دوّمین نامه قرنتیانِ وَسین 10 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش شرقی

پولُس شه خِدمتِ جِم دفاع کانده

¹ مِن، پولُس شه، مَسیحِ نرمی و مهروونیِ هِمراه شِمه جِم خواهش کامبه- مِنی که شِمهِ جِم خَیلیا گانِنه وَختی شِمه پَلی دَرِمبه سَربِزیرِمه و اون مووقه که شِمه پَلی دَنیمه شجاعِمه!

² مِن شِمه جِم اِلتماس کامبه که مووقه ای که شِمه پَلی اِمبه، مجبور نَووِم شِمه هِمراه جِسارتِ هِمراه گَب بَزِنِم جوری که مَردِمِ جِم بَعضیا گَمون کاندِنه که اِما آدِمیِ فکرِهائه هِمراه دَره رِفتار کامبی.

³ چوون هر چَن جِسمِ دِله زندگی کامبی، ولی طبقِ جسم جَنگ نَکامبی.

⁴ چوون که اَمه جنگِ اسلحه ها، جِسمِ جِم نییه بلکه خِدائه قِوَّتِ دارنه تا قلعه ها ره نابود هاکانه.

⁵ اِما هر بحث و هر کِسی که خِدائه معرفتِ علیه گَت گَتِ نَظِر دِنه ره از بین وَرمی و هر فکری ره مجبور کامبی که مَسیحِ جِم اِطاعت هاکانه.

⁶ اون مووقه که مَسیح ره دَره کاملاً اِطاعت کاندینی، اِما آمادِمی تا هر نااطاعتی ره تنبیه هاکانیم.

⁷ هارِشین، بَوینین شِمه چِشِ روب رو چی دَره. اگه یه نَفِر مطمئنه که مَسیحِ وِسه هَسه، اون آدِم وِنه بَدونه هَمون طی که وه مَسیحِ وِسه ئه اِما هم مَسیحِ وِسه هَسیمی.

⁸ چوون حَتَّی اگه یه ذِرّه ویشتر شه اِقتدارِ اِفتخار هاکانِم شرمنده نَبومبه. اون اِقتِدار که خِداوند شِمه بِنا هاکاردِنِ وِسه مِ ره هِدا، نا شِمه نابودیِ وِسه.

⁹ نِخوامبه این طی به نَظِر بِیّه که مِن خوامبه شه نامه‌هائه هِمراه شِما ره بَتِرسونِم،

¹⁰ چوون که گاننه: «وه نامه‌ها سَخت و سنگینِ، ولی رو در رو ضعیفِ و وه گَب بَزوئِن تعریفی نِدارنه.»

¹¹ بییِل اونی که این طی گانه بِفَهمه که هر اونچی شه دَنی بوئِنِ مووقه، شه نامه هائه دِله گامبه، وَختی که بِیِّم هَمون کارِ کامبه.

¹² نا اینکه اِما جِرأت هاکانیم شه ره اون کِسایی جِم بَدونیم که شه جِم تَعریف کاندِنه و شه ره هَمدییهِ هِمراه مقایسه کاندِنه. ولی اون مووقه اونایی که شه ره هَمدییهِ هِمراه سَبِک سنگین کاندِنه و شه ره هَمدییه هِمراه مقایسه کاندِنه نِفَهمِنه.

¹³ ولی اِما بیش از حد اِفتخار نَکامبی، بلکه فِقَط اَنده اِفتخار کامبی که خِدا اَمه وِسه تعیین هاکارده، اون حد که شِما ره هم رِسِنه.

¹⁴ چوون که اِما شه لینگِ شه حدِّ جِم جلوتر نییِشتیمی ، جوری که اِنگاری اَصلاً شِماره خِدمِت نَکاردیمی. چوون که اِما اَوِّلین کِسایی بیمی که مَسیحِ انجیلِ شِما ره بَرِسِندیمی.

¹⁵ اِما شه حدِّ دومبی و اونچیِ جِم که بَقیه زَحمِت بَکِشینه ره اِفتخار نَکامبی. ولی امید دارمی که هر چی شِمه ایمون گَت تِر بَووه، اَمه خِدمِت هاکاردِن هم شِمه میون ویشتر بونه،

¹⁶ تا بَتونیم انجیلِ اون دیارائه دِله که شِمه جِم دورِنه اِعلام هاکانیم. چوون نِخوامبی اون کاری ره که یه نَفِرِ دییه قبلتر شه سامونِ دِله هاکارده ره اِفتخار هاکنیم.

¹⁷ بییِل «هر‌ کی اِفتخار کانده، خِداوندِ اِفتخار هاکانه.»

¹⁸ چوون اونی که شه جِم تَعریف هاکانه، قبول نَبونه بلکه اون آدِمی قبول بونه که خِدا وه جِم تَعریف هاکانه.