لوقا 12 - کتاب مقدس به زبان گیلکی - گویش رشت و غرب گیلانفَریسی خمیر مایه جا دوری بُکونید 1 اَ وقت درون، هیزاران نفر جمَ بوستید، اَنقَدکی همدیگرَ پایَ دَمَجستن دیبید. عیسی اول خو شاگردان مرا بنا به گب زئن بُکود و بگفت: «فَریسی فرقه عالمان خمیر مایه جا کی هو ریاکاری ایسه، دوری بُکونید. 2 هیچّی جخُفته نیه کی آشکار نبه و هیچّی جیگا بُخورده نیه کی بیده نبه. 3 اونچیَ کی ظولمات درون بگفته ئید، روشنائی درون ایشتاوسته بِه، و اونچیَ کی دَوَسته دران پوشت پچ پچ بُکوده ئید، جه بام ئانِ جُور، جار بزه به.» 4 «رفقان، شمرأ گَم اوشان جا کی جانَ کوشیدی و ویشتر جه اون کاری نتانید کودن، نترسید. 5 شمرأ نیشان دئم کی جا وا ترسئن: اونی جا بترسید کی وقتی شیمی جانَ بیگیفت، اَ قدرت و ایختیارَ دَره کی شمرأ جهندم درون تَوَده. بله، شمرأ گَم، اونِ جا وا تَرسئن. 6 مگه پینج تا چی چی نیَ، دو قِران نُفروشیدی؟ جه اَ رو، حتی ایتا جه اوشان خُدا ورجه فراموشَ نیبه. 7 حتی تمان شیمی سر مو بیشمارده یه. پس نترسید، چونکی شیمی ارزش جه هیزاران چی چی نی ویشتره.» 8 «شمرأ گَم، هرکی مَرا مردوم ورجه اعتراف بُکونه، انسان پسرَم اونَ، خُدا فیریشته ئان ورجه اعتراف خوائه کودن. 9 ولی هرکی مردوم ورجه مَرا حَشا بُکونه، خُدا فیریشته ئان ورجه حَشا خوائه بوستن. 10 هرکی گبی، ضدّ انسان پسر بگه، ببَخشه خوائه بوستن، ولی هرکی روح القدسِ کُفر بگه، ببَخشه نخوائه بوستن. 11 هَطو کی شمرأ عبادتگائان و حاکمان و پیله تران ورجه ببردید، دیل نیگران نیبید کی چُطو جه خودتان دیفاع بُکونید یا چی بیگید، 12 چونکی اُ زمات روح‌القدّس اونچیَ کی بایسی بیگیدَ شمرأ آموجانه.» نادان ارباب نَقل 13 اینفر خلق میان اون بگفت: «اوستاد، می برار بُگو می پئر ارثَ می اَمرا قسمت بُکونه.» 14 ولی عیسی جواب بدَه: «اَی مرداک، کی مَرا شیمی میان قاضی یا مُقَسّیم بُکوده؟» 15 پس مردومِ بگفت: «واخُب بیبید و شمرأ حرص و طمع جا دور بدَرید، چونکی آدمی زندگی، به اونِ زیادی مال و منال داشتن نیه.» 16 بازون اَ نَقل اَشانَ ره باورد: «ایتا اربابِ زمین، خَیلی محصول بدَه. 17 پس اُ ارباب خو مرا فیکر بُکود، ”چی بُکونم، چونکی جایی نارَم می محصولَ انبار بُکونم؟“ 18 بازون بگفت: ”دانم چی وا کودن! می تیلامبارانَ فگوردانم و تیلامباران پیله تر چاکونم و تمان گندم و می دارائیَ اویا ذغیره کونم. 19 و می جانَ گَم: اَی جان، خَیلی سال ره اَنقَد دارائی جمَ کوده ئی. حَلا آرام بگیر؛ بُخور و بُنوش و خوش بُبو.“ 20 ولی خُدا اون بگفت: ”ای نادان! هه امشب تی جان تی جا فیگیفته به. هسّا دارایی ئی کی جمَ کوده ئی کیَه فارسه؟“ 21 اَنه، عاقیبت کَسی کی خوره دارائی جَما کونه ولی خُدا ره، دارا نیه.» نیگران نیبید 22 بازون عیسی خو شاگردانِ بگفت: «پس شمرأ گَم، شیمی زیوَستنِ نیگران نیبید کی چی بُخورید، و نه نیگرانِ شیمی تَن کی چی دُکونید. 23 زیوَستن جه خوردن، و تَن رخت و لباس جا با ارزش تره. 24 کلاچانَ فندرید: نه کاریدی و نه بینیدی، نه تیلامبار دَریدی و نه کندوج؛ با اَن همه خُدا اوشان روزی فَدِه. و شُمان چَندَر با ارزشتر جه پَرنده ئانید! 25 کیسه جه شُمان کی بتانه نیگرانی مرا، ایتا ذرِّه خو عُمرَ زیادَ کونه؟ 26 پس اَگه اَ کوج کارِ نَتانید کودن چی واسی الباقیَ نیگرانید؟ 27 سوسنان فندرید کی چُطو پیله بیدی نه زحمت کیشیدی و نه بافیدی. با اَ حال شمرأ گَم کی حتی سلیمانِ پادشا ئم خو شُکوه و جلال مرا ایتا جه اَ سوسنانِ قشنگی مانستن نُبوست. 28 پس اَگه خُدا صارا واشَ کی ایمرو نئَه و فردا تُنور میان تَوَدَه به، اَطو پوشانه، چندر ویشتر شمرأ، اَی کم ایمانان! 29 پس اَنِ دُمبال نیبید کی چی بُخورید یا چی بُنوشید؛ اَشان واسی نیگران نیبید. 