کولُسیان 2 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی

¹ خوامبه بَدونین که شِمه وِسه و اونایی وِسه که لائودیکیهِ مَنطقهِ دِله دَرِنه، و تِمومِ اونایی وِسه که مِ ره نَدینه، چی طی تَقِلّا کامبه،

² تا دلگرم بَووین، هَمون طی که مِحبَّتِ دِله هَمدییهِ هِمراه متحد هَسِنی، و اون اطمینانِ کامل و بی حدِّ حِساب پِر بوئِنِ که فَهمِ جِم به دَس اِنه سود بَوِرین و این راهِ جِم، خِدائه راز، یعنی مَسیحِ بِشناسین،

³ وه دِله که تِمومِ حَکمت و معرفتِ گنج ها جا هِدائه.

⁴ اینِ گامبه تا هیچ کس اون دلیل هائه هِمراه شِما ره گول نَزِنه.

⁵ چوون هرچَن جسماً شِمه پَلی دَنیمه ولی روحِ دِله شِمه هِمراه دَرِمبه، و شِمه منظم و قرصِ ایمون که مَسیحِ دارنِنی ره، ویمبه، خِشالِمه.

مَسیحِ دِله زِنده

⁶ پَس هَمون‌ طی که مَسیحْ عیسیِ خِداوندِ قبول هاکاردینی، وه دِله زندگی هاکانین:

⁷ وه دِله بِنه دَوِندین و رشد هاکانین، و ایمونِ دِله پابرجا بوئین و هَمون‌ طی که یاد بَییتینی، شِکر هاکاردِنِ جِم پِر بوئین.

⁸ هوشیار بوئین تا هیچ کس شِما ره فلسفه و بیخودی گول بَزوئِنِ هِمراه گرفتار نَکِنه، که نا مَسیحِ سَر، بلکه آدِمائه رَسم و رسومات و این دِنیائه اصولِ سَر پابرجائه.

⁹ چوون تِمومِ ذاتِ الهیِ پِری، جِسمِ واری مَسیحِ دِله دَره،

¹⁰ و شِما هم مَسیحِ دِله، که تِمومِ ریاست ها و قِدرتهائه سَرِ، پِر بَینی.

¹¹ و مَسیحِ دِله خَتنه هم بَینی، ختنه‌ای که دَسِ هِمراه اِنجام نَییه.بلکه جِسمانی تَنِ بیرون بیاردِنِ هِمراه مَسیحِ طَریقِ جِم، خَتنه بَییه.

¹² وه هِمراه غسلِ تعمیدِ دِله، دَفن بَینی، و ایمونِ طریق که خِدائه قِوَّتِ هِمراه عمل کانده که مَسیحِ مِرده هائه جِم زنده هاکارده، وه هِمراه زنده بَینی.

¹³ و خِدا شِما ره که شه گِناهون و شه ختنه‌نَیِّن، جِسمِ دِله بَمِرده بینی، مَسیحِ هِمراه زنده هاکارده. وه تِمومِ اَمه خطاها ره بِبَخشیه

¹⁴ و اون قرضهائه سندِ که قانونائه طریق اَمه علیه بَنوِشته بَییه ره باطل هاکارده و از بین بَوِرده و صلیبِ سَر میخکوب هاکارده.

¹⁵ وه ریاستها و قِدرتهائه سلاح ها ره بَییته و صلیبِ هِمراه وِشونِ سَر پیروز بَییه، و وِشونِ همهِ پَلی رِسوا هاکارده.

¹⁶ پَس نییِلین هیچ کی شِما ره اونچیِ خَوِری که خارنِنی و نوشِنِنی، یا عید، تازه ماه و مِقدَّسِ شنبه روزِ خَوِری، قِضاوت هاکانه.

¹⁷ اینا اون چیائه سایه هَسِنه که اِنه، ولی اصلِ اونا، مَسیحِ دِله پی دا بونِنه.

¹⁸ نییِلین کِسی که شِما ره محروم هاکانه. این اصرارِ هِمراه که وِنه تَنِ خوار داشتِن و فرشته ها ره پَرَسِش هاکاردِن. این طی آدِم فِقَط شه رؤیاها ره تکیه کانده و بدونِ اینکه دلیلی داره شه بی خودی فکرهائه هِمراه مَغرور بونه.

¹⁹ این طی آدِم دییه سَرِ کَش وصل نییه؛ اون سَری که تِمومِ تَن وه هِمراه جان گِرنه و مفصل ها و بندهائه طریق وصل بونه و اون طی که خِدا خوانه رشد کانده.

²⁰ اگه شِما مَسیحِ هِمراه نسبت به این دِنیائه اصول بَمِردِنی، چه کِسایی واری که اِنگاری هَمتی این دِنیا ره تعلق دارنِنه، اون قانونا ره عمل کاندینی، اون قانونایی که گانه:

²¹ «دَس نَزِن! مِزه نَکِن، دَس نَکِن!»؟

²² اینا همه اون چیایی خَوِریِ که استفاده هاکاردِنِ هِمراه از بین شونه، وآدمیِ دستورات و تعلیمِ سَر بِنا بَییه.

²³ هر چَن وَختی که شه این بِساته دینِ جِم و تَنِ ریاضت و تَنِ سَخت بَییتِنِ جِم گَب زَندِنه، حکیمانه به نَظِر اِنه، ولی اونا از این که هِوا و هَوسِ دَمِ بَیرِن، هیچ کاری وِشونِ دَسِ بَر نِننه.