اوّل قرنتیان 11 - کتاب مقدس به زبان گیلکی - گویش رشت و غرب گیلان

¹ پس، می جا سرمقش بيگيريد، هُطوکی من مسيح جا سرمقش گيرم.

سرَ پوشانِن

² هسّا شیمی جا تعریف کونم کی همه چی میان مرا یاد آوریدی و حتی اُ رسم و رسوم ئانَ هُطوکی شمرأ واسپاردم، دَریدی.

³ ولی خوائم بفهمید کی هر مردِ سر مسیح ایسه، زنِ سر مردِ و مسیحِ سر خُدا ایسه.

⁴ هر مردای کی خو سَرَ بُپوشانه و دُعا یا نبّوت بُکونه، خودشِ سَرَ بی حُرمت بُکوده دَره.

⁵ ولی هر زنای کی خو سرَ نُپوشانه، دُعا یا نبّوت بُکونه، خو سرَ بی حُرمت بُکوده دَره، اونِ اَ کار، دُرُست اَنه مانه کی خو سرَ بتاشته بِبه.

⁶ چونکی اَگه ایتا زنای خو سرَ نُپوشانه، پس بایستی خو مویَ کوتاه بُکونه. ولی جه اویا کی ایتا زنِ ره باعث خجالتِ کی خو مویَ کوتاه بُکونه یا بتاشه، پس بایستی خو سرَ بُپوشانه.

⁷ مَرد نبایستی خو سره بُپوشانه، چونکی اون، خُدا شکل و شمایل و جلال ایسه ولی زنای مرداکِ جلال ایسه.

⁸ چونکی مَرد، زنِ جا به وجود نامو، بلکی زن، مَردِ جا به وجود بامو؛

⁹ و مَرد، زنِ ره خلق نُبوسته، بلکی زن، مَرد ره خلق بُبوسته.

¹⁰ جه اَ رو زن فیریشته ئانِ خاطری، بایستی قُدرت و ایختیارِ نیشانیَ، خو سرِ رو بدَره.

¹¹ با اَن همه، خُداوندِ درون، نه زن مَردِ جا سیوا ایسه، و نه مَرد زنِ جا.

¹² هُطوكی زن، مَردِ جا به وجود بامو، مردَم بواسطه ی زَن به وجود اَيه، و تمانِ اَ چیان خُدا جا ایسه.

¹³ خودتان قضاوت بُكونيد: زنِ ره دُرُست ایسه کی خو سرَ نُپوشانه و خُدا محضرِ میان دُعا بُکونه؟

¹⁴ مگه طبیعت، خودش شمرأ ياد نِدِه كی، اَگه ایتا مَردای بُلند مو بدَره، اونِ ره عارِه،

¹⁵ ولی اَگه ایتا زن بُلند مو بدَره، اونِ ره ایفتخار ایسه؟ چونکی بُلندِ مو، پوشاننِ واسی زنَ فدَه بُبوسته.

¹⁶ اَگه اینفر بخوائه خورَه خو سازَ بزنه، بایستی بگم کی نه اَمرا و نه خُدا کلیسائانِ ره، اَجور چی داب نیه.

خُداوند شام

¹⁷ ولی اونچی درون کی هسّا شمرأ حُکم کونم، اصلا شیمی جا تعریف نُکونم، چون وقتی کی شُمان همدیگر اَمرا جَما بیدی، فايده کی ناره هیچ، ضررم دَره.

¹⁸ اول اَنكی ايشتاوم، هو موقع کی کلیسا ره همدیگر اَمرا جَما بیدی، شیمی میان دو دستگی دَکفه، و اَنه ایپیچه واوَر کونم.

¹⁹ چونکی اَ دو دستگی بایستی شیمی میان بِبه تا اَطویی شیمی میان اوشانی کی راس راسی ایمان دَریدی، معلوم بیبید.

²⁰ وقتی کی شُمان ایتا جا همدیگر اَمرا جَما بیدی، خُداوندِ شام خوردنِ واسی نیه.

²¹ چون هو موقع کی شام خوردن دریدی، هرتا جه شُمان بدونِ اَنکی دیگری رافا بئسه خورِه خو شامَ خورِه، جوری کی اینفر ویشتا مانه و اویتا مستَ کونه.

²² مگه خانه ناریدی کی اونِ درون بُخورید و بُنوشید؟ یا اَنکی خُدا کلیسایَ بی حُرمت کونیدی و نادرانَ کوچیکَ کونیدی؟ شمرأ چی بگم؟ اَ کارِ واسی شیمی جا تعریف بُکونم؟ نه نُکونم.

²³ چونکی من اونچیَ کی شمرأ واسپاردم خُداوند جا فیگیفتم، کی عیسایِ خُداوند اُ شبِ درون کی اونَ دُشمند دَس فَده ئیدی، نانَ اوساد،

²⁴ و اونِ شُكر بُکودِ بو پَسی، پلکَ كود و بُگفت: «اَنه می تن، شیمی واسی. اَنه می ياد ره بجا باوريد.»

²⁵ هَطویَم، بعد شام، جامَ اوساد و بُگفت: «اَ جام، جدیدِ عهدِ می خون میان. هر بار کی اونِ جا خوریدی، می یادِ واسی اَطو بُکونید.»

²⁶ چونکی هر موقع اَ نانَ بُخورید و اَ جام جا بُنوشید، خُداوندِ مردنَ اعلام کونیدی تا اُ موقع کی واگرده.

²⁷ پس هرکس اوجور کی دُرُست نیه، نانَ بُخوره و خُداوند جامِ جا بُنوشه، عیسایِ خُداوند خونِ واسی تقصیرکار خوائه بوستن.

²⁸ هركس پیش جه اونکی نانِ جا بُخوره و جام جا بُنوشه، خودشَ امتحان بُکونه.

²⁹ چونکی هرکس بی اونکی خُداوند تنَ تشخیص بدِه، بُخوره و بُنوشه، خو محکومیتِ بُخورده و بُنوشته.

³⁰ اَنه واسی ایسه، کی خَیلی جه شُمان ضعیف و ناخوش ایسید و دسته ای هم بَمرده اید.

³¹ ولی اَگه خودمان ره حُکم بُکوده بیم، اَمی سَر حُکم نُبوستی.

³² ولی هو موقع کی خُداوند اَمی سَر حُکم کونه، اَدب بیم تا دُنیا مَرا محکوم نیبیم.

³³ پس می براران، وقتی خوردنِ واسی همدیگر اَمرا جَما بید، بقیه یِ رافا بأسید.

³⁴ اَگه اینفر ویشتایِ، خو خانه درون غذا بُخوره، تا شیمی جَما بوستن، همدیگر اَمرا به محکوم بوستن خَتم نَبه. وقتی شیمی ورجه بایَم، بقیه چیان باره، شمرأ گَم چی بُکونید.