30 چونکی اَ دُنیا مردومان، اَجور چیان دُمبال ایسید، و شیمی پئر دَنه کی همه ی اَشانَ احتیاج دَرید. 31 پس بجای اون شُمان، اونِ پادشائی دُمبال بیبید، و همۀ اَشانم شمرأ فَدَه خوائه بوستن. 32 «اَی کوچ گله، هراسان نیبید، چونکی شیمی پئرِ رضایت اَنه کی پادشائیَ شمرأ فَده. 33 اونچیَ کی دَریدی بُفروشید و مختاجانَ فَدید؛ شمرأ کیسه ئانی جورا کونید کی نُپوسه، و گنجی آسمان درون ذغیره بُکونید کی تمانَ نیبه، اُ جائی کی نه دوزد اَیه و نه بید زَنه. 34 چونکی هرجا کی شیمی گنج نئَه، شیمی دیلم اویا نئَه. حاضِیر بِئسید 35 «همیشَک رخت دکوده خیدمت ره حاضیر بیبید! 36 هوشانی مانستن بیبید کی خوشان ارباب رافا ئید تا عروسی جا واگرده، تا هَطو کی راه جا فارِسه ودرَ بُکوبه، تُند و تأکیدی مرا درَ اون ره وازا کونید. 37 خوشا به حال هو خیدمتکارانی کی وقتی اوشان ارباب واگرده، اَشانَ بیدار بیدینه. حئیقتن، شمرأ گَم، خودش خو رختَ خیدمت ره دُکونه؛ اوشانَ سُفره سر نیشانه و اَیه اَشانِ ره خیدمت کونه. 38 خوشا به حال خیدمتکارانی کی وقتی اوشان ارباب راه جا فارسه، چی نصفه شب ببه، چی صوب دَم! اوشانَ بیدار بیدینه.» 39 «ولی اَنه بدانید کی اَگه صاحاب خانه دانستی کی دوزد چی ساعتی خوائه اَمون، وَنَهشتی خو خانه جا دوزدی ببه. 40 پس شُمانم حاضیر بأسید، چونکی انسان پسر، هو وقتی خوائه اَمون کی اون رافا نیئید.» 41 پِطرُس عیسی جا واورسه: «آقا، اَ نقلَ امرا باوردی یا همه کَس ره؟» 42 عیسی خُداوند بگفت: «پس اُ مباشیر اَمین و دانا کیسه کی اونِ ارباب اَنه خو خیدمتکاران خانه پیله تر چاکونه تا اوشانِ خوراک سَامَ بموقع فَده؟ 43 خوش به حال اُ غُلامی کی وقتی اونِ ارباب واگرده، اونَ خو کارِ سر بیدینه. 44 حئیقتن شمرأ گَم کی اونَ خو تمان دارائی سرِ جُور خوائه نَئن. 45 ولی اَگه اُ غُلام خو مرا بگه کی ”ارباب دیرا کوده،“ و بنا به نوکران و کولفتانَ اذیت و آزار بُکونه و بُخوره و بُنوشه و مستَ کونه، 46 هو موقع روجی کی خو ارباب رافا نیه و هو وقتی کی جه اون واخُب نیه خوائه اَمون و اونَ دوخالا کونه و خیانت کاران میان تَوَده. 47 غُلامی کی خو ارباب خواسته یَ دَنه و با اَ وجود، خوره اُ کارِ واسی حاضیرَ نُکونه، حیسّابی چوب خوره. 48 ولی اونکی خو ارباب خواسته یَ نانه و کاری کونه کی تنبیه قابیلِ، کمتر چوب خوره. هر کیَ ویشتر فَدَه ببه، اون جا ویشتر حیساب فیگیفته به و هر کیَ ویشتر واسپارده ببه، ویشترم جواب پس خوائه دَئن. آشتی نه، سیوا بوستن 49 «مَن باموم تا زمین سر آتش واگیرانم، و اَی کاش تا هسّا ول بیگیفته بو! 50 من ایتا تعمید دَرم کی بایسی بیگیرم، و تا اون به انجام فارسه خَیلی پریشانم. 51 خیال کونیدی باموم زمین سر آشتی باورم؟ نه، شمرأ گَم باموم تا سیوایی تَودم. 52 چونکی بازین پس پینج نفر جه اهل ایتا خانه میان سیوایی دکفه! سه نفر ضّد دونفر و دونفر ضّد سه نفر. 53 اوشان میان سیوایی دکفته به! پئر ضّد پسر و پسر ضّد پئر، مار ضّد کُر و کُر ضّد مار، مردومار ضّد عروس و عروس ضّد مردومار.» زماتِ تعبیر 54 بازون خلقِ بگفت: «هَطو کی بیدینید ایتا ابر مغرب جا پیدا بُبوست، تُند و تأکید گیدی: ”وارش خوائه اَمون،“ و وارش وارِه. 55 و هَطو کی جنوب جا باد اَیه، گیدی: ”هوا خَیلی گرمش خوائه بوستن،“ و هَطو به. 56 اَی ریاکاران! شُمان کی خُب دانیدی زمین و آسمان ظاهیرَ چطو تعبیر بُکونید، چُطو به جه تعبیر اَزماتی کی اونِ درون ایسائید بمانسته ئید؟ 57 چره خودتان اونچی باره کی دُرستِ قضاوت نُکونید؟ 58 وقتی تی شاکی مرا حاکم ورجه شی، تقلّا بُکون کی راه درون اون مرا سُلوُک بُکونی، نبه کی تره قاضی ورجه ببره و قاضی تره مأمورَ واسپاره، و خولتانک درون دکفی. 59 تره گَم تا آخرین قرانَ فاندی، خولتانک جا بیرون نخوائی اَمون.» |
@ 2024 Korpu Company