رومی ایشون 14 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی

هَمدییه ره قِضاوِت نَکِنین

¹ کسیِ که وه ایمون ضَعیفِ ره شه میون راه هادین، ولی نا اینکه وه عقیده هائه سَر وه هِمراه جرِّبحث هاکانین.

² یه نَفِرِ ایمون وه ره اِجازه دِنه هر غِذایی ره بَخُره، ولی یه نَفِرِ دییه که ضَعیفِ، فِقَط سبزیجات خارنه.

³ اونی که همه چی خارنه، نَوِسه اونی که نَخارنه ره کِچیک بِشماره؛ و اونی که همه چی نَخارنه، نَوِسه اونی که همه چی خارنه ره قِضاوِت هاکانه. چوون خِدا وه ره قبول هاکارده.

⁴ تِ کی ئی که یه نَفِرِ دییهِ نوکِرِ قِضاوِت کاندی؟ چه، وه، شه ایمونِ سَر بَمونه یا دَکفه، وه اربابِ ربط دارنه. و وه هم شه لینگِ سَر موندِنه و خِداوند تونده وه ره سَر پا داره.

⁵ یه نَفِر یِتا روزِ بَقیه روزائه جِم بهتر دونده؛ یه نَفِرِ دییه، تِمومِ روزها ره یه جور دونده. هر کی وِنه شه فِکرِ دِله شه عقایدِ سَر خاطِر جمع بوئه.

⁶ اونی که یِتا خاصِ روزِ احترامِ دارنه، خِداوندِ احترامِ وِسه این کارِ کانده. اونی که خارنه، خِداوندِ احترامِ وِسه خارنه، چوون خِدا ره شِکر کانده. ولی اونی هم که نَخارنه، وه هم خِداوندِ احترامِ وِسه این کارِ کانده و خِدا ره شِکر کانده.

⁷ چوون هیچ کِدوم از اِما شه وِسه زندگی نَکانده و هیچ کِدوم از اِما، شه وِسه نَمییِرنه.

⁸ چوون اگه زندگی کامبی، خِداوندِ وِسه زندگی کامبی، و اگه مییِرمی، اونَم خِداوندِ وسه مییِرمی. پَس چه زندگی هاکانیم، چه بَمیریم، خِداوَندِ وِسه هَسیمی.

⁹ چوون که مَسیح هم همینِ خاطِری بَمِرده و زِنده بَییه تا هم زنده ها و هم مِرده هائه خِداوند بوئه.

¹⁰ پَس تِ چه شه بِرابرِ قِضاوِت کاندی؟ یا تِ چه شه بِرارِ کِچیک اِشمارِنی؟ چوون اِما همه خِدائه داوِریِ تَختِ پَلی اِیست کامبی.

¹¹ چوون اشعیائه پِیغمبرِ کِتابِ دِله بَنوِشته بَییه: «خِداوند گانه: شه زندگی ره قَسِم که هر زانویی مِ روب رو خَم بونه و هر زِوونی خِدا ره اِقرار کانده.»

¹² هر کِدوم از اِما شه حِسابِ خِدا ره پَس دِنه.

¹³ پَس، بِئین بعد از این هَمدییه ره قِضاوِت نَکِنیم. بلکه، تَصمیم بَیرین که هیچ سَنگِ لغزش یا مانعی شه بِرارِ راهِ سَر نییِلین.

¹⁴ مِن خِداوند عیسیِ دِله دومبه و قانِعمه که هیچی خِد به خِد نَجس نییه. ولی اگه کِسی یه چی ره نَجس دوندِنه، وه وِسه نَجِسِ.

¹⁵ اگه شه بِرارِ اون غذائه هِمراه که خارنی، اذیّت هاکانی، دییه مِحبَّتِ هِمراه رِفتار نَکاندی. شه غذائه هِمراه، شه بِرارِ که مَسیح وه خاطِری بَمِرده ره هِلاک نَکِن.

¹⁶ پَس نییِلین اونچیِ خَوِری که شِما خوار دوندِنی، بَد بارِن.

¹⁷ چوون خِدائه پادشاهی، بَخُردِن و بَنوشییِن نییه، بلکه صالحی، صِلح و سِلامتی و خِشالی، روح‌القدسِ دِله ئه.

¹⁸ هر کی این طی مَسیح ره خِدمِت هاکانه، خِدا وه ره قبول دارنه و مَردِم هم وه ره تأیید کاندِنه.

¹⁹ پَس بئیین اونچیِ که صِلح و صفا و هَمدییهِ ایمونِ تَقویتِ باعث بونه ره، دِمبال هاکانیم.

²⁰ غذا بَخُردِنِ خاطِری، خِدائه کارِ خِراب نَکِن! راس راسی تِمومِ غِذاها پاکِنه، ولی هر غِذایی که یه نَفِر دییه لغزش باعث بَووه، کارِ دِرِسی نییه.

²¹ بِهتَرِ که گوشت نَخُری یا شِراب نَنوشی یا کاری نَکِنی که تِ بِرارِ لغزشِ باعث بَووه.

²² پَس شه ایمونِ این چیائه خَوِری، شه میون و خِدائه میون دار. خِش به حالِ کِسی که اونچیِ خاطِری که شه خَوِری تأیید کانده، شه ره قِضاوِت نَکِنه.

²³ ولی کِسی که یِتا غِذائه بَخُردِنِ خَوِری شَک دارنه، اگه اونِ بَخُره مَحکوم بونه، چوون ایمونِ هِمراه نَخُرده و اونچی ایمونِ جِم نَبوئه، گِنائه.