دوم تیموتائوس 2 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی

مَسیحِ خوارِ سرباز

¹ پَس تِ مِ وَچه، اون فیضی هِمراه که مَسیحْ عیسیِ دِله دَره قَوی بَواش،

² و اون چیایی که خَله شاهِدونِ روب رو مِ جِم بِشنُسی ره، وِفادارِ آدِمونِ بِسپار که توندِنی بَقیه ره هم یاد هادین.

³ مَسیحْ عیسی خوارِ سربازِ واری، عِذاب هائه دِله شَریک باش.

⁴ هیچ‌ سربازی، شه خِدمِتِ مووقه، شه ره شه زندگیِ کارائه گرفتار نَکانده، چوون که خوانه اونی که وه ره خِدمِتِ سَر بییِشته ره راضی هاکانه.

⁵ یِتا پهلوونِ تاج نَدِنِنه، مگه اینکه طبقِ مسابقهِ قَوانین عَمِل هاکانه.

⁶ اون کشاورزی که سَخت کار کانده، وِنه اَوِّلین نَفِر بوئه که شه مَحصولِ جِم بَهره بَوِره.

⁷ اونچی که گامبه ره فکر هاکان، چوون خِداوند هر چیِ دِله تِ ره فَهم دِنه.

⁸ عیسی مَسیحِ شه ‌یاد بیار که داوودِ نَسلِ جِم بییه و مَرده هائه جِم زِنده بَییه؛ اِنجیلی که مِن موعظه کامبه اینِ،

⁹ اینِ وِسه ئه که یِتا جنایتکارِ واری زنجیلِ دِله دَرِمبه و دَره عِذاب کَشِمبه. ولی خِدائه کِلام زَنجیلِ دِله دَنییه.

¹⁰ اینِ وِسه انتخاب بَییه هائه خاطِری همه چی ره طاقِت یارمه تا اونا هم اون نجاتی که مَسیحْ عیسیِ دِله دَره ره، اَبدی جِلالِ هِمراه به‌دَس بیارِن.

¹¹ ونه این گَبِ کاملاً اِطمینان هاکارد که: اگه وه هِمراه بَمِردیمی، وه هِمراه زندگی هم کامبی.

¹² اگه طاقت بیاریم، وه هِمراه سلطَنِت هم کامبی. اگه وه ره اِنکار هاکانیم، وه هم اِما ره اِنکار کانده.

¹³ اگه بی‌وفا بَوویم، وه وِفادار موندِنه، چوون نَتونده شه ره اِنکار هاکانه.

¹⁴ اینا چیا ره وِشونِ یاد بیار و خِدائه پیش وِشونِ سفارش هاکان که کَلِماتِ سَر دَعوا مرافه نَکِنِن، که فایده نِدارنه بلکه فِقَط باعث بونه اونایی که اِشنُنِنه، از راه به دَر بَووِن.

¹⁵ تَقلّا هاکان که خِدائه پَلی مَقبول بوئی، یِتا کارگرِ واری که خِجالت نَکِشِنه و حَییقَتِ کِلامِ دِرِس به‌کار وَرنه.

¹⁶ ولی دِنیائه مِفت گَب هائه جِم دوری هاکان، چوون مَردِمِ ویشتر و ویشتر بی‌دینیِ سَمت کَشِنِنه.

¹⁷ و این طی آدِمونِ گَب، جِذامِ واری پخش بونه. هیمِنائوس و فیلیتوس همین دسه جِمِ هَسِنه،

¹⁸ که حَییقَتِ جِم بَردَگِردِسِنه و گاننه اون روز که مِرده ها زنده بونِنه همین اَلانِ، و این طی بَعضیائه ایمونِ از بین وَرنِنه.

¹⁹ با این وجود، اون محکم پِی که خِدا بییِشته، پابرجائه و اینِ هِمراه مُهر بَییه که: «خِداوند شه آدِمونِ اِشناسِنه،» و «هر‌ کی که خِداوندِ اسمِ، اِقرار هاکانه، وِنه نادِرِسیِ جِم دوری هاکانه.»

²⁰ یِتا گَتِ سِره دِله، فِقَط طِلا و نِقره ظرفا دَنیه، بلکه چویی و گلی هم دَره؛ بعضی از اونا مهمِ کارائه وِسه به کار اِنِنه و بعضیا هم دَمِ دَسیِ وِسه.

²¹ پَس اگه یه نَفِر شه ره این چیائه جِم پاک هاکانه، ظرفیِ که مهمِ کارائه وِسه استفاده بونه، مِقَدَّس و مفیدِ ظَرف، صاحبخانه وِسه و هر خوارِ کارِ وِسهِ آماده ئه.

²² پَس جوونیِ هِوا و هوسِ جِم فِرار هاکان، و وِشونِ هِمراه که پاکِ دِلِ هِمراه خِداوندِ صدا کاندِنه، صالحی و ایمون و مِحَبَّت و صِلح و سِلامتیِ دِمبال دَواش.

²³ اون بحث هایی که نادونی و نِفَهمیِ جِم هَسه دوری هاکان، چوون دوندی که دَعوا مرافهِ باعث بونه.

²⁴ خِداوندِ نوکِر نَوِسه دَعوا مرافه هاکانه، بلکه وِنه همهِ هِمراه مهربون بوئه و بَتونه تَعلیم هاده و بدی هائه روب رو صبرِ هِمراه طاقت بیاره.

²⁵ وِنه اونایی که مخالفِنه ره نرمیِ هِمراه اِصلاح هاکانه، شاید خِدا وِشونِ تووبه عطا هاکانه تا حَییقَتِ بِشناسِن

²⁶ و سَرساب بَووِن، و اِبلیسِ تله جِم فِرار هاکانِن چوون اونِ گرفتار بینه تا وه خواسه ره به جا بیارین.