دوم قرنتیان 12 - کتاب مقدس به زبان گیلکی - گویش رشت و غرب گیلان

پولُس رویائان و اونِ جسمِ خار

¹ من بایستی هُطو افتخار بُکونم. هرچن کی اونِ جا هی منفعتی نبرَم، هسّا می افتخارَ رویائان و خُداوند مکاشفات گفتنِ اَمرا ادامه دَئَم.

² اینفرَ مسیح درون ایشناسَم، کی چارده سال پیش سِیوم آسمان بَبرده بُبوست- نانم تنِ درون یا بیرون جه تن، خُدا دَنه.

³ و من دَنم کی اَ آدم بهشت بَبرده بُبوست- نانم تن درون یا بیرون جه تن، خُدا دَنه-

⁴ و اون چیزایی بشتاوست کی نشه گفتن، کی آدم ره خُب نیه اوشان باره گب بزنه.

⁵ من اَجور آدم ره افتخار کونم، ولی خودم باره جغیر ضَعفانی کی دَرَم افتخار نُکونَم-

⁶ هرچن اَگه بخوام افتخار بُکونم، نادان نَیَم، چونکی حئیقتَ گفتن دَرَم؛ ولی اَ کار جا دوری کونم تا نبه کی ایکس خیال بُکونه، من جه اونچی کی می درون دینه و می جا ایشتاوه پیله ترم.

⁷ پس اَنه واسی اَ پیله مکاشفات کی بی حد و اندازه یَم ایسه، مَره مغرور نُکونه، ایتا خار می جسمِ درون مَره فدَه بُبوست، یعنی شیطانَ روانه کود، تا مَره عذاب بدِه و وَئنلانه کی من مغرور بَبم.

⁸ خُداوندِ جا هه جریانِ ره سه وار خواهش بُکودم کی اَنه می جا اوسانه،

⁹ ولی خُداوند مَره بُگفت: «می فیض تره وَسِ، چونکی می قُدرت، ضَعفان درون کامل به.» پس، اَنه واسی من ویشتر جه قبل شادی اَمرا می ضعفانِ ره افتخار خوائم کودن تا مسیح قُدرت می سر قرار بیگیره.

¹⁰ پس مسیح خاطری، ضَعفان، فاش ئان، سختیائان، آزارواذیت و بَلائان درون، راضی ام. چون وقتی ضَعیفم، پس قوی ایسَم.

¹¹ من ایتا نادان بوم! شُمان مَرا مجبور بُکودید، چونکی بایستی می جا تعریف بُکوده بید. چون هر چن کی هیچی نیم، ولی اَ ’پیله رسولان‘ جا هیچی کم نارم.

¹² ایتا حئیقتی رسول نیشانه ئان، نهایت صبر و تحمل مرا شیمی میان آشکار بُبوست، نیشانه ئان و مُعجزات و کارانی کی قُدرت مرا ایسه.

¹³ چونکی چی درون الباقی کلیسائان جا کمتر شمرأ لوطف بُبوست جغیر اَنکی من خودم ایتا بار شیمی کول سر نُبوم؟ می اَ خطایَ ببخشید!

¹⁴ الان سیومین مرتبه ره حاضرم شیمی دِئن ره بایم، و هی باری شیمی کول سر نخوام نَئن. چره کی شیمی مال و منال دمبال نیَم بلکی خودتانَ خوائم. چونکی زاکان وظیفه نیه کی خوشان پئر و مار ره مال و منال جما کونید، بلکی پئر و مارِ وظیفه ایسه.

¹⁵ من ذوق مرا شیمی جان ره خرج کونم و می جانم نَئم. اگر من شمرأ ویشتر دوست دَرم، مگه بایستی شُمان مَرا کمتر دوست بدَرید؟

¹⁶ ولی با اَنکی قُبیل دَریدی من باری شیمی کول سر نُبوم لابد گیدی حُقِ بازم و حیله مَرا شمرأ بدَس باوردم.

¹⁷ مگه بواسطه هرتا جه اوشان کی شیمی ورجه اوسه کودم شیمی جا منفعت بَبردم؟

¹⁸ من تیتوس جا خواهش بُکودم کی شیمی ورجه بایه و اَمی برارم اونِ مَرا اوسه کودم. مگه تیتوس شیمی جا منفعتی بَبرده؟ مگه امان ایتا روحِ درون عمل نُکونیمی؟ مگه همدیگر اَمرا ایتا راهَ نُشوئیم؟

¹⁹ مگه تا هسّا اَطو گُمان بُکودید کی امان تقّلا کونیم شیمی جُلُو اَمی جا دفاع بُکونیم؟ اَمان خُدا محضر میان اوشانِ مانستن گب زنیم کی مسیحِ درونید، ای عزیزان هر اونچی کی کونیم، شیمی ایمانِ بنا کودن واسی ایسه.

²⁰ چونکی من ترسم شیمی ورجه بایم و اوجور کی انتظار دَرم شمرأ نیدینم، و شُمانم اوجور کی انتظار دَریدی مَرا نیدینید- شاید شیمی میان جنگ و جدال، حسودی، غیظ، دُشمندی، بُهتان، غیبت، غرورر و هرکی هرکی بِبه.

²¹ و اونِ ترسَم دَرم کی وقتی ایوارده شیمی ورجه بایم، می خُدا شیمی جُلُو مَرا فروتن بُکونه و من مجبور بَبم بعضیان واسی کی قبلا گُناه بُکودید و جه خوشان ناپاکی، بی حیائی و خوش گُذرانی جا توبه نُکوده اید، عزا داری بُکونم.