دوّمین نامه قرنتیانِ وَسین 9 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی

اورشَلیمِ مسیحیونِ هَدیه ها

¹ اِسا دییه احتیاج نییه این خدمِتِ خَوِری که مِقدّسینِ وِسه هَسه ره شِمه وِسه بَنویسِم،

² چوون دومبه چه ذوق و شوقی این کارِ وِسه دارنِنی و اینِ وِسه هم مقدونیهِ ایموندارونِ پَلی شِما ره اِفتخار هاکاردِمه. وِشونِ بااوتِمه که شِما پارسال تا اَلان، اَخائیهِ مَنطقهِ دِله هَدیه هِدائِنِ وِسه حاضر بینی. شِمه این غیرت، خَله از وِشونِ هم، این کارِ وِسه تحریک هاکارده.

³ ولی این بِرارونِ رِسِندمبه تا ثابت بَووه که اَمه اِفتخار شِما ره این جَریانِ خَوِری بیخودی نَییه، بلکه هَمون‌ طی که بااوتِمه، آماده بوئین.

⁴ نَووه که اگه مقدونیهِ ایموندارونِ جِم چَن نَفِر مِ هِمراه بِیِّن و بِفَهمِن که آماده نینی، اِما اون اطمینانی که شِما ره داشتیمیِ جِم شرمنده بَوویم، دییه این که شِما شه چَنده شرمنده بونِنی هیچی نارمه.

⁵ پَس لازم دونِسِمه بِرارونِ جِم بِخوائم که قبلتر شِمه بَدیئِنِ وِسه بِیِّن و اون‌ هَدیه هایی که وَعده هِدا بینی ره تدارک بَوینین، تا این هَدیه، هَدیه ای بوئه که شه میلِ هِمراه هِدا بوئین نا زور زوری.

⁶ مِ گَب اینِ: هر کی که کم دَکاره، کم هم درو کانده، و هر کی زیاد دَکاره، زیاد هم دِرو کانده.

⁷ هر کی وِنه هَمون اِندا که شه دلِ دِله نِیِّت هاکارده، هاده، نا بی میلی و زورِ هِمراه، چوون خِدا اونی که خِشالیِ هِمراه هَدیه دِنه ره دوس دارنه.

⁸ و خِدا تونده هر نعمتی ره شِمه وِسه خَله ویشتر هاکانه تا همه چیِ دِله، هَمِش شه احتیاجِ اِندا دارین و هر خوارِ کارِ دِله، فِراوونیِ هِمراه دارین.

⁹ هَمون طی که مزمورِ کِتابِ دِله بَنوِشت بَییه: «دس دِلوازیِ هِمراه فقیرونِ هِدا، وه صالحی تا اَبد پابرجائه.»

¹⁰ اونی که تیمِ، کشاورزِ وِسه و نونِ بَخُردِنِ وِسه دِنه، شِمه تیمِ کِشت و کارِ وِسه آماده هاکارده، بَرکَت دِنه و شِمه صالحیِ محصولِ زیاد کانده.

¹¹ شِما از هر نظر دولتمند بونِنی تا هر لحاظِ جِم دَس و دِلواز بَووین، و شِمه این دَس و دِلوازی اَمه طَریقِ جِم خِدائه شکر هاکاردِنِ خَتم بونه.

¹² چوون این خِدمِت، نا فِقَط مِقدَّسینِ احتیاجاتِ برطَرِف کانده، بلکه باعث بونه خَیلیا خِدا ره بی حدّ و اندازه شِکر هاکانِن.

¹³ این خِدمِتِ خاطِری، مَردِم، خِدا ره جِلال دِنِنه چوون که شِما نا فِقط اِعتراف کاندِنی مَسیحِ انجیلِ ایمون دارنِنی بلکه وِشون و بَقیه ره اونچی که دارنِنیِ دِله شَریک کاندِنی.

¹⁴ هَمون طی خِدائه گَتِ فیضِ خاطِری که شِمه سَر دَره، وِشون شِمه وِسه ذوق و شوقِ هِمراه دِعا کاندِنه.

¹⁵ خِداوندِ اون هدیهِ خاطِری که قابلِ بااوتِن نییه شکر کامبه!