دوّمین نامه قرنتیانِ وَسین 4 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی

اِنجیلِ نور

¹ پَس چوون اون رَحمتی وِسه که اِما ره هِدا بَییه، این طی خِدمِتی دَره کامبی، نا امید نَوومبی.

² بلکه جا هِدا و شرم آور راه هائه جِم دوری هاکاردیمی و حِقّه بازیِ هِمراه رِفتار نَکامبی و خِدائه کِلامِ دَسکاری نَکامبی، بلکه حَییقتِ، آشکارا گامبی و تَقِلّا کامبی خِدائه حِضور، همهِ وجدانِ پَلی، تایید بَوویم.

³ حَتّی اگه اَمه اَنجیل نامفهومِ، اونائه وِسه نامفهومِ که هِلاکتِ راه دِله دَرِنه.

⁴ این دِنیائه خِدا، بی ایمونونِ فکرها ره کور هاکارده تا مَسیحِ جِلالِ انجیلِ نورِ، که خِدائه دیمِ ره نَوینِن.

⁵ چوون اِما شه ره موعظه نَکامبی، بلکه اِعلام کامبی که عیسی مَسیح خِداوندِ، و شه جِم فِقَط عیسیِ خاطِری و اون هم فِقَط شِمه نوکرونِ واری گَب زَمبی.

⁶ چوون هَمون خِدا که بااوته: «نور، تاریکیِ جِم بَتابه،» شه نورِ اَمه دلهائه دِله بَتابِندیه تا خِدائه جِلالِ بِشناسیِن، مَسیحِ دیمِ دِله، اِما ره نورانی هاکانه.

⁷ ولی این گنج ها ره گِلی پیلکاهائه دِله دارمی، تا مَعلوم بوئه که این گَتِ قِدرَت، خِدائه جِم هَسه نا اَمه جِم.

⁸ اِما هر طَرِفِ جِم سَختیِ دِله دَرِمبی، ولی نِشکِسیمی؛ بِهت کامبی، ولی نا امید نیمی؛

⁹ عِذاب کَشِمبی، ولی وِل هاکارده نَیمی؛ بِنه بَخُردیمی، ولی کم نیاردیمی؛

¹⁰ هَمِش عیسیِ مَرگِ شه تَنِ دِله دَره وَرمی تا عیسیِ زندگی هم اَمه تَنِ دِله ظاهر بَووه.

¹¹ چوون اِما که زنده‌ هَسیمی، هَمِش عیسیِ خاطِری مَرگِ بِسپارِسه بومبی تا وه زندگی، اَمه تَنِ دِله که از بین شونه، ظاهر بَووه.

¹² پَس مَرگ اَمه دِله کار کانده، ولی زندگی شِمه دِله.

¹³ مزمورِ کتابِ دِله بَییَموئه که «ایمون بیاردِمه، پَس گَب بَزومه.» همین ایمونِ روحِ هِمراه، اِما هم ایمون دارمی و گَب زَمبی.

¹⁴ چوون دومبی وه که عیسیِ خِداوندِ، مِرده هائه جِم زنده هاکارده، اِما ره هم عیسیِ هِمراه زنده هاکارده و شِمه هِمراه وه حِضور یارنه.

¹⁵ اینا همه شِمه خاطِریِ، تا هر اِندا که خِدائه فِیض مَردِمِ وِسه ویشتر و ویشتر بونه، شِکر هاکاردِن هم خِدائه جِلالِ وِسه ویشتر بَووه.

¹⁶ پَس نا امید نَوومبی. هر چَن اَمه ظاهر دره از بین شونه، اَمه باطن هر ‌روز تازه‌تر بونه.

¹⁷ چوون که اَمه کِچیک و زود گذرِ رَنج ها، اَبدی جِلالِ اَمه وِسه یارنه که نَوونه اون رنجهائه هِمراه قیاس هاکاردِن.

¹⁸ پَس اونچی که بونه بَدیئنِ نِشِمبی، بلکه اونچی ره که نَوونه بَدیئنِ اِشِمبی، چوون اون چیایی که بونه بَدیئن زود گذرِ، ولی اون چیاییِ که نَوونه بَدیئن اَبدیِ.