رومی ایشون 10 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی1 ای بِرارون، اِسرائیلِ قومِ وِسه، مِ دلِ آرزو و مِ دعا، خِدائه پَلی، اینِ که نِجات بَیرِن. 2 چوون مِن تومبه وِشونِ خَوِری شِهادِت هادِم که خِدائه وِسه غیرت دارنِنه، ولی نا معرفتِ سَر. 3 چوون اون صالحیِ نَدونِسِنِ خاطِری که خِدائه جِم هَسه و اینِ وِسه که شه صالحیِ ثابت هاکاردِنِ دِمبال دَیینه، اون صالحیِ روب رو که خِدائه جِم هَسه، شه سَرِ جِر نیاردِنه. 4 چوون مَسیح آخِرِ شَریعتِ، تا هر کی که وه ره ایمون بیاره، صالح بِشمارِسه بَووه. 5 چوون که موسیِ پِیغَمبِر اون صالحیِ خَوِری که شَریعتِ سَر بَنائه این طی نِویسِنه که: «اونی که اَحکامِ اِنجام دِنه، اونائه طَریقِ جِم زندگی دارنه.» 6 ولی اون صالحی که ایمونِ سَر بَنائه گانه: «شه دلِ دِله نار ”کیِ که آسمونِ بالا شونه؟“ - تا مَسیح ره جِر بیاره - 7 یا «”کیِ که مِرده هائه دِنیائه دِله بوره “ - تا مَسیحِ مِرده هائه جِم زنده هاکانه. 8 ولی وه، چی گانه؟ اینکه «این کِلامْ تِ نَزیکی، تِ دِهونِ دِله، و تِ دلِ دِله دَره.» این هَمون ایمونِ کِلامِ که اِما اِعلام کامبی، 9 که اگه شه زِوونِ هِمراه اِعتراف هاکانی «عیسی، خِداوندِ» و شه دلِ دِله ایمون داری که خِدا وه ره مِرده هائه جِم زنده هاکارده، نِجات گِرنی. 10 چوون دلِ همراهِ که آدِم ایمون یارنه و صالح بِشمارِسه بونه، و زِوونِ هِمراهِ که اِعتراف کانده و نِجات گِرنه. 11 هَمون طی که اِشعیائه پِیغَمبِرِ کتاب گانه: «هر کی وه ره ایمون بیاره، شرمنده نَوونه.» 12 چوون یهود و یونانیِ میون هیچ فرقی دَنیه، چوون که هَمون خِداوند، همهِ خداوندِ و تِمومِ اونایی که وه ره صدا کاندِنه ره خَله بَرکَت دِنه. 13 چوون «هر کی خِداوندِ اسمِ صِدا هاکانه، نِجات گِرنه.» 14 پَس چی طی کِسی که وه ره ایمون نیاردِنه ره صدا هاکانِن؟ و چی طی کِسی که اَصلاً وه جِم نِشنُسِنه ره ایمون بیارِن؟ و چی طی بِشنُئِن، اگه کِسی وِشونِ وِسه موعظه نَکِنه؟ 15 و اگه بَفرِسی نَووِن، چی طی موعظه هاکانِن؟ هَمون طی که اِشعیائه کِتابِ دِله بَنوِشته بَییه: «اون آدِمونِ لینگ که اِنجیلِ خَوِرِ خِش موعظه کاندِنه، چَنده قَشنگِ.» 16 ولی تِمومِ وِشون اِنجیلِ قبول نَکاردِنه، چوون اِشعیائه پِیغَمبِر، کِتابِ دِله گانه: «اِی خِداوند، کیِ که اَمه پِیغومِ باوِر هاکارده؟» 17 پَس ایمون، پیغومِ بِشنُسِنِ جِم اِنه و پیغومِ بِشنُسِن، مَسیحِ کِلامِ راهِ جِم اِنه. 18 ولی پِرسِمبه: مگه نِشنُسِنه؟ البته که بِشنُسِنه، چوون: «وِشونِ صِدا تِمومِ زِمینِ دِله دَپیته، و وِشون کِلام، دِنیائه این سَر تا اون سَر بَرِسیه.» 19 ولی پِرسِمبه: مگه اِسرائیلِ قوم اونچی که بِشنُسه ره نِفَهمِسه؟ اَوِّل، موسی گانه: «اونایی طریق که قومی به‌حساب نِننه، شِما ره غیرت یارمه؛ و نادونِ قومِ خاطِری، شِمه تَشِ غیظِ رووشِن کامبه.» 20 بعد، اِشعیائه پیغمبِر، جِرأتِ هِمراه گانه: «کِسایی که مِ دِمبال نَگِردِسه بینه، مِ ره پی دا هاکاردِنه و شه ره اونایی ره سِراغ هِدامه که مِ ره نِخواسِنه.» 21 ولی اِسرائیلِ قومِ خَوِری گانه: «تِمومِ روز شه دَسا ره نافرمون و سَرکشِ مَردِمِ سَمت دِراز هاکاردِمه.» |
@2024 Korpu Company