اِنجیلِ مَتّی 18 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی

کی هَمِهِ جِم گَت تِرِ

¹ اون وَخت شاگِردون، عیسی پَلی بییَمونه و وه جِم بَپِرسینه: «کی آسمونِ پادشاهی دِله هَمِهِ جِم گَت تِرِ؟»

² عیسی یِتا وَچه ره صدا هاکارده و وه جِم بَخواسِه شاگِردونِ میون اِیست هاکانه.

³ و بااوته: حَییقَتاً شِما ره گامبه، «تا عَوِض نَووین و کِچیکِ وَچِهِ واری نَووین، نَتوندِنی هیچ وَخت آسِمونِ پادشاهیِ دِله بُورین.

⁴ هَر کی شه ره این کِچیکِ وَچِهِ واری کِچیک هاکانه، آسمونِ پادشاهیِ دِله گَت تِرین بونه.

⁵ هر کی این طی وَچِه ره مِ اسمِ خاطِری قبول هاکانه مِ ره قبول هاکارده.

⁶ « ولی هر کی که باعِث بَووه یِتا اَز این کِچیکون که مِ ره ایمون دارنِنه گِناه دَکِفه، وه وِسه بهتَر بییه، شه گَردِنِ آسیوِ سَنگ وَسِّه و شه ره دریائه عِمیقِ جائه دِله غَرق کارده.

⁷ وای بَر این دِنیا که آدِمی ره به گِناه وَسوسِه کانده. چوون وَسوسِه هَمِش دَره، ولی وای به حالِ کِسی که وسوسهِ باعِث بونی بونه.

⁸ « اَگه تِ دَس یا لینگ، تِ ره گِناه کَشِنه، اونِ بَورین و دِم هاده، چوون که تِ وِسه بهتَرِ که شَل یا چِلِخ اَبَدی زندگی دِله بُوری تا این که دَس و لینگِ هِمراه، اَبدی تَشِ دِله دِم هِدا بَووی.

⁹ و اَگه تِ چِش، تِ ره گِناه کَشِنه، اونِ دَر بیار و دِم هاده، چوون که تِ وِسه بهتَرِ یِتا چِشِ هِمراه اَبَدی زندگیِ دِله بوری، تا این که دِتا چِشِ هِمراه جَهَنِمِ تَشِ دِله دِم هِدا بَووی.

گووم بَییه گُسفِنِ مَثِل

¹⁰ «هیچ وَخت این کِچیکِ وَچونِ کِچیک نِشمارین. چوون شِما ره گامبه وِشونِ فِرِشته ها، آسِمونِ دِله هَمِش مِ آسِمونی پییِرِ دیمِ ویندِنه.

¹¹ چوون اِنسانِ ریکا، بییَموئه تا گوم بَییه ها ره نِجات هاده.

¹² چی گمون کاندینی؟ اَگه یِتا مَردی صد تا گُسفِن داره و یِتا اَز اونا گوم بَووه، تِ نَظِر، اون نَوِد و نه گُسفِنِ دییه ره کوهِ دِله وِل نَکانده و گوم بَییه گُسفِنِ دِمبال نَشونه؟

¹³ اَرِه، شِما ره گامبه، اگه اونِ پی دا هاکانه، اون یِتا گُسفِنِ وِسه ویشَتر خِشال بونه تا اون نَوِد و نه گُسفِنِ وِسه که گوم نَینه.

¹⁴ مِ آسِمونی پییِرِ خواسه این نییه، که حَتّی یِتا از این کِچیکون هِلاک بَووِن.

اگه تِ بِرار تِ ره گِناه هاکارده

¹⁵ «اَگه تِ بِرار تِ ره گناه هاکارده، وه پَلی بور و خَلوِتِ جائه دِله، وه خَطا ره وه ره گوشزَد هاکان. اَگه تِ گَبِ گوش هاکارده، اَی دِواره شه بِرارِ پی دا هاکاردی

¹⁶ ولی اَگه تِ گَبِ گوش نِدا، یِتا دِ نَفِرِ دییه ره شه هِمراه بَوِر تا هر اتهامی دِ سه تا شاهدِ گِواهیِ هِمراه ثابت بَووه.

¹⁷ اَگه حاضِر نَووه وِشونِ گَبِ بِشنُئِه، كلیسائه گوش بَرِسون، و اَگه حاضِر نَووه حَتَّی كلیسائه گَبِ قَبول هاکانه، بعد وه هِمراه یِتا اَجنبی یا خراجگیرِ واری رِفتار هاکان.

