خُدایِ رَحمَت جی محروم بِین، وَلی اَسِه خُدایِ رَحمَتِ بِیتین.

¹¹ اِی عَزیزِان، شیمی جی که این دُنیایِ دِلِه مُسافر و غریبین خواهش کانَم که جسم هوا و هوسِ جی که شیمی روحِ علیه دَرِه جنگ کانِه، دوری هَکُنید.

¹² بی‌ ایمانان میَن شِیمی کِردوکار مُحترم هَبو تا اوشانیکه شیمی علیِه گب زَنِن که شِیمی اعمال بَدِ، شِیمی خُجیرِ کارِ بِیشییَنِ هَمرَه، خُدا رِه اون روز دِلِه که دینَن، پرسِّش هَکُنَن.

صاب مَنصَبانِ جی اطاعت هَکُردَن

¹³ خُداوَندِ خاطِری، هر صاب مَنصَبِ جی که آدمانِ میَن تعیین هَبا، اطاعت هَکُنید، خَنِه پادشاه هَبو که همه یه جی سَرترِه،

¹⁴ یا فرمانداران که اونه مأمورِن تا آدَمانِی که بَدِ کاران کانَن رِه مُجازات هَکُنَن و آدمانی که خُجیرِ کار کانَن رِه تحسین هَکُنَن.

¹⁵ چون خُدایِ خواسِّه اینه که خودِشِه خُوبی هکُردنِ هَمرَه، نادانِ مَردُم احمقانِه گَبِ جُلوهِ هَگیرِه.

¹⁶ ایتا آزادِ مَردمِ مِثان زندگی هَکُنید، ولی شیمی آزادی رِه ایتا سَرپوش شرارتِ وَسین نَکُنین، بلکه ایتا خُدایِ پاکارانِ مِثان زندگی هَکُنید.

¹⁷ همه رِه حُرمَت بَنین، اَداشانِ مُحبت هَکُنید، خُدا تَرس هَبین و پادشاه رِه اِحتِرام بَنین.

¹⁸ اِی پاکاران، کامِلِ احترامِ هَمرَه شیمی اَربابانِ جی اطاعت هَکُنید، نه فقط اون اَربابانِ هَمرَه که خُجیرِ و مُلایم هیسَن، بلکه بی انصافِ اَربابانِ هَمرَه هم همینجور.

¹⁹ چون خَجیرِ کار اینه، کسیکه خُدا رِه چِش داره، وختی که به ناحَق رَنج بَکِشِه، بی انصافی رِه تَحمُل هَکونه.

²⁰ چون شیمی وَسین چه فایده ای داره وختی که شُما گُناه کانید و تنبیه بونید و تَحمُل کانید؟ ولی اَگه خوبی هَکُنید و اونه عَوض رنج بَینین و تحمل هَکُنید، این کار ایتا کاری یِه که خُدایِ نظر خُجیرِ.

²¹ چون، شُما اینه وَسین دُخوانِسِّه هَبَین، چون مَسیح هم شیمی خاطری عذاب بَکِشییَه و شِمِرِه ایتا سرمخش بَنَه تا اون راهی که اون بَشَه، شُما هم بیشیِن.

²² «او هیچ گُناهی نَکُردِه، و اونه دَهَنِ دِلهِ هیچ حیله ای پیدا نَبا.»

²³ وختی اونه فاش هَدَن، فاشِ هَمرَه جَواب نَده؛ و اون موقِه که رنج بَکِشیِه، تَهدید نَکُردِه، بلکه خودِشِه خُدایِ دَس، که عادِلِ داورِ بِسپارِسِّه.

²⁴ مسیح خودِش اَمیی گُناهان رِه خودشه تَنِ دِلهِ صَلیبِ سَر دوش بَکِشیِیهَ، تا اَما گُناه وَسین بَمیریم و صالِحِی یه وَسین زندگی هَکُنیم، اونه زَخمهای هَمرَه شَفا بِیتین.

²⁵ چون شُما ایتا گوسِند مِثان بِین که شیمی راهِ گُم هَکُردهِ بِین، وَلی اَسِه گالِش و شیمی جانهایِ ناظرِ سَمت وَگَرِسّین.