دوّمین نامه قرنتیانِ وَسین 7 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی

¹ پَس ای عزیزون، اِسا که اِما این وعده‌ها ره دارمی، بِئین شه ره هر جسم و روحِ ناپاکیِ جِم پاک هاکانیم و خِدائه تَرسِ هِمراه، مِقَدّس بییَنِ کامل هاکانیم.

پولُسِ خِشالی

² اِما ره شه دلِ دِله جا هادین. اِما هیچ کیِ حَق، بَدی نَکاردیمی، هیچ کیِ خِراب نَکاردیمی و هیچ کیِ جِم سوء استفاده نَکاردیمی.

³ مِن اینِ نارمه تا شِما ره مَحکوم هاکانِم. چوون که شِما ره قبلتر بااوتِمه که اَمه دلِ دِله جا دارنِنی تا هَمدییهِ هِمراه بَمیریم و هَمدییهِ هِمراه زندگی هاکانیم.

⁴ مِن خَله جِرأتِ هِمراه دَره شِمه هِمراه گَب زَمبه. مِن خَله شِما ره اِفتخار کامبه؛ مِن خَله تَسِلّی بَییتِمه. تِمومِ شه مصیبت هائه دِله، خِشالیِ جِم پِرِمه.

⁵ چوون که حَتّی مووقه ای که اِما مَقدونیهِ مَنطقه بَرِسیمی، اَمه این تَن اِستراحت نَکارده، بلکه هر طَرِف مصیبتِ دِله دَیمی - بیرون، خَله دَعوا داشتیمی، و شه دلِ دِله تَرس داشتیمی.

⁶ ولی اون خِدایی که بِشکِسه دِل ها ره تَسِلّی دِنه، اِما ره تیتوس بییَموئِنِ هِمراه تسلّی هِدا.

⁷ و نا فِقَط تیتوس بییَموئِنِ جِم، بلکه اون تَسِلّیِ که، تیتوس شِمه جِم بَییته بییه. تیتوس شِمه حسرتِ جِم، غُصّه و غیرتی که شِما مِ ره دارنِنی، مِ وِسه خَوِر بیارده، اون طی که مِن ویشتر خِشال بَیمه.

⁸ چوون حَتَّی اگه مِن شه نامهِ هِمراه، شِما ره غُصّه دار هاکاردِمه، شه هاکارده جِم پشیمون نیمه - با این که اَت کم پشیمون بَیمه - این وِسه که ویمبه مِ اون نامه شِما ره غُصّه دار هاکارده هر چَن فِقَط اَت کم.

⁹ ولی اَلان خِشالِمه، نا اینِ وِسه که غُصّه دار بَینی، بلکه شِمه این غُصّه تووبهِ باعث بَییه. چوون شِمه غُصّه خِدائه وِسه بییه، تا اَمه جِم هیچ ضرری شِما ره نَرِسه.

¹⁰ چوون غُصّه ای که خِدائه وِسه بوئه، تووبهِ باعث بونه، که نِجاتِ خَتم بونه و پشیمونی نِدارنه. ولی غُصّه ای که دِنیائه وِسه هَسه، مَرگِ خَتم بونه.

¹¹ چوون که بَوینین این غُصّه ای که خِدائه وِسه بییه، شِمه دِله چه شور و شوقی بار بیارده: البته همین شور و شوقِ که نِشون دِنه که تقصیرکار نینی. چه غیظِ دِله چه تَرسِ دِله چه حَسرتِ دِله، چه غیرتِ دِله و چه مِجازاتِ دِله. هر لحاظِ جِم ثابت هاکاردینی که اون قضیهِ دِله بی‌تقصیر بینی.

¹² پَس هر چَن که این نامه ره شِمه وِسه نَنوِشتِمه، ولی نا اون آدِمِ خاطِری که بَدی هاکارده و یا نا اون آدِمی وِسه که وه ره بدی بَییه، بلکه اینِ وِسه بییه که خِدائه حِضور شِمه اون غیرت که اَمه وِسه دارنِنی، دیار بَووه.

¹³ اینِ وِسه هَسه که اِما تَسِلّی دارمی. علاوه بر اَمه تَسِلّی، اِما تیتوسِ بَدیئِنِ جِم ویشتر خِشال بیمی، چوون که وه روح شِما همهِ خاطِری، تازه بَییه.

¹⁴ چوون که مِن وه پَلی، هر لحاظ شِما ره اِفتخار هاکاردِمه و شِما مِ ره شرمنده نَکاردینی، بلکه هَمون‌ طی که هر اون چی شِما ره بااوتیمی دِرِس بییه، ثابت بَییه که اَمه اِفتخار تیتوسِ پَلی به جا بییه.

¹⁵ هر کَش که تیتوس شما همهِ اِطاعت هاکاردِنِ یاد یارنه و اینِ که چی طی تَرس و لرزِ هِمراه وه ره قبول هاکاردینی، ویشتر شِما ره دِل وندِنه.

¹⁶ خِشالِمه که کاملاً شِما ره اِطمینان دارمه.