¹⁸ «حَییقَتاً شِما ره گامبه: هَر چی زِمینِ دِله دَوِندین، آسِمونِ دِله هَم دَوِسه بونه، و هَر چی زِمینِ دِله واز هاکانین، آسِمونِ دِله هَم واز بونه.

¹⁹ اینِم شِما ره گامبه، اَگه دِ نَفِر از شِما زِمینِ سَر اونچیِ خَوِری که خِدائه جِم خوانِنی یَک دِل بَووین، مِ آسِمونی پییِر اونِ شِما ره دِنه.

²⁰ چوونکِه هَر جا که دِ یا سه نَفِر مِ اسمِ هِمراه جَمع بَووِن، مِن اونجه وِشونِ میون دَرِمبه.»

بی رَحمِ نوکِر مَثِل

²¹ بعد پِطرس عیسی پَلی بییَمو و وه جِم بَپِرسیه: «آقا، بِراری که مِ ره بَدی کانده ره چَن کَش وِنه بِبَخشِم؟ هَفت کَش؟»

²² عیسی وه ره بااوته: «نارمه هَفت کَش، بلکه هِفتاد تا هَفت کَش.

²³ چوون آسِمونِ پادشاهی یِتا پادشاهِ واریِ که تَصمیم بَییتِه شه نوکِرونِ هِمراه حِساب کتاب هاکانه.

²⁴ پَس وَختی حِساب کتابِ شِروع هاکارده، یه نَفِرِ وه پَلی بیاردِنه، که اَنده پادشاه ره بِدِهکار بییه که حَتّی اَگه دِ هِزار سال پادشاهِ وِسه کار کارده اَی هَم نَتونِسه شه بِدِهی ره پَس هاده.

²⁵ وَ چوون نَتونِسه شه قَرضِ هاده، اَرباب دَستور هِدا وه ره، وه زِنا و وَچون و تِمومِ وه دار و نِدارِ هِمراه، بَروشِن تا شه طَلِبِ بَیره.

²⁶ ولی اون نوکِر اربابِ لینگِ روب رو زانو بَزو و خواهِشِ هِمراه بااوته: ' مِ ره مِهلَت هاده، تِمومِ شه قَرضِ تِ ره دِمبه

²⁷ اربابِ دِل وه وِسه بَسوته و وه ره وِل هاکارده و وه قَرضِ بِبَخشیِه.

²⁸ «ولی وَختی هَمین نوکِر داشته بیرون شیئِه، یِتا از شه هَمکارونِ بَدیئه که صَد دینار که سه ماه کارگرِ دَسمِزِ اِندا بییه وه ره بِدهکار بییه. پَس وه ره بَییته و وه گَلیِ بِنِ جِق هِدا و بااوته: شه قَرضِ پَس هاده!

²⁹ وه هَمکار، وه لینگِ روب رو زانو بَزو و خواهِشِ هِمراه بااوته: 'مِ ره مِهلَت هاده؛ تِمومِ شه قَرضِ تِ ره دِمبه.'

³⁰ ولی وه قَبول نَکاردِه، و اون مَردی ره زِندونِ دِله دِم هِدا تا شه بِدهی ره هاده.

³¹ وَختی بَقیه نوکِرون این جَریانِ بَدینه خَله نارِحَت بَینه، شه اَربابِ پَلی بُوردِنه و تِمومِ جَریانِ وه وِسه بااوتِنه.

³² اون وَخت اَرباب، اون نوکِرِ شه پَلی صدا هاکارده و وه ره بااوته: 'اِی نوکِرِ شَرور، مَگِه مِن تِ خواهِش تَمِنّائه وِسه، تِمومِ تِ قَرضِ نِبَخشیمه.

³³ مَگِه نَوِسِه هَمون طی که مِن تِ ره رَحم هاکاردِمه، تِ هم شه هَمکارِ رَحم کاردی؟'

³⁴ اَرباب اَنده عَصِبانی بَییه که وه ره زِندونِ دِله دِم هِدا تا شکنجه بَووه و تِمومِ شه قَرضِ هاده.

³⁵ هَمین طی هم مِ پییِر که آسِمونِ دِله دَره این بِلا ره شِمه سَر یارنه، اَگه شِما هم شه بِرارِ دِلِ جِم نِبَخشین.